Αρχείο κατηγορίας Γυναίκες

Guevedoces: Αναπτύσσοντας πέος στην ηλικία των 12 ετών

Του Σεν Γκάο

Το άρθρο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα https://simmonsvoice.com/2671/health-and-science/guevedoces-growing-a-penis-at-age-12 με ημερομηνία 24 Σεπτεμβρίου 2015. Η ανάκτηση έγινε στις 9 Αυγούστου 2024.

Ένα φαινόμενο που ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1970 από τη Δρ. Julianne Imperato-McGinley, οι “Guevedoces” (Γουεβεδόσες) είναι μια κατάσταση που βρίσκουμε στο απομακρυσμένο χωριό Salinas στη Δομινικανή Δημοκρατία. Η ασθένεια είναι κατά τα άλλα πρωτόγνωρη και πολύ σπάνια. Τα παιδιά που γεννιούνται με αυτή την πάθηση, στη γέννησή τους φαίνεται να έχουν κόλπους, αλλά αργότερα αναπτύσσουν πέη περίπου στην ηλικία των 12 ετών.

Αυτά τα παιδιά είναι γνωστά ως «Guevedoces». Αυτό μεταφράζεται χονδρικά ως «πέος στα 12», υποδεικνύοντας τη στιγμή κατά την οποία τα γεννητικά όργανα και η εμφάνισή τους αρχίζουν να αλλάζουν. Οι ντόπιοι αποκαλούν επίσης αυτά τα παιδιά “Machihembras” – “πρώτα γυναίκες και μετά άνδρες”.

Ιατρικά, αυτή η κατάσταση είναι γνωστή ως «ανεπάρκεια 5-άλφα αναγωγάσης» (λέγεται και ρεδουκτάση). Οι ασθενείς με αυτή την πάθηση, έχουν γενετικά ένα χρωμόσωμα Χ και ένα Υ και διαθέτουν «αρσενικές» γονάδες. Ωστόσο, τα σώματά τους δεν αντικατοπτρίζουν αυτό στη φυσιολογία τους. Αυτό οφείλεται στην ανεπάρκεια μιας σημαντικής ορμόνης, που επιτρέπει την ανάπτυξη των εξωτερικών γεννητικών οργάνων.

Αυτή η ορμόνη ονομάζεται διυδροτεστοστερόνη. Γενετικά, άτομα που γεννιούνται με ανεπάρκεια 5-άλφα αναγωγάσης/ρεδουκτάσης γεννιούνται με ολοκληρωμένα γεννητικά όργανα που φαίνεται να είναι κλειτορίδα και χείλη, ή με γεννητικά όργανα που δεν είναι ξεκάθαρα αναγνωρίσιμα ως «αρσενικά» ή «θηλυκά». Μερικά βρέφη με αυτή την πάθηση μπορεί επίσης να φαίνεται ότι έχουν πέη, εξαιρετικά μικρά.

Κατά την εφηβεία, όχι μόνο αρχίζει να σχηματίζεται το πέος, αλλά προκύπτουν και άλλα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του φύλου, στα οποία περιλαμβάνονται η αυξημένη μυϊκή μάζα, οι αλλαγές φωνής, η ανάπτυξη τριχοφυΐας της ήβης και οι εκρήξεις ανάπτυξης. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν αναπτύσσουν τρίχες στο πρόσωπο ή στο σώμα. Αν και ορισμένοι είναι σε θέση να παράγουν σπέρμα, οι περισσότεροι είναι στείροι.

Χωρίς το ένζυμο 5-άλφα αναγωγάση/ρεδουκτάση, η τεστοστερόνη δεν μετατρέπεται σε διυδροτεστοστερόνη, με αποτέλεσμα τα γενετικά «αρσενικά» μωρά να γεννιούνται σαν «θηλυκά». Συνήθως, μετά από οκτώ εβδομάδες ανάπτυξης στη μήτρα, τα έμβρυα χωρίς αυτή την πάθηση θα αναπτύξουν όρχεις. Αυτή τη στιγμή, η τεστοστερόνη καθοδηγεί το φύμα[1] να εξελιχθεί σε πέος. Στα θηλυκά έμβρυα, η διυδροτεστοστερόνη δεν παράγεται και ο φυματισμός εξελίσσεται σε κλειτορίδα. 

