Αρχείο ετικέτας περιοδικό Διάλογος

Από τα σεμινάρια πωλήσεων στην αγκαλιά της Σαηεντολογίας

Πολλές σύγχρονες επιχειρήσεις αγοράζουν κατά καιρούς σεμινάρια πωλήσεων, τα οποία παρακολουθούν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές με στόχο την αύξηση της απόδοσής τους. Κατά κανόνα, τους εργαζόμενους αναλαμβάνουν να διδάξουν μυστικά των πωλήσεων και της επικοινωνίας με τον υποψήφιο πελάτη οι λεγόμενοι «Σύμβουλοι Επιχειρήσεων», άνθρωποι με τίτλους σπουδών, και συχνά, με μεγάλη προσωπική εμπειρία στο χώρο των πωλήσεων. Τέτοια σεμινάρια παρέχει και η U-MAN Hellas, η οποία «χρησιμοποιεί την τεχνολογία του Λ.Ρ. Χάμπαρντ». Η εταιρεία αποτελεί επιχείρηση οικογένειας Σαηεντολόγων. Αυτό δεν είναι παράξενο, γιατί γενικά τα ανά τον κόσμο παραρτήματα της U-MAN INTERNATIONAL αποτελούν επιχειρήσεις Σαηεντολόγων.

Αυτά που κάποιος διδάσκεται στα σεμινάρια της U-MAN είναι εν πολλοίς τα ίδια που διδάσκεται και σε άλλα παρόμοια σεμινάρια – όπως, π.χ. ότι «η αντίρρηση ‘πρέπει να το σκεφτώ’ δεν είναι μια πραγματική αντίρρηση. Αντικατοπτρίζει μόνο ότι ο υποψήφιος πελάτης δεν έχει πειθεί, και κρύβει μια άλλη, πραγματική αντίρρηση». Ασφαλώς δεν χρειάζεται η «τεχνολογία του Χάμπαρντ» για να καταλάβει κανείς αυτό το απλούστατο πράγμα, που οι πωλητές γνωρίζουν από καταβολής των πωλήσεων. Άλλωστε σύμφωνα με τους υπεύθυνους της U-MAN ο ίδιος ο Χάμπαρντ βάσισε την μέθοδό του στη μέθοδο άλλου διάσημου Αμερικανού πωλητή – κάποιοι λένε ότι απλώς την αντέγραψε – άρα αφ’ ενός θα περιέχει και πραγματικά δεδομένα σχετικά με τις πωλήσεις, αφ’ ετέρου αυτά τα δεδομένα υπάρχουν και αλλού…

Όμως, εκτός από την παροχή κοινώς αποδεκτών γνώσεων, συμβαίνουν κι άλλα πράγματα στα σεμινάρια της συγκεκριμένης εταιρείας: Πρώτα πρώτα, οι εργαζόμενοι που θα παρακολουθήσουν τα σεμινάρια οφείλουν να συμπληρώσουν τεστ, παρόμοιο με το γνωστό «τεστ ικανοτήτων Οξφόρδης» με το οποίο η Σαηεντολογία – που πλέον αυτοαποκαλείται «Εκκλησία» – στρατολογεί νέα μέλη. Το τεστ είναι ειδικά σχεδιασμένο για να ανακαλύπτει αδυναμίες της προσωπικότητας, στις οποίες ο Σαηεντολόγος πωλητής θα πατήσει για να πουλήσει τη «θρησκευτική τεχνολογία» της οργάνωσης η οποία θα θεραπεύσει δήθεν τις αδυναμίες. Οι απαντήσεις των εργαζομένων αποστέλλονται στον ηλεκτρονικό υπολογιστή για να βγούν τα αποτελέσματα, τα οποία σχολιάζουν οι υπεύθυνοι της U-MAN.

Πέραν του ότι αυτό θυμίζει ηλεκτρονικό φακέλωμα, οι γραπτές παρατηρήσεις των Συμβούλων διανθίζονται με όρους που εκφράζουν τα απίστευτα «πιστεύω» της οργάνωσης, και το χειρότερο, οι εργαζόμενοι καλούνται, εάν θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους και τη βελτίωση της προσωπικότητάς τους να απευθυνθούν στη U-MAN, η οποία μπορεί να τους βοηθήσει (βάση της τεχνολογίας του Χάμπαρντ βέβαια, και με το αζημίωτο φυσικά). Τα ίδια τα προφορικά σεμινάρια διανθίζονται με σαηεντολογικές θεωρίες περί «εγγραμάτων», «Θήτανς» κ.α., τα οποία ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Χάμπαρντ επινόησε ως υπόβαθρο της νέας θρησκείας του. Στο τέλος των σεμιναρίων δωρίζεται στον καθένα που παρακολούθησε ένα βιβλίο του Λ.Ρ. Χάμπαρντ, όπως το «Αυτοανάλυση», στην πρώτη σελίδα του οποίου διαβάζει κανείς τα καταπληκτικά: «Η Αυτοανάλυση δεν θα αδειάσει τα ψυχιατρεία ούτε θα σταματήσει τους πολέμους. Αυτά είναι καθήκοντα του ώντιτορ της Διανοητικής και του τεχνικού της Διανοητικής για ομάδες».

Τέτοιου είδους σεμινάρια μπορούν να παρακινήσουν τον εργαζόμενο που τα παρακολούθησε υποχρεωτικά, χωρίς να τα επιλέξει, να ασχοληθεί περαιτέρω με τη Σαηεντολογία, και να πέσει θύμα εκμετάλλευσης αυτής της απατηλής φασιστικής οργάνωσης, για να ανακαλύψει τελικά, μετά από χρόνια, ότι ο θησαυρός ήταν άνθρακες – αν το ανακαλύψει… Για όποιον δεν γνωρίζει, να ποια είναι τα κρυφά «πιστεύω» της Σαηεντολογίας, που αποκαλύπτονται μόνο στα μυστικά «ανώτερα» επίπεδα της οργάνωσης, τα οποία μπορεί κάποιος να χρειαστεί χρόνια και πολύ χρήμα (ή απλήρωτη εργασία) μέχρι να φτάσει, αν βέβαια δεν παραμείνει στα κατώτερα επίπεδα παρά το χρήμα και την εργασία που θα διαθέσει:

«Μια φορά κι ένα καιρό (75 εκατομμύρια χρόνια πριν για την ακρίβεια) ήταν ένας εξωγήινος Γαλαξιακός άρχοντας που τον έλεγαν Ζένου. Ο Ζένου κυβερνούσε όλους τους πλανήτες σε αυτό το μέρος του Γαλαξία, μαζί με τον πλανήτη μας τη Γη, μόνο που εκείνες τις μέρες λεγόταν Τίγκιακ.
Ο Ζένου είχε ένα πρόβλημα. Και οι 76 πλανήτες που διοικούσε υπέφεραν από υπερπληθυσμό. Κάθε πλανήτης είχε κατά μέσο όρο 178 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ήθελε να απαλλαγεί από τον υπερπληθυσμό αυτό και γι αυτό κατέστρωσε ένα σχέδιο.
Πήρε τον απόλυτο έλεγχο με την βοήθεια τυχοδιωκτών με τους οποίους νίκησε τους καλούς ανθρώπους και τους Νόμιμους Κυβερνήτες. Μετά με τη βοήθεια ψυχιάτρων κάλεσε δισεκατομμύρια ανθρώπους για έλεγχο φορολογίας εισοδήματος όπου τους έγιναν ενέσεις μίγματος αλκοόλης και γλυκόζης για να τους παραλύσουν. Μετά τοποθετήθηκαν σε διαστημικά αεροπλάνα που έμοιαζαν ακριβώς σαν DC8 (μόνο που είχαν ρουκετομηχανές αντί για έλικες).
Αυτά τα διαστημικά αεροπλάνα DC8, πέταξαν μετά προς τον πλανήτη Γη όπου οι παραλυμένοι άνθρωποι τοποθετήθηκαν γύρω από τις βάσεις ηφαιστείων κατά εκατοντάδες δισεκατομμύρια Μόλις τελείωσε η τοποθέτησή τους, οι κρατήρες των ηφαιστείων γεμίστηκαν με βόμβες υδρογόνου. Τότε ο Ζένου ανατίναξε όλες τις βόμβες ταυτόχρονα και όλοι σκοτώθηκαν.
Η ιστορία δεν τελειώνει όμως εδώ. Αφού όλοι έχουν ψυχή (σε αυτή την ιστορία ονομάζεται «Θήτα»), τότε πρέπει να ξεγελάσεις τις ψυχές για να μην ξαναγυρίσουν. Έτσι καθώς τα δισεκατομμύρια των ψυχών τιναζόντουσαν δεξιά κι αριστερά από τους πυρηνικούς ανέμους, είχε ειδικές ηλεκτρονικές παγίδες που έπιασαν όλες τις ψυχές σε ηλεκτρονικές ακτίνες (οι ηλεκτρονικές ακτίνες ήταν κολλώδεις σαν χαρτί για τις μύγες).