Η ακριβής συχνότητα αυτής της πάθησης είναι άγνωστη, πράγμα που σημαίνει ότι λίγες πληροφορίες είναι γνωστές σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο διαγιγνώσκονται νέες περιπτώσεις. Εκτός από τα κρούσματα που εντοπίστηκαν στη Δομινικανή Δημοκρατία, άλλα κρούσματα έχουν επίσης εμφανιστεί στην Παπούα Νέα Γουινέα, την Τουρκία και την Αίγυπτο.

Κανονικά, τα παιδιά με αυτή την πάθηση μεγαλώνουν ως κορίτσια μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συνήθως θα προσαρμοστούν σε έναν ανδρικό τρόπο ζωής στην εφηβεία και στην πρώιμη παιδική ηλικία. Ο Τζόνι, όπως απεικονίζεται, μεγάλωσε ως κορίτσι μέχρι την ηλικία της εφηβείας. Συμμετείχε σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο “Countdown to Life: The Extraordinary Making of You”, το οποίο εξετάζει λεπτομερώς αυτήν την κατάσταση.

Ενώ σε ορισμένες χώρες, τα διαφυλικά άτομα θεωρούνται ελαττωματικά αρσενικά και απορρίπτονται από την κοινότητα, οι κοινότητες στη Δομινικανή Δημοκρατία αποδέχονται ανοιχτά αυτό το φαινόμενο. Τα άτομα με αυτήν την πάθηση γίνονται πλήρως αποδεκτά εκεί και αντιμετωπίζονται ακόμη και με γιορτές κατά την εφηβεία, για τη φυσική μεταμόρφωση του παιδιού.

[1] Όλα τα έμβρυα του ανθρώπινου είδους, ανεξαρτήτως φύλου, ξεκινούν την ανάπτυξή τους στη μήτρα με ένα μικρό εξόγκωμα/βλάστημα που ονομάζεται γεννητικό φύμα (genital tubercle). Αυτό το φύμα στη συνέχεια εξελίσσεται σε αρσενικά ή θηλυκά γεννητικά όργανα.

Στο παρακάτω σύντομο βίντεο, το φαινόμενο εξηγείται πολύ καλά και παρατίθενται διαγράμματα και φωτογραφίες.

ΠΟΛΛΑ ΦΥΛΑ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ!

Γιατί υπάρχουν μόνο δύο φύλα – ακόμα κι αν υπάρχει ένα ευρύ πολιτισμικό και ορμονικό φάσμα εντός των βιολογικών φύλων. Μια συζήτηση με τη βιολόγο και κάτοχο του βραβείου Νόμπελ* Christiane Nüsslein-Volhard (Κριστιάνε Νούσλειν Βόλχαρτ) για την τρανς ιδεολογία, τους αφελείς που βοηθούν να εφαρμοστεί και το γιατί πιστεύει ότι ο σχεδιαζόμενος νόμος αυτοπροσδιορισμού είναι «παράλογος».

  • Κυρία Καθηγήτρια Nüsslein-Volhard, ο queer εκπρόσωπος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, Sven Lehmann[1], ισχυρίζεται: Το να πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν δύο φύλα είναι αντιεπιστημονικό. Υπάρχουν πολλά φύλα.

Αυτό είναι αντιεπιστημονικό! Ίσως ο κ. Lehmann δεν έχει παρακολουθήσει το βασικό μάθημα βιολογίας.

  • Τότε ας το αναπληρώσουμε εδώ.

Θεέ μου! Εντάξει: Σε όλα τα θηλαστικά υπάρχουν δύο φύλα, και ο άνθρωπος είναι θηλαστικό. Υπάρχει το ένα φύλο που παράγει τα ωάρια, έχει δύο χρωμοσώματα Χ. Αυτό λέγεται θηλυκό. Υπάρχει και το άλλο, που παράγει τα σπερματοζωάρια, έχει ένα χρωμόσωμα Χ και ένα χρωμόσωμα Υ. Αυτό λέγεται αρσενικό. Και όταν ένα ωάριο ενώνεται με ένα σπερματοζωάριο, δημιουργείται ένα νέο ον.