Αφού παγίδευσε όλες αυτές τις ψυχές τις συσκεύασε σε κουτιά και τις πήγε σε κάμποσες τεράστιες κινηματογραφικές αίθουσες. Εκεί όλες οι ψυχές έπρεπε να περάσουν μέρες ολόκληρες παρακολουθώντας ειδικές τρισδιάστατες ταινίες που τους έλεγαν πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή και πολλά πράγματα που δημιουργούσαν σύγχυση. Σε μια ταινία π.χ., έβλεπαν ψεύτικες εικόνες και τους έλεγαν ότι είναι Θεοί, ο Διάβολος και ο Ιησούς Χριστός. Στην ιστορία μας αυτή η διαδικασία αποκαλείται «εμφύτευση».
Μόλις οι τέλειωσαν οι ταινίες και οι ψυχές έφυγαν από τις κινηματογραφικές αίθουσες, τότε αυτές οι ψυχές άρχισαν να κολλάνε μαζί επειδή αφού είχαν δει την ίδια ταινία, νόμιζαν ότι ήταν οι ίδιοι άνθρωποι(!). Συγκεντρώθηκαν σε δέσμες κατά ποσότητες των αρκετών χιλιάδων. Και επειδή υπήρχαν μόνο ελάχιστα ζωντανά σώματα παρέμειναν σαν συμπλέγματα και κατοίκησαν σε αυτά τα σώματα.

Όσον αφορά τον Ζένου, οι Νόμιμοι Κυβερνήτες τελικά τον ανέτρεψαν και τον κλείδωσαν σε ένα βουνό σε κάποιο πλανήτη. Είναι φυλακισμένος από ένα δυναμικό πεδίο που τροφοδοτείται από μιά μπαταρία αιώνιας διάρκειας και έτσι ο Ζένου είναι ακόμη και σήμερα ζωντανός…
Κι έτσι όλοι σήμερα είναι γεμάτοι από αυτά τα συμπλέγματα των ψυχών που λέγονται «Σωματικά Θήτα». Και αν είναι να έχουμε ελεύθερη ψυχή, τότε πρέπει να αφαιρέσουμε όλα αυτά τα «Σωματικά Θήτα» και να πληρώσουμε πολλά χρήματα (στους Σαηεντολόγους με τη σωστή τεχνολογία)… για να το κάνουμε. Και ο μοναδικός λόγος που οι άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό και τον Ιησού είναι ότι αυτές οι πληροφορίες ήταν στο φιλμ που οι «Σωματικοί Θήτα» τους είχαν δει 75 εκατομμύρια χρόνια πριν.  (Πηγή: http://www.xenu.net/archive/leaflet/xenugr.doc)

Ασφαλώς κάθε λογικός άνθρωπος θα έχει ενδοιασμούς να δεχτεί τις παραπάνω θεωρίες του Χάμπαρντ εάν του αποκαλυφθούν από την αρχή, αλλά είναι αρκετά πιθανό να τις δεχτεί εάν τον χειριστούν με τη «μέθοδο του βατράχου», που χρησιμοποιεί τόσο η Σαηεντολογία όσο και οι άλλες λατρείες και παραθρησκείες που καθημερινά παγιδεύουν ανύποπτους ανθρώπους. Η μέθοδος είναι απλή: Ο βάτραχος θα πηδήξει αμέσως από μια κατσαρόλα με βραστό νερό προκειμένου να σωθεί, αλλά αν το νερό είναι κρύο και ζεσταίνεται σιγά-σιγά, θα ξεγελαστεί και θα βράσει ζωντανός. Έτσι είναι πιθανό να καταλήξει και ο κάθε ανύποπτος εργαζόμενος, που παρακολουθεί τα σεμινάρια της U-MAN και αποφασίσει να βελτιώσει το χαρακτήρα του απευθυνόμενος προσωπικά στην ίδια εταιρεία, αφού μάλιστα η περιέργειά του κεντριστεί από τους ισχυρισμούς του Χάμπαρντ ότι η Διανοητική μπορεί να… σταματήσει τους πολέμους. Δυστυχώς, το γεγονός ότι οι τεχνικές πωλήσεων που διδάσκει η U-MAN λειτουργούν, κάνει την κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη, γιατί ο εργαζόμενος εύκολα μπορεί να θεωρήσει πως ό,τι άλλο διδάσκει η U-MAN πρόκειται να λειτουργήσει εξίσου.

Κατά καιρούς στελέχη της Σαηεντολογίας ισχυρίζονται ότι υφίστανται διακρίσεις λόγω θρησκευτικού φανατισμού, ρατσισμού κ.α. τέτοιων όρων, που είναι της μόδας στις μέρες μας. Ασφαλώς όμως, το να προτιμήσει μια εταιρεία άλλους Συμβούλους Επιχειρήσεων αντί της U-MAN λόγω του περιεχομένου των σεμιναρίων της δεν αποτελεί πράξη θρησκευτικού φανατισμού, αλλά πράξη υπευθυνότητας και προστασίας απέναντι στους υπαλλήλους της που δεν χρωστούν σε τίποτα να υποστούν πλύση εγκεφάλου. Πωλήσεις υπάρχουν, και ανθούν, χιλιάδες χρόνια πριν ο Χάμπαρντ εφεύρει την «τεχνολογία» του και δεν συντρέχει λόγος να συνδεθούν με τις ανυπόστατες θεωρίες του. Και τέλος, κάποιος προσλαμβάνει π.χ. έναν δάσκαλο πιάνου για να του διδάξει πώς θα παίζει το πιάνο, κι όχι για να μάθει τις θεωρίες του σύγχρονου ψευτομεσσία στον οποίο πιστεύει ο δάσκαλος, ούτε καν και τη διδασκαλία του πραγματικού Μεσσία περί «ανάστασης νεκρών και ζωής του μέλλοντος αιώνος» – εάν ο δάσκαλος είναι Χριστιανός.

Το παρόν δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος», τ. 32, Απρίλιος-Ιούνιος 2003

Πολεμικές τέχνες

Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα ακούμε να γίνεται λόγος για «πολεμικές τέχνες». Σχολές, περιοδικά, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, μας παρουσιάζουν διάφορα στυλ των τεχνών αυτών και διαφημίζουν τα αποτελέσματά τους, ενώ διάφοροι εκπαιδευτές μιλούν για «εκρηκτική εξάπλωσή τους». Είναι λοιπόν απαραίτητο να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι αυτό που «εξαπλώνεται εκρηκτικά», ιδίως από τη στιγμή που η εξάπλωσή του συμβαίνει κυρίως στις νεαρές ηλικίες και μάλιστα ενθαρρύνεται ακόμα και από κρατικούς φορείς (βλ. περίπτωση εισαγωγής του ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία και διδασκαλίας του τάι τσι σε ορισμένα άλλα).

Οι πολεμικές τέχνες (κουνγκ-φου, καράτε, αικίντο κτλ.) περιλαμβάνουν διάφορες τεχνικές άμυνας κι επίθεσης τόσο με όπλα όσο και χωρίς, γι’ αυτό και συνήθως προωθούνται ως «αυτοάμυνα». Όμως είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με τον κεντρικό θρησκευτικό στόχο του ασιατικού ινδο-βουδο-ταοιστικού πολιτισμού, δηλ. την επίτευξη της θέωσης του ανθρώπου με έναν τρόπο αναποτελεσματικό και αυθαίρετο, ανάλογο με το «και ως θεοί έσεσθε» του όφεως, και όχι με τον τρόπο τον οποίο συνέστησε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους.

Για το σκοπό της αυτοθέωσης η όλη κινησιολογία των πολεμικών τεχνών είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να επικαλείται διάφορα στοιχεία και δυνάμεις της φύσης, αστέρια, πνεύματα πραγματικών και μυθικών ζώων που κατ’ άλλους αντιπροσωπεύουν πραγματικά πνεύματα και κατ’ άλλους «καταστάσεις της συνείδησης», ή ακόμα και τα δύο, σε μια αντιστοιχία του εξωτερικού περιβάλλοντος κόσμου των πνευμάτων με τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο των ανθρώπων. Η βασική πηγή δύναμης στις πολεμικές τέχνες δεν είναι η σωματική δύναμη, ούτε καν η εκπαιδευμένη θέληση ή η σωστή γεωμετρική τοποθέτηση του σώματος, όπως πιστεύουν κάποιοι «ρεαλιστές» οπαδοί τους που δεν κατανοούν τη θρησκευτική διάσταση των τεχνών αυτών. Βέβαια τόσο η θέληση, όσο και η σωστή γεωμετρική τοποθέτηση του σώματος είναι πράγματα που εξασκούνται και που απαιτούνται κατά την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες.

Όμως το κυρίως ζητούμενο είναι ο έλεγχος της λεγόμενης «εσωτερικής ενέργειας» (τσι ή κι). Υποτίθεται ότι ο έλεγχος αυτής της ενέργειας, σύμφωνα με τη φιλοσοφία αυτών των τεχνών, μπορεί όχι μόνο να μετατρέψει το μαχητή σε υπεράνθρωπο, αλλά να μετατρέψει κι ένα απλό άγγιγμα ή κάποια νοητική τεχνική («μαγνητική προβολή» κτλ.) που εφαρμόζεται εξ αποστάσεως, σε θανατηφόρο χτύπημα.

Η ίδια ενέργεια, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπευτικούς σκοπούς, και μάλιστα ο μαχητής που δεν είναι παράλληλα και θεραπευτής, είτε με τη χρήση βελονισμού και ειδικής διατροφής – μασάζ – βοτάνων είτε με τη χρήση της «εσωτερικής ενέργειας» χωρίς τη μεσολάβηση αυτών των εξωτερικών μεθόδων (π.χ. με επαφή των χεριών με τον ασθενή ή με τη διδασκαλία κάποιας ειδικής «θεραπευτικής φόρμας», δηλ. συνόλου κινήσεων) θεωρείται σαφώς υποδεέστερος από αυτόν που είναι και θεραπευτής, και ακόμα μη ολοκληρωμένος ως μαχητής και ακατάλληλος για πραγματικός διδάσκαλος.