  • Για ν’ αποδειχθεί η ύπαρξη πολλών φύλων, χρησιμοποιούνται πάντα παραδείγματα από τον κόσμο των ζώων. Τι γίνεται λοιπόν με τα σαλιγκάρια, για παράδειγμα;

Είναι ερμαφρόδιτα. Έχουν και τα δύο: σπερματοζωάρια και ωάρια. Έτσι μπορούν να αυτογονιμοποιηθούν. Ωστόσο, συνήθως ζευγαρώνουν μ’ ένα άλλο σαλιγκάρι. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν ζευγαρώνουν με τον εαυτό τους, οι απόγονοι είναι απολύτως πανομοιότυποι. Ωστόσο, αν δύο διαφορετικοί οργανισμοί αναμείξουν το γενετικό τους υλικό, υπάρχει μεγαλύτερο εύρος παραλλαγών και οι απόγονοι είναι γενικά πιο βιώσιμοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αρχή αυτή έχει επικρατήσει στη φύση. Ωστόσο, το γεγονός ότι υπάρχουν ερμαφρόδιτοι δεν αλλάζει το γεγονός ότι υπάρχουν αυτά τα δύο γεννητικά κύτταρα, τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια, άρα και δύο φύλα.

  • Ωστόσο, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε το 2017 ότι θα πρέπει να υπάρχει η καταχώριση τρίτου φύλου «διαφορετική» για τα διαφυλικά άτομα εκτός από το «θηλυκό» και το «αρσενικό».

Η διαφυλοφιλία προκύπτει από πολύ σπάνιες αποκλίσεις, για παράδειγμα στο σύνολο των χρωμοσωμάτων. Αλλά και οι διαφυλικοί έχουν τα χαρακτηριστικά και των δύο φύλων, δεν είναι τρίτο φύλο.

  • Αλλά υπάρχει ένα ευρύ φάσμα μέσα σε ένα βιολογικό φύλο.

Φυσικά. Υπάρχουν πολύ «θηλυκοί» άντρες και πολύ «αρρενωπές» γυναίκες, κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με πολιτισμικούς παράγοντες, αλλά και με διαφορετικά επίπεδα ορμονών, μεταξύ άλλων. Υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα. Αυτό είναι το τόσο συναρπαστικό.

  • Ωστόσο, η σημερινή πολιτικά ορθή διατύπωση δεν είναι ότι ένας βιολογικός άνδρας «νιώθει γυναίκα» και ότι η κοινωνία και οι νομοθέτες πρέπει να του δώσουν την ευκαιρία να ζήσει με το επιθυμητό φύλο. Αλλά μάλλον: Αυτό το άτομο δεν είναι καθόλου άνδρας, στην πραγματικότητα είναι γυναίκα.

Αυτά είναι ανοησίες! Είναι ευσεβείς πόθοι. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν ν’ αλλάξουν φύλο, αλλά δεν μπορούν. Παραμένουν XY ή XX. Το κρίσιμο είναι ότι αν κάποιος έχει χρωμόσωμα Υ, επηρεάζει ήδη την ανάπτυξη του εμβρύου κατά την εγκυμοσύνη και φυσικά και στην εφηβεία. Επομένως, τα αγόρια έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά φύλου από τα κορίτσια και αυτό δεν μπορεί να αντιστραφεί. Οι άνθρωποι διατηρούν το φύλο τους για μια ζωή. Φυσικά, είναι δυνατόν μέσω της χορήγησης ορμονών, για παράδειγμα, μια κοπέλα που παίρνει τεστοστερόνη να αποκτήσει βαθιά φωνή και ν’ αναπτύξει γένια. Αλλά το κορίτσι δεν θα αναπτύξει από αυτό όρχεις και δεν θα παράγει σπερματοζωάρια. Και τα βιολογικά αρσενικά επίσης, δεν παράγουν ωάρια και δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν, επειδή παίρνουν δόσεις ορμονών. Το πρόβλημα με αυτό προκύπτει όταν πρόκειται για μη αναστρέψιμες παρεμβάσεις. Με τις χειρουργικές επεμβάσεις οπωσδήποτε. Αλλά και οι ορμόνες επιφέρουν στο σώμα κάτι που δεν προβλέπεται. Οι ορμόνες προκαλούν πολλά στο σώμα – σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να τις δοσολογείς σωστά και να τις παίρνεις συνέχεια. Το σώμα δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει καλά μακροπρόθεσμα. Κάθε ορμόνη που παίρνετε έχει παρενέργειες. Η λήψη ορμονών είναι καταρχήν επικίνδυνη.

  • Στο μέλλον, οι νέοι άνω των 14 ετών θα μπορούν να προσδιορίζουν το φύλο τους.