Η αρχική πρόθεση πολλών Ασιατών διδασκάλων πολεμικών τεχνών ήταν να μείνουν τα μυστικά της αυτοθεωτικής «σοφίας» τους απρόσιτα για τους λευκούς. Όμως η ήττα της Ιαπωνίας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ανάγκασε τη χώρα να εντάξει την «αθλητικοποίηση» μέρους των πολεμικών τεχνών της και τη μετατροπή αυτών σε εξαγώγιμο είδος, στο «νέο ξεκίνημα της Ιαπωνίας ως ένα ειρηνικό έθνος». Παράλληλα η επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Κίνα έκανε πολλούς δασκάλους πολεμικών τεχνών να καταφύγουν σε άλλες γειτονικές ή και δυτικές χώρες, όπου ήρθαν σε επαφή με πολλούς Δυτικούς διψασμένους για «σοφία» και δύναμη. Η αναπόφευκτη κατάληξη ήταν η επέκταση της διδασκαλίας, ή έστω μέρους αυτής, και σε Δυτικούς, για λόγους βιοποριστικούς ή ακόμα και «ιεραποστολικούς».

Παράλληλα, το αναπτυσσόμενο κίνημα της «Νέας Εποχής» η φιλοσοφία του οποίου περιλαμβάνει διάφορες εκδοχές και πρακτικές αυτοθέωσης, βρήκε στις πολεμικές τέχνες ένα θαυμάσιο όχημα για τη διάδοση της βασικής της ιδέας: ότι ο άνθρωπος είναι θεός, και μπορεί να κάνει κατά βούλησιν χρήση της θεότητάς του, αρκεί να πιστέψει σ’ αυτήν και να την «συνειδητοποιήσει».

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο πολλές παραθρησκείες «ψαρεύουν» οπαδούς μέσα από σχολές πολεμικών τεχνών ή διαθέτουν τμήματα εκμάθησης «τεχνικών αυτοάμυνας».
Το όχημα των πολεμικών τεχνών έχει το πλεονέκτημα να καλύπτεται πίσω από το προσωπείο του αθλητισμού, προσφέροντας και κάποια σωματική εκγύμναση, αλλά και να βάζει τον άνθρωπο σε κάποιες διαδικασίες με καθαρά θρησκευτικό νόημα, χωρίς όμως αυτός να το καταλαβαίνει.

Μία τέτοια διαδικασία είναι η υπόκλιση -χαιρετισμός των εκπαιδευομένων στην εικόνα-φωτογραφία του δασκάλου, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι πνευματικά παρών, ελέγχοντας και «προστατεύοντας» με την πνευματική του δύναμη τους εκπαιδευόμενους είτε από χιλιόμετρα μακριά είτε από τον… άλλο κόσμο (των «θεωμένων διδασκάλων»). Η συγκεκριμένη πρακτική σερβίρεται στον εκπαιδευόμενο ως ένα απλό έθιμο ή συνήθεια, η τήρηση της οποίας είναι απαραίτητη στην όλη πειθαρχία του συστήματος. Άλλη διαδικασία είναι η χρήση ειδικής στολής και ζώνης συγκεκριμένου χρώματος, που συμβολίζει το στάδιο μύησης του μαθητή στην ατραπό της «σοφίας».

Επίσης η χρήση ειδικών λαβάρων με σύμβολα που αντιστοιχούν σε στοιχεία και δυνάμεις της φύσης (άνεμος, νερό κτλ.) και κραυγών που επικαλούνται είτε τα στοιχεία της φύσης, είτε κάποιες θεότητες, που μπορεί και να αντιστοιχούν σε «δυνάμεις της φύσης», είτε τη συγκέντρωση της περίφημης «εσωτερικής ενέργειας».
Επίσης η χρήση του διαλογισμού για την επίτευξη χαλάρωσης και καλύτερης «συγκέντρωσης» είναι μια θρησκευτική πράξη, ανεξάρτητα με το αν ο διαλογιζόμενος έχει θρησκευτικούς σκοπούς και αν απευθύνεται σε κάποια θεότητα ή θεωμένο διδάσκαλο ή όχι.1

Όμως η θρησκευτική πράξη που διαδίδεται πιο εύκολα και εφαρμόζεται από μαθητές κάθε ηλικίας και θρησκευτικών πεποιθήσεων ανεξαιρέτως, είναι η εκτέλεση των κάτας (φόρμες) των πολεμικών τεχνών. Πρόκειται για σύνολα εναλλαγής επιθετικών και αμυντικών κινήσεων τα οποία έχουν καθαρά μαγική – θρησκευτική δομή. Ο τρόπος που ο εξασκούμενος στρέφεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ή ακόμα τη γη και τον ουρανό ή την κατεύθυνση συγκεκριμένων αστερισμών1, η εναλλαγή γιν και γιανγκ (άμυνα-επίθεση, μαλακές-σκληρές κινήσεις) οι διάφορες κινήσεις που δηλώνουν κατεύθυνση της ενέργειας και βρίσκονται συχνά στην αρχή και στο τέλος της κάθε φόρμας, αλλά και σε άλλα σημεία της, το γεγονός ότι η τελευταία κίνηση της φόρμας εκτελείται ακριβώς στο σημείο όπου εκτελέστηκε η πρώτη κίνηση, ο τελετουργικός χαιρετισμός στο τέλος (ιδιαίτερα στα κινέζικα συστήματα κουνγκ φου) – όλα αυτά έχουν βαθειά θρησκευτική σημασία που αν και είναι κρυμμένη από τους αμύητους, έχει αποκρυσταλλωθεί μετά από αιώνες αλλεπάλληλων εφαρμογών και αναθεωρήσεων από βαθιά θρησκευόμενους δασκάλους.

Πιθανόν ο ίδιος ο εκπαιδευτής που διδάσκει αυτά να μην γνωρίζει πλήρως (ή και να μην γνωρίζει καθόλου) τη σημασία τους. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από τη δυναμική τους. Οι φόρμες των πολεμικών τεχνών παραμένουν ένας μαγικός πολεμικός χορός, ένας «διαλογισμός εν κινήσει», που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει στον εξασκούμενο την προστασία από «αρνητικές οντότητες» και την εύνοια των δυνάμεων της φύσης, τη δική του ένωση με τις δυνάμεις αυτές και την πλήρη αξιοποίηση της «εσωτερικής» του ενέργειας για την επίτευξη των σκοπών του.

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών προκαλεί κάποια ευεξία λόγω της σωματικής εκγύμνασης, της βαθιάς αναπνοής που οξυγονώνει καλά τον οργανισμό και βέβαια λόγω κάποιας ψυχολογικής αντίδρασης του εξασκούμενου που μπορεί να αισθάνεται από σιγουριά μέχρι υπερηφάνεια και «μέθη της δύναμης». Όμως αυτό που τελικά κάνει τον άνθρωπο να ανάγει τις πολεμικές τέχνες σε τρόπο ζωής δεν είναι άλλο από αυτό που τον κάνει να υιοθετεί και τη γιόγκα (μπορούμε εξάλλου να χαρακτηρίσουμε τις πολεμικές τέχνες ως πολεμική γιόγκα, αφού στην Ινδία υπήρχε η «vajra mukti», είδος πολεμικής γιόγκα για την κάστα των πολεμιστών, κι ακόμα και σήμερα επιζεί ένα από τα αρχαιότερα στυλ πολεμικών τεχνών, το ινδικό κάλαρι παγιάτ, που γίνεται «για τους θεούς» και μοιάζει πολύ με το αποκαλούμενο κουνγκ φου της γειτονικής Κίνας). Και αυτό το κοινό στοιχείο της στατικής γιόγκα και των πολεμικών τεχνών είναι, εκτός από το διαλογισμό και τις αναπνευστικές ασκήσεις (τις οποίες δεν εφαρμόζουν όλες οι σχολές, αφού πολλές περιορίζονται στο «αθλητικό μέρος» δηλαδή τις δήθεν αποκλειστικά αθλητικές φόρμες), μια ασυνήθιστη ευεξία που καταλαμβάνει τον εξασκούμενο από την πρώτη κιόλας μέρα εξάσκησης. Ο άνθρωπος αισθάνεται μια παράξενη ευχαρίστηση και ζωντάνια, και βέβαια θέλει να συνεχίσει.2