Αυτό είναι τρέλα! Στα 14, πολλά κορίτσια είναι δυστυχισμένα κατά την εφηβεία. Αυτό το ξέρω η ίδια. Ήμουν επίσης δυστυχισμένη στα 14 μου και προτιμούσα να είμαι αγόρι. Τότε δεν μου επιτρεπόταν ούτε να βάλω παντελόνι ή να κόψω τα μαλλιά μου. Συχνά έβριζα τον εαυτό μου και σκεφτόμουν: Προτιμώ να είμαι άνδρας! Γιατί αν θέλεις να κάνεις μια τέτοια δουλειά, όπου κυριαρχούν οι άνδρες, τότε φυσικά είναι καλύτερα να είσαι άνδρας. Αλλά τότε, πρέπει να βρεις έναν τρόπο να επικρατήσεις. Αυτό είναι που πρέπει να συμβουλεύετε τα κορίτσια και να τα υποστηρίζετε σε αυτό.

  • Πιστεύετε ότι είναι σωστό ότι ο νομοθέτης επιτρέπει στους ανθρώπους να κάνουν τη λεγόμενη αλλαγή φύλου;

Ο νομοθέτης δεν μπορεί να καταστήσει την αλλαγή φύλου δυνατή. Λέει μόνο: Από δώ και πέρα, αυτή η γυναίκα μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι άνδρας. Και το αντίστροφο. Η βιολογική βάση δεν μπορεί ν’ αλλάξει καθόλου. Και αν ένας άνδρας ισχυρίζεται τώρα ότι είναι γυναίκα και πηγαίνει σ’ ένα αθλητικό σωματείο για να παίξει με τις γυναίκες, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Επειδή οι ανδρικές ορμόνες του τον κάνουν πιο δυνατό και πιο γρήγορο. Είναι ουσιαστικά σαν το ντόπινγκ. Και αν δεν επιτρέπεται καν να το πεις αυτό – αυτό δεν είναι αποδεκτό.

  • Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο έχει εκδώσει αρκετές αποφάσεις σχετικά με την τρανσεξουαλικότητα ή τη διαφυλοφιλία, οι οποίες ασχολούνται με την έννοια του βιολογικού και κοινωνικού φύλου. Η απόφαση του 2017 λέει: «Στις ιατρικές και ψυχοκοινωνικές επιστήμες, υπάρχει ευρέως διαδεδομένη συμφωνία ότι το φύλο δεν μπορεί να προσδιοριστεί ή ακόμη και να καθοριστεί αποκλειστικά σύμφωνα με γενετικά-ανατομικά-χρωμοσωμικά χαρακτηριστικά, αλλά συν-καθορίζεται από κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες». Τι έχει να πει για αυτό η βιολόγος και βραβευμένη με Νόμπελ;

Αυτό είναι ανοησία. Το πώς νιώθει κάποιος μπορεί να αλλάξει από τις κοινωνικές και ψυχολογικές συνθήκες. Αλλά το βιολογικό φύλο δεν μπορεί. Αυτό είναι εντελώς αδιαμφισβήτητο εκεί όπου ασκείται πραγματική επιστήμη.

  • Παρ’ όλα αυτά, αυτή η διατύπωση προέρχεται από τον Γερμανικό Ιατρικό Σύλλογο.

Και αυτός, προφανώς, έχει μπερδευτεί με κάτι: τη διάκριση μεταξύ βιολογικού φύλου και κοινωνικού φύλου. Φυσικά, με το κοινωνικό φύλο, υπάρχει εύρος, ενώ με το βιολογικό φύλο υπάρχει μόνο θηλυκό ή αρσενικό. Έξω. Τέλος. Φυσικά, ένα κορίτσι μπορεί να επιθυμεί να το αποκαλούν με το όνομα ενός αγοριού. Αυτό έγινε ήδη με τον «Τζωρτζ» στους «Πέντε Φίλους»[2].

  • Όταν η διδακτορική φοιτήτρια βιολογίας Marie-Luise Vollbrecht θέλησε να δώσει μια διάλεξη για την αμφιφυλοφιλία στο Πανεπιστήμιο Humboldt κατά τη διάρκεια της «Νύχτας των Επιστημών», υπήρξαν διαμαρτυρίες. Το πανεπιστήμιο ακύρωσε τη διάλεξη.

Μήπως θέλουν να καταργήσουν και το μάθημα της βιολογίας; Μήπως δεν θέλουμε πλέον να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και πώς καθορίζεται το φύλο; Δεν θα πρέπει να τα μαθαίνει κανείς τώρα αυτά γιατί είναι μια βλακεία; Θυμάμαι, πάντως, ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1980 υπήρξαν εκστρατείες λάσπης εναντίον του ερευνητή που είχε ανακαλύψει το γονίδιο που καθορίζει το φύλο στο χρωμόσωμα Υ. Προφανώς κατηγορήθηκε ότι έκανε κάτι τρομερό στην ανθρωπότητα, μόνο και μόνο επειδή είχε ανακαλύψει το γονίδιο που διεγείρει την παραγωγή τεστοστερόνης. Αυτό ήταν εντελώς τρελό, είχα τρομοκρατηθεί! Αλλά εκεί μπορείτε να δείτε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για τη βιολογία. Η έλλειψη εκπαίδευσης σε αυτόν τον τομέα είναι αρκετά κακή.

  • Έχετε βιώσει εσείς η ίδια αυτού του είδους την εχθρότητα προς τα γεγονότα και την επιστήμη;

Φυσικά. Και μόνο να διεξάγετε έρευνα σε έμβρυα, είστε ήδη ένας κακοποιός, επειδή όλοι αμέσως υποθέτουν ότι δεν κάνετε τίποτα άλλο από το να χειραγωγείτε τα έμβρυα. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν ν’ ανοίξω το στόμα μου και να πω ότι έκανα έρευνα σε έμβρυα -ακόμη κι αν ήταν μόνο έμβρυα μύγας- και αμέσως δέχτηκα επίθεση! Δυστυχώς, η εχθρότητα προς την επιστήμη στη Γερμανία είναι ιδιαίτερα έντονη. Ο κορωνοϊός μπορεί να βελτίωσε λίγο τα πράγματα. Πολλοί άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να ακούμε την επιστήμη. Και ότι μπορεί να είναι δυσμενές να ισχυριστεί κανείς ότι ο ιός δεν υπάρχει, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να υπάρχει.

  • Στο μεταξύ, έχουμε φτάσει σε ένα νέο σημείο. Το ερώτημα δεν είναι πλέον: Τι είδους επιστήμη επιτρέπεται να ασκούμε; Τώρα είναι: Η μαγική σκέψη υπερισχύει της επιστημονικής γνώσης.

Κατ’ αρχήν, δεν μπορείτε να απαγορεύσετε μια διάλεξη επειδή πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρχει κάτι λάθος σε αυτήν. Σε αυτή την περίπτωση όμως, η διδάκτορας θέλησε να εξηγήσει κάτι που υπάρχει σε κάθε σχολικό βιβλίο. Αυτό το μείγμα ευαισθησιών και ηθικής αλαζονείας σε συνδυασμό με άγνοια είναι απλώς μοιραίο.

  • Η άρνηση των βιολογικών γεγονότων φτάνει εκπληκτικά μακριά. Πρόσφατα, η σκηνή των τρανς ακτιβιστών απαίτησε ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων να μην χαρακτηρίζεται πλέον ως τέτοιος. Ο λόγος: Το αιδοίο δεν είναι αυτό καθαυτό γυναικείο γεννητικό όργανο.

Φυσικά το αιδοίο είναι γυναικείο σεξουαλικό όργανο! Πρέπει να πάρουμε αυτούς τους ανθρώπους στα σοβαρά;

  • Προφανώς.

Το ότι στους τρανσέξουαλ δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις είναι ξεκάθαρο. Αν οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται άσχημα, αυτό είναι κακό. Αλλά δεν μπορούν να επιβάλλουν τις ιδέες τους σε όλους τους ανθρώπους ως γεγονότα.

—————————————————

Τη συνέντευξη πήρε η Chantal Louis.