Η αίσθηση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δύο πράγματα: Την επιρροή που έχουν οι κινήσεις αυτές καθ’ εαυτές στο ορμονικό σύστημα και τις εκκρίσεις των αδένων – πράγμα που μπορούν να κατανοήσουν και οι αθεϊστές μελετητές των πολεμικών τεχνών – και στην έκθεση του εξασκουμένου στις πνευματικές οντότητες, τις γνωστές στους Χριστιανούς ως «δαίμονες». Στις δυνάμεις αυτές βέβαια απευθύνεται η ανατολική πνευματικότητα, και αυτές δεν χάνουν καθόλου χρόνο να απαντήσουν στην κλήση των συνειδητών ή ασυνείδητων λάτρεων, με σκοπό να τους επηρεάσουν βαθύτερα και να τους κόψουν κάθε διέξοδο προς την αλήθεια.
Κάποιες πολεμικές τέχνες όπως το νιντζούτσου, που δεν έχουν καθόλου φόρμες αλλά μόνο τεχνικές όπως «πνιγμός με ξέσκισμα προσώπου» και τα παρόμοια, έχουν ωστόσο πολλά μαγικά στοιχεία τόσο από τις ειδικές τεχνικές διαλογισμού που υποτίθεται ότι δίνουν υπεράνθρωπες ικανότητες, όσο και από το βουδιστικό-ταοιστικό φιλοσοφικό τους υπόβαθρο. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι στην Ανατολή δεν υπάρχει φιλοσοφία με την ίδια έννοια που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, αλλά η λεγόμενη «φιλοσοφία» είναι καθαρά θρησκευτικού περιεχομένου κι έχει να κάνει με τη λεγόμενη «άμεση βίωση της πραγματικότητας», τη «φώτιση» που επαγγέλλονται οι ανατολικές θρησκείες. Αυτό το παραδέχονται και το επιβεβαιώνουν τόσο οι οπαδοί όσο και οι μελετητές αυτής της «φιλοσοφίας»3, οπότε ουσιαστικά ο τίτλος «φιλοσοφία» όσον αφορά τις διδασκαλίες αυτές είναι παραπλανητικός.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που αφαιρείται ο διαλογισμός και η υπόκλιση στον διδάσκαλο, οι πολεμικές τέχνες χάνουν τον αντιχριστιανικό χαρακτήρα τους και γίνονται κατάλληλες και για Χριστιανούς. Όμως ο μαγικο-θρησκευτικός κώδικας της φόρμας παραμένει ενεργός, ακόμα κι όταν αφαιρεθούν αυτά τα στοιχεία, και ο εκπαιδευόμενος μένει εκτεθειμένος στην επιρροή του. Επίσης η όλη εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες προϋποθέτει την αποδοχή του δαιμονικού λογισμού ότι ο πλησίον είναι ένας επικίνδυνος εχθρός.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν και για την απόκτηση εξαρτημένων αντανακλαστικών άμυνας και επίθεσης, που υπονομεύουν και ουσιαστικά αναιρούν την κατά Χριστόν ελευθερία του ανθρώπου. Και βέβαια τα ποσοστά σοβαρών ατυχημάτων κι ακόμα και θανάτων κατά την εξάσκηση των πολεμικών τεχνών τόσο «στο δρόμο» (σε καυγάδες) όσο και μέσα στο γυμναστήριο αλλά και στους αγώνες, είναι αρκετά υψηλά, οπότε είναι πιο ασφαλές να απέχει κανείς από αυτές. Εξάλλου καταξιωμένοι δάσκαλοι πολεμικών τεχνών παραδέχονται ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος που αθλείται με κάποιον άλλο τρόπο πέραν των πολεμικών τεχνών, μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς σε μια επίθεση, αλλά και ότι οι πολεμικές τέχνες είναι αναποτελεσματικές όταν ο αντίπαλος διαθέτει πυροβόλο όπλο.

Τα τελευταία χρόνια κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν άμεση σχέση με τον ελληνισμό και γι’ αυτό μπορούμε άφοβα να τις εξασκούμε, μια που, καταπώς λένε, κάποιες από τις τεχνικές τους είναι κινήσεις του παγκρατίου που διαδόθηκαν στην Ανατολή από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για το σκοπό αυτό επικαλούνται διάφορες αθλητικές παραστάσεις σε αρχαία αγγεία κ.ο.κ. Νομίζω είναι αφελές να θεωρούμε πως, επειδή οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη φιλοσοφία, την τραγωδία κ.τ.λ., οι άλλοι αρχαίοι λαοί περίμεναν να έρθουν οι Έλληνες για να τους μάθουν να δέρνουν. Κάποιες κινήσεις είναι κοινές σε όλους τους λαούς και όλες τις εποχές, και βασίζονται στο ένστικτο και τον κοινό νου, που ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως καταγωγής διαθέτει.

Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε πως πράγματι οι άλλοι λαοί δεν είχαν δικές τους τεχνικές μέχρι να τους διδάξουν οι Έλληνες, θα ήταν το ίδιο, αν όχι περισσότερο, αφελές να πιστεύουμε πως πήραν ό,τι έμαθαν χωρίς να το περάσουν μέσα από τα δικά τους φίλτρα κατανόησης και χωρίς να το αναμείξουν με στοιχεία του δικού τους πολιτισμού, χωρίς να το κατευθύνουν προς το στόχο του δικού τους πολιτισμού – που καμμία σχέση δεν είχε με το στόχο του ελληνικού κι ακόμα περισσότερο του χριστιανικού πολιτισμού μας.

Για όποιον θέλει οπωσδήποτε «μαχητική προπόνηση» υπάρχει και η ελληνορωμαϊκή πάλη, και η πυγμαχία, αθλήματα καθαρά ελληνικά χωρίς καμμία μυστικιστική προέκταση. Μερικοί λένε ότι υπάρχει και το παγκράτιο – αν βέβαια πρόκειται για αναβίωση του αρχαίου παγκρατίου, το οποίο δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ήταν, κι όχι για μια ελληνική διασκευή του καράτε, με το πνεύμα του οποίου έχει γαλουχηθεί ο δάσκαλος του «παγκρατίου». Είναι όμως γεγονός ότι ακόμα κι αν οι ίδιοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν επινοήσει ένα μαχητικό σύστημα με μυστικιστικές προεκτάσεις – που δεν είχαν – εμείς οι Χριστιανοί απόγονοί τους οφείλουμε να το απαρνηθούμε, όπως και άλλα πράγματα, για την αγάπη του Χριστού.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. «Η αλήθεια για τις πολεμικές τέχνες», εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, και «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», Εκδ. Εγρήγορση.
2. Βλ. «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», κεφ. 4
3. Βλ. «Η αλήθεια για τις πολεμικές τέχνες», κεφ. 2

—————————

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος», τ. 23, Ιανουάριος-Μάρτιος 2001

Βρείτε το περιοδικό «Διάλογος» στη διεύθυνση http://www.ecclesia.gr/greek/press/dialogos/dialogos.html

Ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία

Δημοσιεύθηκε («Το Βήμα» 24.10.2000) ότι μετά το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του Μιχάλη Μουρούτσου, το Υπουργείο Παιδείας έσπευσε, σε συνεργασία με την Ελληνική Ομοσπονδία Ταεκβοντό, να εντάξει πιλοτικά το Ταεκβοντό σε δύο σχολεία της Αργυρούπολης και του Περιστερίου, και ότι σύντομα αυτό θα γίνει και σε άλλα σχολεία. Μάλιστα βασικός στόχος της ΕΛΟΤ είναι να μπει στα Δημοτικά και στα Γυμνάσια.

Βέβαια αυτό δεν είναι παράξενο από την πλευρά της ΕΛΟΤ, αφού έτσι πολλά μέλη της θα εργαστούν και αυτό που διδάσκουν θα κερδίσει προβολή διαρκείας. Το Υπουργείο Παιδείας όμως, που σπεύδει να εισάγει το κορεατικό Ταεκβοντό στα σχολεία, δείχνει την ίδια σπουδή να εισάγει άλλα ελληνικά αθλήματα που και διεθνείς διακρίσεις φέρνουν, και τις παρενέργειες που έχουν σε μικρά παιδιά και εφήβους τα «μαχητικά αθλήματα» δεν έχουν; Άραγε το χρυσό μετάλλιο του Κ. Κεντέρη και τα τόσα άλλα μετάλλια στο στίβο, την άρση βαρών, την ενόργανη γυμναστική κ.ο.κ. έχουν μικρότερη αξία;

Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Ταεκβοντό, πρόκειται για μια σύγχρονη αθλητική διασκευή των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών της Κορέας, οι οποίες βασίζονται – όπως όλες οι ανατολικές πολεμικές τέχνες – στις θρησκευτικές και «φιλοσοφικές» αντιλήψεις των ανατολικών λαών, δηλ. τον Ταοϊσμό, Βουδισμό και τα συναφή. Η κανονική του μορφή περιλαμβάνει διδασκαλία διαλογισμού – ασχέτως αν πολλοί Έλληνες δάσκαλοι δεν το κάνουν – και οι φόρμες του δεν είναι απλώς μια διαδοχή επιθετικών και αμυντικών κινήσεων, αλλά ένας ολόκληρος μυστικιστικός κώδικας (πράγμα που και να θέλει ο δάσκαλος, δεν μπορεί να το αλλάξει). Όσοι το θεωρούν ένα απλό άθλημα, ιδού η ανάλυση προπονητή με τίτλο «ονομασίες-φιλοσοφίες» από το περιοδικό «Ταεκβοντό»: «Το Τεγκούκ Οχ-Τσανγκ βρίσκεται κάτω από το σύμβολο του ανέμου. Παρά τις καταιγίδες και τους τυφώνες, ο αέρας έχει μια καλή σημασία… μοιράζει τους σπόρους και διασκορπά τα μαύρα σύννεφα. Συμβολίζει τη δύναμη της καταστροφής και της ανακατασκευής (Σ.Σ. πρβ. το θεό των Ινδουϊστών Σίβα). …Σύμφωνα με τη φύση του αέρα, το τεγκούκ οχ τσάνγκ είναι ήρεμα και δυναμικά δομημένο. Η ησυχία και ο ρυθμός διακόπτονται όμως σε μερικά σημεία από τις δυνατές τεχνικές, γεγονός που υπογραμμίζει τη συμβολική δύναμη του αέρα».

Ο Ιάπωνας προπονητής της εθνικής ομάδας του Καναδά έχει δηλώσει: «Το Ταεκβοντό δεν έχει σχέση με θεολογία. Ταεκβοντό κάνουμε απ’ τη στιγμή που θα γεννηθούμε ώσπου να πεθάνουμε. Όταν πεθάνουμε τ’ αφήνουμε στη θεολογία». Εκτός του ότι η «φιλοσοφία» των πολεμικών τεχνών είναι θρησκευτικού περιεχομένου, οπότε η ανατολική θεολογία περνά μέσω αυτής, δεν ξέρω ποιος Ορθόδοξος γονιός θα ήθελε το παιδί του να ασχολείται μια ζωή με Ταεκβοντό (πράγμα πολύ πιθανό αν μάλιστα το αρχίσει από την τρυφερή ηλικία του Δημοτικού, αφού πολεμικές τέχνες και «μαχητικά αθλήματα» του τύπου εύκολα γίνονται μανία και ανάγονται σε τρόπο ζωής), και να σκεφτεί τη θεολογία όταν θα… πεθάνει. Όμως είναι με χρήματα των Ορθοδόξων Ελλήνων, και όχι των Βουδιστών Κορεατών, που εισάγεται το Ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία.

Ας μην αναφερθούμε εκτεταμένα σε θέματα σωματικής ακεραιότητας των μαθητών, και στη δημιουργία εξαρτημένων αντανακλαστικών άμυνας και επίθεσης, που σαμποτάρουν την εν Χριστώ ελευθερία του ανθρώπου. Υπάρχει κάτι άλλο που οι γνωρίζοντες πολεμικές τέχνες ξέρουν καλά: Από τεχνικής πλευράς, το Ταεκβοντό είναι κατώτερο από άλλες πολεμικές τέχνες όπως το Καράτε, κι ακόμα περισσότερο το Κουνγκ Φου. Αυτός λοιπόν που θα έχει αποκτήσει μανία με την αυτοάμυνα και θα θέλει να αισθάνεται πιο «ασφαλής», δεν θα περιοριστεί στο Ταεκβοντό. Θα προχωρήσει και σε άλλες πολεμικές τέχνες που έχουν ακόμα πιο έντονη μαγικοθρησκευτική χροιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήδη σε σχολές άλλων πολεμικών τεχνών φοιτούν διάφοροι που δεν ικανοποιήθηκαν από τις μαχητικές δυνατότητες του Ταεκβοντό. Φαίνεται λοιπόν ότι το να εισαχθεί αυτό στα ελληνικά σχολεία είναι ένας σίγουρος τρόπος να αλλοιωθεί πολιτιστικά και θρησκευτικά η επόμενη γενιά Ελλήνων.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος» τευχ. 22, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2000

Βρείτε το περιοδικό «Διάλογος» στη διεύθυνση http://www.ecclesia.gr/greek/press/dialogos/dialogos.html

IRON MAIDEN: Διαφημιστές του Σατανισμού ή παρεξηγημένοι καλλιτέχνες;

Tο βρετανικό συγκρότημα των Iron Maiden ακύρωσε λόγω ατυχήματος την εμφάνισή του στο καλοκαιρινό φεστιβάλ Rockwave 2000, αναμένεται όμως να έρθει στην Ελλάδα στο προσεχές μέλλον. Έχει άλλωστε δώσει άλλες δυο συναυλίες στην Ελλάδα, με πιο πρόσφατη αυτήν τον Οκτώβριο του 1999. Οι Iron Maiden θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της μουσικής heavy metal, με ευρεία απήχηση και στους νέους της Ελλάδας, ώστε πολλοί να μιλούν για Maidenmania και για θεούς του heavy metal. Πρόκειται για το ίδιο εκείνο συγκρότημα, του οποίου η συναυλία είχε απαγορευθεί στη Χιλή, λόγω της παρέμβασης της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που τους θεώρησε ως διαφημιστές του σατανισμού (23/7/1992). Πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούν «διαφημιστές του σατανισμού» τους Iron Maiden – όπως και πολλά παρόμοια μουσικά σχήματα. Ας δούμε όμως αν ο όρος ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ή αν είναι μια «στενόμυαλη επίθεση από προκατειλημμένους ανθρώπους», όπως πιστεύουν πολλοί οπαδοί του συγκροτήματος.

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΣΑΔΙΣΜΟΣ

Κατ’ αρχήν παρατηρεί κανείς ότι το συγκρότημα προβάλλει το φρικιαστικό, το διεστραμμένο και το άσχημο και προβάλλεται μέσω αυτού. Το όνομα Iron Maiden, δηλαδή σιδηρά παρθένος, αναφέρεται σε μεσαιωνική συσκευή βασανιστηρίων, μια σιδερένια, όρθια σαρκοφάγο με καρφιά στο εσωτερικό μέρος της πόρτας. «Έκλειναν το θύμα μέσα και έκλειναν σιγά σιγά, με ειδικό στρόφαλο, την πόρτα, οπότε τα μικρότερα καρφιά βυθίζονταν πρώτα στο σώμα. αλλά χτυπούσαν σε σημεία που πονάνε πάρα πολύ χωρίς όμως να επιφέρουν το θάνατο, όπως τα μάτια. Όσο έκλεινε η πόρτα, τα πιο κοντά καρφιά μπήγονταν στην καρδιά, στα γεννητικά όργανα και τον εγκέφαλο, και το θύμα πέθαινε, μετά από πολλή ώρα φριχτών πόνων. στην κάτω πλευρά της πόρτας υπήρχε ένα αυλάκι για να τρέχει το αίμα που χυνόταν».
Το εν λόγω συγκρότημα όχι μόνο επέλεξε για τίτλο του το όνομα αυτής της συσκευής, αλλά την εξυμνεί σε ομώνυμο τραγούδι του ως εξής:

«Δε θα ‘ρθεις στο δωμάτιό μου;
Θέλω μόνο να δω το αίμα σου,
θέλω να στέκομαι και να κοιτάζω.
Δες το αίμα να χύνεται
καθώς πέφτει στο πάτωμα.

Η σιδηρά παρθένος είναι ανίκητη,
δεν μπορεί να ανακαλυφθεί πουθενά.
Όπου και να ‘σαι θα σε πιάσει.
δες το αίμα να χύνεται πάνω από το κεφάλι μου.
Η σιδηρά παρθένος σε θέλει νεκρό».

Εδώ έχουμε επιπλέον την προβολή δολοφονικών επιθυμιών σε ένα άψυχο αντικείμενο. Καμία συσκευή, όσο φρικτή και να είναι, δεν μπορεί να θέλει οτιδήποτε γιατί δεν έχει λογική ψυχή και βούληση. Άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτόν που επιθυμεί βασανιστήρια και θανάτους στον δημιουργό του εν λόγω τραγουδιού. Αυτός ο σαδισμός μεταδίδεται και γίνεται βίωμα στον ακροατή, χάρη στη ρυθμική μουσική, που εντυπώνεται στην ψυχή, και στο θαυμασμό για το συγκρότημα. Ο σαδισμός, όπως και όλες οι διαστροφές, έχει ως εμπνευστή του το διάβολο.

Εκτός από το όνομα που λέει πολλά, το συγκρότημα διαθέτει ειδική μασκώτ, ένα σάπιο πτώμα ονόματι Eddie (χαιδευτικό του Edward) που πρωταγωνιστεί στα εξώφυλλα των δίσκων ως σχέδιο και στις συναυλίες τους ως μηχανική κινούμενη κούκλα, η οποία σε ύψος μπορεί να φτάσει και τα έξι μέτρα. Στο εξώφυλλο του πρώτου τους δίσκου o Eddie αποκεφαλίζει τη Μάργκαρετ Θάτσερ, διεκδικώντας τη συμπάθεια όσων εναντιώνονταν στην πολιτική της. Σε άλλο εξώφυλλο βγαίνει ως νεκραναστημένος μέσα από τον τάφο του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας H.P.Lovecraft, ενώ στην ταφόπλακα διακρίνονται λόγια από το βιβλίο μαγείας «Νεκρονομικόν», (μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι έργο του Lovecraft), με την υπογραφή του συγγραφέα: «Δεν υπάρχει νεκρός που να μπορεί να είναι αιώνια πεθαμένος, και σε κάποιους παράξενους αιώνες, ακόμα κι ο ίδιος ο θάνατος μπορεί να πεθάνει».

Σε άλλο εξώφυλλο, η «μασκώτ» με το χαιδευτικό όνομα καλεί με σαδιστικό γέλιο τους γονείς να «φέρουν την κόρη τους στο σφαγέα» καθώς κρατά το δρεπάνι του χάρου, ενώ τελευταία έχει γίνει ήρωας ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Με τον Eddie, το δαιμονικά και αφύσικα άσχημο και φρικιαστικό γίνεται αποδεκτό αφού συνδέεται με τη ζωηρή μουσική, που ξεσηκώνει το νευρικό σύστημα (ο τραγουδιστής μάλιστα συνδέει τον Eddie με το ροκ εντ ρόλ, βλ. παρακάτω). Το σάπιο σαδιστικό πτώμα γίνεται μια φιλική φιγούρα. Έχουμε λοιπόν μια αντιστροφή της φυσικής τάξης: επιθυμητό δεν είναι πια το ωραίο, αλλά το φρικτό και το αποτρόπαιο.
Το συγκρότημα αυξάνει τη δόση του τρόμου όσον αφορά τον Eddie, καθώς σταδιακά οι οπαδοί εθίζονται: Για το εξώφυλλο του άλμπουμ «fear of the dark», προσελήφθησαν 4 καλλιτέχνες να σχεδιάσουν μια καινούργια βερσιόν (παραλλαγή) του τέρατος-μασκώτ. «Μας κόστισε μια περιουσία, αλλά ο τύπος που τελικά διαλέξαμε μας έβγαλε κάτι εντελώς αποτρόπαιο», λέει ο τραγουδιστής. Ώστε η πρόκληση φρίκης και τρόμου είναι πολιτική του συγκροτήματος. Το ομώνυμο τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου παίζει ακριβώς με αυτά τα συναισθήματα:

«Aγχώνομαι λίγο όταν σκοτεινιάζει
Φόβος του σκοταδιού, φόβος του σκοταδιού,
Φοβάμαι συνεχώς ότι κάτι είναι πάντα κοντά μου
Έχω μια φοβία ότι κάτι βρίσκεται πάντα εκεί.
Έχεις νιώσει το δέρμα του σβέρκου σου να ανατριχιάζει,
όταν ψάχνεις για το φως;

Το άγνωστο βασανίζει το μυαλό σου,
και καθώς ταχύνεις το βήμα σου
δυσκολεύεσαι να ξανακοιτάξεις πίσω σου
επειδή είσαι σίγουρος ότι κάποιος είναι εκεί».