Το κείμενο στα αγγλικά (από όπου έγινε η ελληνική μετάφραση, σε αντιπαραβολή με το γερμανικό κείμενο) βρίσκεται εδώ και μεταφράστηκε από τα γερμανικά με αυτόματη μετάφραση: https://www.emma.de/artikel/many-sexes-nonsense-339765

Το κείμενο στα Γερμανικά (όπου και δόθηκε η συνέντευξη) βρίσκεται εδώ: https://www.emma.de/artikel/viele-geschlechter-das-ist-unfug-339689

Το κείμενο στα Γαλλικά βρίσκεται εδώ: https://www.emma.de/artikel/il-ny-que-deux-sexes-sans-aucun-doute-339759

** Μερικές από τις διακρίσεις της Christiane Nüsslein-Volhard: (Για περισσότερες δείτε εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/Christiane_Nüsslein-Volhard)

Nobel Prize in Physiology or Medicine (1995)
Sir Hans Krebs Medal (1993)
Mendel Medal (1992)
Louis-Jeantet Prize for Medicine (1992)[1]
Albert Lasker Award for Basic Medical Research (1991)
Gottfried Wilhelm Leibniz Prize (1986)
Rosenstiel Award (1989)

[1] Ο Sven Lehmann είναι Γερμανός πολιτικός της “Συμμαχίας 90/Οι Πράσινοι”, που από το 2017 υπηρετεί ως μέλος της Bundestag από το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας.

[2] “Οι Πέντε Φίλοι” (αγγλικά: The Famous Five) είναι σειρά παιδικών διηγημάτων με περιπέτειες, που έγραψε η Αγγλίδα συγγραφέας Ένιντ Μπλάιτον. Το πρώτο βιβλίο δημοσιεύθηκε το 1942 και είναι το “Οι πέντε φίλοι στο νησί των θησαυρών”.

Βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού: η «ανάδειξη του ρόλου των γυναικών» και άλλες ιστορίες

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού με τις καλύτερες προθέσεις. Μου το είχε βλέπετε συστήσει μια φίλη, λέγοντας ότι θα εκτιμήσω την «αμερόληπτη γραφή του» που δεν αφήνει έδαφος για «εθνικιστικό φανατισμό», καθώς και την ανάδειξη του ρόλου των γυναικών, τόσο κατά το 1821 όσο και σε άλλες πτυχές της ελληνικής και διεθνούς ιστορίας.

Κι αλήθεια, στο βιβλίο είδα να αναφέρονται η Μαντώ Μαυρογένους, η Δόμνα Βιζβίζη, η Καλλιρόη Παρρέν, η Πηνελόπη Δέλτα, η Ολυ?πία ντε Γκουζ κ.α., άλλες με περισσότερες λεπτομέρειες κι άλλες με λιγότερες. Καθένας οφείλει να αναγνωρίσει, ότι το βιβλίο αυτό φροντίζει να αναδείξει μια άλλη διάσταση της ιστορίας, που άλλα βιβλία έχουν παραλείψει.

Αλλά… σ’ αυτό το βιβλίο δεν υπάρχει μόνο ένα, αλλά πολλά «αλλά». Ανάμεσα σ’ αυτά δεσπόζει το ανεκδιήγητο της σελ. 19 με τους σουλτάνους, που «όταν κατακτούν ένα βασίλειο ή μια επαρχία να διατηρούν θαυμαστή Τάξη» και «αφήνουν το λαό να ζει σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία». Μα τι καλοί άνθρωποι, τι δίκαιοι κυβερνήτες αυτοί οι σουλτάνοι. Τι κρίμα που «η Πύλη αναγκάζεται να παραχωρήσει την είσπραξη των φόρων σε ιδιώτες και όχι σε υπαλλήλους του κράτους. Οι ιδιώτες αυτοί συχνά παραβιάζουν το νόμο, αδικούν τους υπηκόους και πλουτίζουν σε βάρος τους. Γίνονται ισχυροί και επαναστατούν ενάντια στην κεντρική διοίκηση» (σελ. 30). Αν δεν έκαναν αυτό το φοβερό σφάλμα, και άφηναν να εισπράττουν τους φόρους οι «υπάλληλοι του κράτους» οι οποίοι καταπώς συνεπάγεται από τα συμφραζόμενα, ήταν τίμιοι άνθρωποι και δεν αδικούσαν τους υπηκόους, όλα θα ήταν μια χαρά. Δυστυχώς όμως, «απέτυχε ο εκσυγχρονισμός». Και βέβαια όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με τα αναγραφόμενα στη σελ. 36, όπου η κατάσταση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία παρουσιάζεται πιο ρεαλιστικά, αν και χωρίς μια πηγή που να καταδεικνύει κάποιο από τα «καλά» της Τουρκοκρατίας – τις μαζικές σφαγές, τις λεηλασίες, τις ταπεινώσεις, τους βίαιους εξισλαμισμούς, τα παιδομαζώματα, την άνιση αντιμετώπιση Χριστιανών και Μουσουλμάνων από τις δικαστικές αρχές, το «ρόλο» που έπαιζαν οι γυναίκες ως χανουμάκια σε χαρέμια, στα οποία τις είχαν βάλει με το ζόρι – ώστε να έχουμε και το αντιστάθμισμα στα λεγόμενα περί «θαυμαστής τάξης των Σουλτάνων».