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι τέτοια λόγια είναι επικίνδυνα για την ψυχική υγεία, ιδιαίτερα όταν εκφέρονται σε πρώτο πρόσωπο οπότε ο ακροατής ταυτίζεται με το περιεχόμενο. Επιπλέον το συναίσθημα που περιγράφεται εδώ, είναι η ανησυχία και η ταραχή που προκαλεί η απομάκρυνση από το Θεό και ο εναγκαλισμός του νοητού σκότους. Η αγάπη διώχνει έξω το φόβο. Όπου υπάρχει φόβος, και μάλιστα παθολογικός, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την απουσία της.

IRON MAIDEN ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στο τραγούδι «Running free» ένας δεκαεξάχρονος με ένα φορτηγάκι «πατάει γκάζι και τρέχει ελεύθερος», αφού έχει «περάσει τη νύχτα σε μια φυλακή του Λος ΄Αντζελες» και «όλα τα παιδιά τον κυνηγούν», με την προοπτική «έτσι να γίνεται στο εξής». Άλλο παράδειγμα προς μίμηση είναι ένας αιχμάλωτος, που λέει:

«Είμαι άγριο θηρίο, κάνω ό,τι θέλω, όπως μου αρέσει.
Δεν είμαι αιχμάλωτος, είμαι ελεύθερος άνθρωπος.
Θα κάνεις καλά να με σβήσεις από τη μαύρη λίστα σου
γιατί θα σε μαγέψω».

Οι IRON MAIDEN μιλούν και για την απώλεια της «σεξουαλικής ελευθερίας στους νέους» (Metal Hammer 6/92) λόγω του AIDS:

«Ζούμε τις ζωές μας στον πυρετό,
σε έναν αποπνικτικό ιδρώτα φόβου
Ακούμε το μυστικό σας χτυποκάρδι,
μπορώ να ακούσω τις σιωπηλές σας κραυγές.
Θυμάμαι μια εποχή που το πάθος ήταν ελεύθερο.
που κάναμε χρήση, όχι κατάχρηση.
Στην κάψα της νύχτας φλεγόμενα κορμιά,
ζούμε σε πυρετό, ζω σε πυρετό.
Τώρα ζούμε σε ένα κόσμο αβεβαιότητας,
ο φόβος είναι το κλειδί σε ότι θες να γίνεις.
Τα παιδιά έχουν χάσει την ελευθερία τους,
και κανείς δεν νοιάζεται
μέχρι να πεθάνει κάποιος διάσημος».
(Fear is the key).

ΓΟΝΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Στο τραγούδι «Η πτήση του Ίκαρου» (flight of Icarus) η ιστορία του μυθικού Ίκαρου με τα κέρινα φτερά, που παράκουσε τη συμβουλή του πατέρα του και πέταξε κοντά στον ήλιο με αποτέλεσμα να καταστραφούν τα φτερά του και να γκρεμιστεί στη γη, διαστρέφεται κυριολεκτικά. Εδώ ο πατέρας συμβουλεύει λάθος το παιδί του επίτηδες, ώστε αυτό να σκοτωθεί και να τιμωρηθεί για την αλαζονεία του! Όπως λέει το συγκρότημα, το τραγούδι αναφέρεται «στην καταπίεση των παιδιών από τους γονείς τους». Τι αποτέλεσμα να έχουν τέτοιοι στίχοι σε οικογένειες, όπου οι σχέσεις γονέων και παιδιών είναι ήδη τεταμένες;

ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ

Ένας από τους πολύ επιτυχημένους δίσκους των Iron Maiden, το Powerslave (σκλάβος της δύναμης) αναφέρεται στη θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου, που λόγω κάποιων επιφανειακών ομοιοτήτων με τον Χριστιανισμό είναι πολύ αγαπητή στους αποκρυφιστικούς κύκλους της «Νέας Εποχής». Το ομώνυμο τραγούδι λέει μεταξύ άλλων:

«Πέφτω στην άβυσσο, το μάτι του Ώρου (ο θεός-γεράκι)
μέσα στα μάτια της νύχτας, με βλέπει να φεύγω.
Το μάτι της γάτας που λάμπει μέσα στο ναό είναι πράσινο
Είσελθε στον Όσιρι που αναστήθηκε, που αναστήθηκε ξανά.
Πές μου γιατί να είμαι σκλάβος της δύναμης
Δεν θέλω να πεθάνω, είμαι θεός, θέλω να ζήσω
Όταν ο ζωοδότης πεθαίνει, όλα πεθαίνουν
Και στην τελευταία μου ώρα είμαι σκλάβος της δύναμης του θανάτου.
.Φέρτε μου το αίμα και το κόκκινο κρασί για το διάδοχό μου
γιατί είναι άνθρωπος και θεός, και θα πεθάνει κι αυτός..
.Ανοίξτε τις πύλες της κόλασής μου, θα χτυπήσω από τον τάφο.»

Στο τραγούδι The Apparition (το όραμα) υπάρχουν αναφορές στη μετενσάρκωση και άλλες διδασκαλίες της Νέας Εποχής:

«Πιστεύω ότι υπάρχουν μερικοί
που πρέπει να έχουν ξαναζήσει,
δε νομίζεις;

Ζήσε τη ζωή σου με πάθος,
Ο,ΤΙ και να κάνεις, (σ.σ. καλό ή κακό) να το κάνεις καλά.

Μπορείς να φτιάξεις τη δική σου τύχη,
να δημιουργήσεις το δικό σου πεπρωμένο.
Πιστεύω ότι έχεις τη δύναμη αν το θέλεις,
είναι αλήθεια.»

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ…

«Οι περισσότεροι από τους στίχους του συγκροτήματος κατατρέχονται από κολασμένες παραστάσεις (Purgatory-καθαρτήριο) και βρυκολακίστικα θέματα (Τρανσυλβανία, φάντασμα της όπερας). Εφτά στα δέκα τραγούδια τους, σε ένα και μόνο άλμπουμ, αναφέρονται σε θέματα θανάτου και συναφή. Η αλυσοδεμένη κολασμένη ψυχή που απεικονίζεται στο κάλυμμα του άλμπουμ. σε συνδυασμό με τους μηδενιστικούς στίχους, μας κάνει να αναρωτιόμαστε, αν αποτελεί αντανάκλαση της .ψυχικής κατάστασης των ερμηνευτών», παρατηρεί μεταφραστής των στίχων τους.
Στα τραγούδια τους το κακό φαίνεται αρκετά γοητευτικό, σε βαθμό που να παρασύρει και να ελέγχει τη θέληση.

«Ξέρω πως θα με γρατζουνίσεις, θα με ακρωτηριάσεις και θα με τραυματίσεις,
ξέρεις πως είμαι ανήμπορος μπροστά στο υπνωτιστικό σου κάλεσμα.
φεύγω και κρύβομαι, είσαι πάντα στα όνειρά μου,
είσαι το φάντασμα της όπερας, είσαι ο διάβολος»
(Phantom of the opera).

Την ίδια γοητεία έχει για το συγκρότημα και μια σατανιστική τελετή:

«666 ο αριθμός του θηρίου
η Κόλαση και η φωτιά γεννήθηκαν για να απελευθερωθούν.
η τελετή άρχισε, το έργο του σατανά έγινε,απόψε γίνεται θυσία.
νιώθω να με τραβάνε οι ορδές που ψέλνουν (σατανικές ψαλμωδίες),
μοιάζουν να με υπνωτίζουν, δεν μπορώ ν’ αποφύγω τα μάτια τους.

666, ο αριθμός του θηρίου, ο αριθμός για σένα και για μένα.

Έρχομαι πίσω, θα επιστρέψω,
θα καταλάβω το σώμα σου και θα σε κάνω να καείς
Έχω τη φωτιά, έχω την ισχύ
Έχω τη δύναμη να κάνω το κακό μου να πάρει το δρόμο του»
(Number of the beast).

Το συγκρότημα έχει μια προτίμηση στον όρο «θηρίο». Έτσι ονόμασε μια μεγάλη περιοδεία του «το θηρίο στο δρόμο», και ένα δίσκο με συλλογή από επιτυχίες του «τα καλύτερα του θηρίου».
Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Bruce Dickinson έχει γράψει και ένα βιβλίο – σενάριο για ταινία σχετικά με τη ζωή του Aleister Crowley, ο οποίος «τον σαγηνεύει». Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Crowley θεωρείται «πάπας του νεοσατανισμού» και ο μεγαλύτερος μαύρος μάγος του 20ου αιώνα. Το τάγμα του τελούσε ανθρωποθυσίες και ο ίδιος πέθανε ναρκομανής, από τους πειραματισμούς που έκανε με τα ναρκωτικά για να «διευρύνει τη συνείδησή του». Αυτοαποκαλείτο «το μεγάλο θηρίο 666» και πίστευε ότι ήταν ο Μεσσίας της «Νέας Εποχής του Ώρου» (αρχαίος αιγυπτιακός θεός). Εάν το σενάριο του Bruce σχετικά με τη ζωή του «σαγηνευτικού» αυτού ανθρώπου γίνει ταινία, τότε σίγουρα οι οπαδοί του συγκροτήματος θα την παρακολουθήσουν, και δεν είναι απίθανο να «σαγηνευθούν» από τη δράση του, όπως σαγηνεύθηκε και το ίνδαλμά τους.
Αλλά σύμφωνα με το συγκρότημα, «η κόλαση δεν είναι κακό μέρος για να είσαι, η κόλαση είναι από δω ως την αιωνιότητα». Άρα δεν είναι επικίνδυνο να σαγηνεύεται κανείς από το κακό. Το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου παρουσιάζει τον διάβολο με τη μορφή του τράγου Μπαφομέτ.

Τελικά φαίνεται πως το κακό είναι και αξιοσέβαστο: «Συγκεκριμένες εμπειρίες που είχαμε στη διάρκεια των εγγραφών του άλμπουμ «the Number of the beast», μας δίδαξαν να σεβόμαστε τη δύναμη του σατανισμού. Συνέβησαν πάρα πολλά παράξενα πράγματα, όταν ηχογραφούσαμε το δίσκο», λέει ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Bruce Dickinson. Και αφού έχει παραδεχτεί ότι σέβεται τον Σατανά (ο οποίος είναι η δύναμη του Σατανισμού), δηλώνει: «Οι Iron Maiden απέχουν πολύ από το να είναι ένα συγκρότημα προσκυνητών του διαβόλου. Απλώς έχουμε τη νοοτροπία των ταινιών τρόμου, και τίποτε άλλο».

Ο τραγουδιστής προτείνει και τρόπους για την αντιμετώπιση του κακού: «Ο Eddie έρχεται στη σκηνή για να πολεμήσει το διάβολο και μπορώ να σας πω ότι ο Eddie πραγματικά τον κλωτσά στα γεννητικά του όργανα (τον διάβολο!) Αυτός είναι ο τρόπος των Maiden να δείξουν ότι το ροκ εντ ρόλλ μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα». Ώστε λοιπόν, δεν χρειάζεται καταφυγή στο Θεό. Ο «αξιοσέβαστος» διάβολος που σύμφωνα με τη στιχουργική του συγκροτήματος κάνει τους ανθρώπους ό,τι θέλει, αντιμετωπίζεται θαυμάσια με μια μουσική φτιαγμένη από ανθρώπους, η οποία αντιπροσωπεύεται από (φανταστικά) σάπια πτώματα. Ίσως ο ίδιος ο διάβολος να δυσκολευόταν να ισχυριστεί κάτι τέτοιο!

ΠΟΤΕ ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΣ…

Εκτός από τις συνεχείς αναφορές στον τρόμο, διάβολο και τα συναφή, το συγκρότημα καταπιάνεται και με κάποια χριστιανικά θέματα. Ένα από αυτά είναι «ένα σωρό κακοί ιεροκήρυκες για να τους κάψει ο διάβολος (πάλι αυτός!), να τους βάλει στη φωτιά με τα πόδια πρώτα.» Οι ιεροκήρυκες αυτοί «δεν είναι θρήσκοι, αλλά ούτε και βλάκες», «έκαναν (τον Χριστό) ανέκδοτο. σώζουν τις ψυχές τους παίρνοντας τα λεφτά μας» (Holy smoke, 1990).

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι απατεώνες, ειδικά στο εξωτερικό. Οπωσδήποτε όμως δεν είναι αντιπροσωπευτικοί τύποι πραγματικών Χριστιανών και είναι κρίμα η θρησκεία που έχει αναδείξει τόσους αγίους να αντιμετωπίζεται έτσι μονόπλευρα.

Στο τραγούδι «Ιούδα γίνε οδηγός μου» ακούμε τα εξής:

«Πέσε κάτω, προσευχήσου στο Θεό σου (σ.σ. όχι «Θεό μας») για έλεος,
λοιπόν γονάτισε και βοήθα τη λεπίδα να κόψει καλά.
Τίποτα δεν είναι ιερό, ούτε παλιά ούτε τώρα.

Ιούδα γίνε οδηγός μου.
Ο Ιούδας, ο οδηγός μου, ψιθυρίζει στη νύχτα».

Ακόμα και ένας μη χριστιανός δύσκολα θα διάλεγε για οδηγό του τον άνθρωπο που πρόδωσε τον Χριστό. Κατά τα άλλα το συγκρότημα «απέχει πολύ από το να είναι προσκυνητές του διαβόλου»!

«ΚΑΛΑ» ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Κάποιοι οπαδοί του συγκροτήματος μιλούν με θαυμασμό για τραγούδια κοινωνικού περιεχομένου, όπως το «Run to the hills» (τρέξτε στους λόφους – όπως λέμε πάρτε τα βουνά), που αναφέρεται στην εξόντωση των Ινδιάνων από τους Ευρωπαίους. Βέβαια δεν είναι δύσκολο να κατηγορείς κάποιες κακές πράξεις. Ακόμα και ο διάβολος το κάνει αυτό πολλές φορές. Το δύσκολο είναι να προτρέπεις σε καλές πράξεις. Μάλιστα με τον Ιούδα για οδηγό είναι σίγουρα αδύνατο.
Οι IRON MAIDEN έχουν γράψει και τραγούδια με συγκρουόμενα νοήματα. Το «22, Acacia avenue» προτρέπει έναν νέο να «διασκεδάσει» με μια συγκεκριμένη πόρνη, να την «χτυπήσει, να την κακομεταχειριστεί» κτλ. για 15 λίρες, και μετά προτρέπει την πόρνη να αλλάξει ζωή γιατί «αυτό που κάνει θα την οδηγήσει στην καταστροφή».

Πολλά από τα τραγούδια των IRON MAIDEN αναφέρονται σε μάχες, όπου έχουν πολεμήσει οι Βρετανοί. Δεν ξέρω τι εποικοδομητικό μπορούν να έχουν στίχοι όπως «εισβολείς βιάζουν και λεηλατούν» (Invaders) ή «θα μου πάρεις τη ζωή, αλλά θα πάρω κι εγώ τη δική σου, θα με πυροβολήσεις αλλά θα σε τρυπήσω» (The trooper). Το ίδιο ισχύει κι για δηλώσεις του στυλ «πίνουμε πολλή μπύρα», ιδίως τώρα πια που γίνεται φανερό ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα αλκοολισμού, που πλήττει κυρίως τη νεολαία.

Πάντως στο εξώφυλλο του δίσκου «Hallowed be thy name» (αγιασθήτω το όνομά σου) γίνεται επίδειξη εκδικητικότητας και μικροπρέπειας: Ο (εδώ κερασφόρος) Eddie σουβλίζει με τρίαινα και ψήνει τον τραγουδιστή Bruce Dickinson, που τότε είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα!

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ «ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ»

Η μουσική των IRON MAIDEN έχει μελωδία, η οποία όμως επιβάλλεται χάρη στα πολλά decibel και στο γρήγορο ρυθμό. Ο τραγουδιστής μάλιστα έχει δηλώσει ότι «καμμιά φορά, όταν πάμε πολύ γρήγορα, πηδώ πάνω στην πλατφόρμα των ντραμς και λέω στον Nicko (ντράμερ) να κόψει λίγο». Καθώς το νευρικό σύστημα βιάζεται από το ρυθμό και την ένταση του ήχου, παραβιάζεται η ελευθερία του ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει περιθώριο να μην αντιδράσει έντονα σε αυτή τη μουσική. Τέτοιου είδους καταναγκασμός είναι ένα ακόμα δαιμονικό γνώρισμα.

Επιπλέον με τέτοιες μεθόδους το μουσικό αισθητήριο αλλοιώνεται, κι έτσι συχνά ο άνθρωπος δεν μπορεί να απολαύσει μια μελωδία αν δεν την ακούσει «δυνατά και γρήγορα». Κατά συνέπεια πολλές φορές μουσική που ανυψώνει το πνεύμα όπως η βυζαντινή, φαίνεται ακατανόητη – κι αυτό, όσο κι αν μοιάζει ασήμαντο, κάνει τον εκκλησιασμό βαρετή υπόθεση.
Η πολύ γρήγορη και δυνατή μουσική δημιουργεί διάφορα ψυχικά φαινόμενα, που συχνά οφείλονται σε ορμονικές εκκρίσεις. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι δηλώνουν ότι «το metal είναι το ναρκωτικό τους» και ότι «παίρνουν δύναμη από αυτό». Ενώ όμως, η «δύναμη» αυτή δεν είναι πραγματική και δεν διαρκεί, η τάση για την απόκτησή της με τη συνεχή ακρόαση τέτοιων τραγουδιών αφ’ ενός διαιωνίζει την εξάρτηση από αυτή τη μουσική, και αφ’ ετέρου εντυπώνει στον ψυχισμό του ακροατή τους στίχους, με όλα τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτό.

Οι IRON MAIDEN ίσως να μην είναι συνειδητοί σατανιστές, και να γοητεύονται μόνο από το κακό χωρίς προσευχές στο σατανά και μαύρες λειτουργίες. Από τα όσα αναφέρθηκαν όμως είναι φανερό ότι προβάλλουν «το σατανά και πάσα την πομπή αυτού και πάντα τα έργα αυτού», τηρώντας κάποια προσχήματα, αμβλύνοντας την διάκριση μεταξύ καλού και κακού και αδυνατίζοντας την αντίσταση του ανθρώπου στο κακό. Το πράγμα όμως δεν σταματά στους IRON MAIDEN. Κάποιος που έχει συνηθίσει να «παίρνει δύναμη» από τα τραγούδια τους, περνάει εύκολα σε άλλα πιο «σκληρά» συγκροτήματα, τα οποία δύσκολα θα μπορούσε να ακούσει, αν δεν είχε περάσει από τον μουσικό προθάλαμο της «Σιδηράς Παρθένου». Και υπάρχουν σ’ αυτό το χώρο πολλά συγκροτήματα που είναι συνειδητοί οπαδοί και προπαγανδιστές του σατανισμού. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι στα περιοδικά όπου οι θαυμαστές των IRON MAIDEN μαθαίνουν για το αγαπημένο τους συγκρότημα προβάλλονται τόσο πολύ αποκρυφιστικά και νεοειδωλολατρικά βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ακόμα και καταστήματα με τελετουργικά είδη μαύρης μαγείας. Ούτε είναι τυχαίο, ότι μέλη σατανιστικών ομάδων που έχουν συλληφθεί για τελετουργικές δολοφονίες στην Ελλάδα και αλλού, είναι οπαδοί συγκροτημάτων heavy metal μουσικής, όπως και των Iron Maiden.