Παρακάτω στη σελ. 50, τα παιδιά καλούνται να «Συζητήσουν για τη συμβολή του Θ.Κολοκοτρώνη και του Α.Μαυροκορδάτου στην Ελληνική Επανάσταση». Με βάση τι αλήθεια να συζητήσουν, με τις δυο προηγούμενες ισχνές παραγράφους για τους δυο αναφερόμενους, από τις οποίες η μια έχει τρεις περιόδους κι η άλλη δύο; Πού είναι τα στοιχεία πάνω στα οποία μπορεί να θεμελιωθεί μια συζήτηση με νόημα;

Και το βιβλίο συνεχίζεται, με αναφορά στο ρόλο δυο εκ των τριών γυναικών που διακρίθηκαν κατά την επανάσταση, της Μαντώς Μαυρογένους και της Δόμνας Βισβίζη. Εδώ πραγματικά απόρησα, με ποια κριτήρια έμεινε εκτός νυμφώνος η καπετάνισσα Μπουμπουλίνα, που κήρυξε πρώτη την επανάσταση στις Σπέτσες, η μόνη γυναίκα που έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας, η μόνη γυναίκα σ’ όλο τον κόσμο πήρε (έστω και μετά θάνατον) τον τίτλο της ναυάρχου, και που τη δράση της χρειάζεται βιβλίο ολόκληρο για να την περιγράψει κανείς. Εξέφρασα την απορία στη φίλη που τόσο θερμά μου σύστησε το βιβλίο, πώς είναι δυνατόν ένα βιβλίο που εξαίρει το ρόλο των γυναικών να μην αφιερώνει ούτε μια παράγραφο με κάποια λίγα στοιχεία γι’ αυτή τη μεγάλη ηρωίδα. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι η Μπουμπουλίνα εξαίρεται σε προηγούμενα βιβλία, όπου η Δόμνα Βισβίζη ήταν στην αφάνεια! Ελπίζω να μην έχουν αυτή την αντιεπιστημονική άποψη και οι συγγραφείς του βιβλίου. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για μια ιστορική διατριβή για ήρωες που έμειναν στην αφάνεια, αλλά για ένα βιβλίο που πρέπει να δίνει μια σφαιρική, συνοπτική εικόνα για όλα, ένα βιβλίο που θα διδαχθεί σε παιδιά, τα οποία ΔΕΝ έχουν τα προηγούμενα βιβλία υπόψη τους.

Προχωρώντας την ανάγνωση παρατήρησα με λύπη ότι δεν έμεινε μόνο η Μπουμπουλίνα εκτός νυμφώνος. Από όλους τους υπόλοιπους ήρωες του 21, μόνο ο Δημήτριος Υψηλάντης αναφέρεται με κάποια έκταση. Ελάχιστη είναι η μνεία στον Κολοκοτρώνη, δεν υπάρχουν στοιχεία για τον Καραϊσκάκη, για τον Μακρυγιάννη, για τον Παπαφλέσσα, για τον προγενέστερο Ζαχαριά, και κάτι πιο ιδιαίτερο για τη δράση τους. Αλήθεια δεν άξιζαν αυτοί μιας εκτενέστερης αναφοράς, δεν είναι αυτοί που, όπως ακριβώς η Δόμνα Βισβίζη και η Μαντώ Μαυρογένους, έδωσαν για τον αγώνα τα πάντα; Και μάλιστα, δεν είναι οι άντρες αγωνιστές πολύ περισσότεροι αριθμητικά από τις γυναίκες, ώστε να είναι άνιση μεταχείριση σε βάρος τους αυτή η 50/50 παρουσίαση; Σε τι θα έβλαπτε το βιβλίο η προσθήκη δυο ή τριών ακόμα σελίδων, με λίγα λόγια για τον καθένα;