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος», τευχ. 21, Αυγ. – Οκτ. 2000).

Για το εν λόγω άρθρο έλαβα ένα μήνυμα, τα βασικά σημεία του οποίου παρατίθενται εδώ μαζί με την απάντησή μου:

1. Το μήνυμα:

«Οφείλω να ομολογήσω ότι δε χειρίστηκες το θέμα με προκατάληψη, αντίθετα μάλιστα ήσουν αρκετά αντικειμενική. Παρόλ’ αυτά, έχω κάποιες ενστάσεις.
Ο ιδρυτής του συγκροτήματος, Steve Harris, επέλεξε το συγκεκριμένο όνομα διαβάζοντας το βιβλίο «Ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο», όπου φυσικά γινόταν αναφορά στην περιβόητη αυτή «μηχανή». Αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι οι Iron Maiden είναι σαδιστές, ούτε και ότι εξυμνούν τη «σιδηρά παρθένο». Απλά είναι ένα όνομα που κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από ένα του τύπου π.χ. «Good Guys». Η μασκότ του συγκροτήματος, ο Eddie, προέρχεται από μια κούκλα που βρισκόταν στην παμπ όπου πρωτοέπαιξαν – από τότε τον «υιοθέτησαν». Όσο για το «φόνο» της Θάτσερ, παρουσιάστηκε για το λόγο ότι πολλοί πίστευαν πως «Σιδηρά Παρθένο» εννοούσαν τη γνωστή «σιδηρά κυρία». Το συγκρότημα για να διώξει μια και καλή αυτήν την εντύπωση, επέλεξε αυτόν τον ακραίο, αλλά και πρωτότυπο, τρόπο.

Επίσης, στο εξώφυλλο του δίσκου «Live after Death», ο οποίος είναι ζωντανά ηχογραφημένος όπως μαρτυρά το όνομά του (ζωντανά και μετά το θάνατο), ο Eddie βγαίνει από το δικό του τάφο (Edward The Head), ενώ το «Νεκρονομικόν» είναι βιβλίο που ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, όντας αποκύημα της σκέψης του Λάβκραφτ -για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Λάβκραφτ (που σημειωτέον ήταν άθεος) το έχει δηλώσει επανειλημμένα, όπως προκύπτει από ορισμένες επιστολές του. Αναφορικά, τώρα, με το «Bring Your Daughter To The Slaughter», αρχικά είχε γραφτεί ως μουσικό θέμα για την (όντως βλακώδη) ταινία «Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες Νο (δεν ξέρω κι εγώ πόσο!)», εξού και το εξώφυλλο.

Όσα γράφεις έπειτα για αύξηση του τρόμου τα απορρίπτω αμέσως, καθώς ο τραγουδιστής Bruce Dickinson, γνωρίζοντας τις απαιτήσεις του -όχι και τόσο καλλιεργημένου- κοινού, το «καθησυχάζει», λέγοντας ότι μετά την αλλαγή του σχεδιαστή ο Eddie δε «φλώρεψε» (αν μου επιτρέπεις την έκφραση). Τέλος, το τραγούδι «Fear of the Dark» αναφέρεται στον παιδιόθεν φόβο του συνθέτη Steve Harris και ουδεμία σχέση δεν έχει με νοητά σκοτάδια!

2. Η απάντησή μου

Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις και τις πληροφορίες που γράφεις.
Αντί απάντησης, θα θέσω λίγα ερωτήματα.

Ένας Χριστιανός, ή έστω ένας άνθρωπος με σχετική ειρήνη στην ψυχή του, θα έγραφε τέτοιους στίχους για τη «σιδηρά παρθένο», (γιατί αν πρόσεξες αναφέρω στίχους τραγουδιού που όντως εξυμνούν τη σιδηρά παρθένο); Το όνομα, είναι η εικόνα που προβάλλουμε προς τα έξω, και συνήθως διαλέγουμε κάτι που μας αρέσει και μας εκφράζει. Εσύ θα διάλεγες ένα τέτοιο φρικιαστικό όνομα απλώς για να κάνεις εντύπωση; Υπάρχουν χιλιάδες εντυπωσιακά ονόματα για να διαλέξει κανείς… Επίσης, θα έγραφε μουσική για αηδιαστικές (όχι απλώς εκφοβιστικές) ταινίες τρόμου, ξέροντας ότι μετά οι οπαδοί του θα πάνε να δουν αυτό το σκουπίδι; Θα υιοθετούσε για σήμα κατατεθέν του μια κούκλα σαν τον Έντι επειδή τη βρήκε κάπου τυχαία; Η δική μου απάντηση είναι «όχι». Τίποτα δεν είναι τυχαίο, και υπάρχουν πολύ βαθιοί λόγοι για ό,τι κάνουμε, ακόμα κι αν λέμε ότι το κάνουμε «για πλάκα». Γιατί αυτή η πλάκα, και όχι κάποια άλλη πλάκα; Επίσης η ύπαρξη παθολογικού φόβου είναι ένα σύμπτωμα νοητού σκοταδιού, δηλ. σκοταδιού στο νου, θέλουμε δεν θέλουμε. «Η αγάπη (προς το Θεό) διώχνει έξω το φόβο», λέει ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης. Όπου αυτή δεν υπάρχει, ο φόβος κυριαρχεί. Πράγμα που δικαιολογεί τα ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα της απομακρυσμένης από το Θεό σύγχρονης κοινωνίας, και όλες τις ατυχείς κατά τη γνώμη μου επιλογές του συγκροτήματος. Και τελικά, γιατί να σερβίρουμε στον κόσμο ό,τι φοβία και κόμπλεξ μας ταλαιπωρεί; Θα κάνουμε καλό στον κόσμο, ή μήπως στον εαυτό μας; Νομίζω ούτε εμείς, ούτε ο κόσμος ωφελείται από κάτι τέτοιο.

Σχετικά με το Νεκρονομικόν, που έχω στη βιβλιοθήκη μου, δεν είναι καθόλου αστείο είτε είναι απάτη είτε όχι. Τα ονόματα και τα σύμβολα των δαιμόνων που περιέχει λειτουργούν και οι αστρολογικές και αστρονομικές του πληροφορίες (σχετικά με την εποχή που περιγράφει) είναι γνήσιες. Τώρα το αν το έγραψε ο Λόβκραφτ ή κάποιος άλλος, ή αν ο Λόβκραφτ πήρε ένα υπάρχον βιβλίο μαγείας, του έβαλε λίγη σάλτσα, το παρουσίασε σαν πιο αρχαίο από ό,τι πραγματικά είναι και πούλησε φούμαρα ότι υπάρχουν μόνο δυο αντίτυπα κ.τ.λ. δεν με ενδιαφέρει. Σίγουρα δεν είναι κάτι για να παίζει κανείς, και κάποιοι που έπαιξαν το μετάνιωσαν άσχημα. Είναι καλό να μην προωθούνται τέτοια πράγματα ποτέ και από κανέναν. Από ότι ξέρω, ο Λάβκραφτ και η παρέα του ήταν αποκρυφιστές. Βέβαια σύμφωνα με τη θρησκευτικότητα της εποχής και της περιοχής, είναι πολύ πιθανό να αυτοπροσδιοριζόταν ως άθεος.

Σχετικά για το «μη καλλιεργημένο κοινό»: γνώμη μου είναι ότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης είναι και «ηθοποιός», δηλ. «ποιεί ήθος», φτιάχνει χαρακτήρα. Αυτός προσπαθεί να διακονήσει το μη καλλιεργημένο κοινό, ακόμα κι αν ξέρει ότι έτσι δεν θα έχει πολλή επιτυχία. Αυτός που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του κοινού για να κερδίσει χρήμα και φήμη, για μένα δεν ανταποκρίνεται στον όρο «καλλιτέχνης», ακόμα κι αν έχει ταλέντο στη σύνθεση ή μια ωραία φωνή σαν τον Μπρους Ντίκινσον. Στο κάτω κάτω αυτά είναι δώρα που δίνει ο Θεός. Η συμμετοχή του ανθρώπου έγκειται στον τρόπο που τα χρησιμοποιεί, και εκεί φαίνεται και ποιος είναι: «Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε». Και ξέρουμε ποιοι είναι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος: Αγάπη, πραότητα, μακροθυμία, καλωσύνη, ειρήνη κτλ. Προκαλεί η ακρόαση των ΙΜ κάτι έστω από όλα αυτά; Προσοχή: Δεν μιλάω για «εκτόνωση».

Όπως θα είδες και στο άρθρο, θεωρώ ότι οι ΙΜ δεν είναι συνειδητοί σατανιστές. Μάλλον είναι «οδηγοί τυφλοί», όπως λέει ο Χριστός, και ως εκ τούτου επικίνδυνοι, καθώς «τυφλός τυφλό αν οδηγεί, θα πέσουν κι οι δυο στο βόθρο».

Σίγουρα δεν «μαζεύουν μαζί» με τον Κύριο. Άρα σκορπίζουν.