Σε όλα αυτά η φίλη μου απάντησε διπλωματικά ότι «σ’ ένα βιβλίο δεν χωράνε όλα». Ασφαλώς, κανείς δεν περιμένει να συμπεριληφθούν σ’ ένα βιβλίο για παιδιά του Δημοτικού όλα τα συγγράμματα για την ελληνική επανάσταση. Όμως κατ’ εμέ τουλάχιστον, είναι ασυγχώρητη παράλειψη να μην αφιερώνονται μερικές σελίδες, έστω μερικές παράγραφοι παραπάνω, για να παρουσιαστούν συνοπτικά οι άνθρωποι που έδωσαν τα πάντα, ώστε να υπάρχει σήμερα ελληνικό κράτος που να εκδίδει τέτοια ιστορικά πονήματα. Και η τονισμένη παρουσίαση του έργου των γυναικών σε συνδυασμό με την αντίστοιχη συρρίκνωση της παρουσίασης του έργου των αντρών, είναι μια άνιση και καθόλου δίκαιη παρουσίαση, με την οποία ταπεινά φρονώ ότι και οι ίδιες οι αγωνίστριες θα διαφωνούσαν. Δεν μπορεί η υπογράμμιση του ενός να συνεπάγεται εξάλειψη του άλλου. Αυτό υποβαθμίζει το έργο των γυναικών σε κάτι μικρό, που χρειάζεται «ειδική υποστήριξη» και δεν «στέκεται» από μόνο του.

Σ’ αυτή την απορία μου για την παράλειψη αναφοράς σε ονομαστούς ήρωες ήρθε ν’ απαντήσει μια συνέντευξη της κ. Μαρίας Ρεπούση, εκ των συγγραφέων του βιβλίου (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100041_08/03/2007_218628): « Δεν ήταν μόνο οι οπλαρχηγοί που έκαναν την επανάσταση. Με την εμμονή μας στους ήρωες δίνουμε στα παιδιά την εντύπωση ότι ιστορικά υποκείμενα είναι μόνο οι ήρωες. Υπάρχουν όμως και άλλοι. Οι ανώνυμοι αγωνιστές και αγωνίστριες που έδωσαν τη ζωή τους. Το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού θέλει να αποκαταστήσει ιστορικά αυτούς τους ανθρώπους, να ενισχύσει τη ενεργητική συμμετοχή των παιδιών και αυριανών πολιτών ».

Δεν περίμενα ποτέ ν’ ακούσω μια άποψη τόσο πρωτότυπη: ότι το να παρουσιάζονται οι ήρωες αποτελεί εμμονή κι ότι με το να αποσιωπάται η δράση ονομαστών ηρώων προβάλλονται οι… ανώνυμοι. Ούτε και μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί μια τέτοια στάση να κάνει τα παιδιά πιο ενεργητικούς πολίτες, από τη στιγμή που και οι πέτρες ξέρουν πως οι «ενεργητικοί» άνθρωποι έχουν και κάποια «ενεργητικά» πρότυπα, τα οποία είναι τουλάχιστον αστοχία να μην τα δίνουμε στα παιδιά εφ’ όσον τα έχουμε στα πρόσωπα των ηρώων του ’21… Και οι φοιτητές που αναφέρονται αργότερα στο βιβλίο για τον ενεργητικό αγώνα τους κατά της χούντας, με πρότυπα συγκεκριμένων ηρώων είχαν γαλουχηθεί οι άνθρωποι, κι όχι με παραμερισμό των ηρώων για να αναδειχθούν, τάχα, οι «ανώνυμοι που έδωσαν τη ζωή τους». Όμως τα «αλλά» του βιβλίου δεν σταματούν εδώ. Στη συνέχεια μας περιμένουν ακόμα περισσότερα.

Και για μένα τουλάχιστον, το πιο φοβερό από αυτά τα «αλλά» ανακύπτει στη σελ. 100 (η υπογράμμιση δική μου):

Ένα χρόνο μετά, οι τουρκικές δυνάμεις, με ηγέτη τον Κεμάλ,(σύμφωνα με το βιβλίο, πρόκειται για τον «ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων», χωρίς να διευκρινίζεται από ποιους πήγαινε να «απελευθερώσει» τους Τούρκους) επιτίθενται και αναγκάζουν τα ελληνικά στρατεύματα να υποχωρήσουν προς τα παράλια. Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα».

Εδώ δεν δίνεται η παραμικρή ιδέα για τον τρόπο που ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη και για το τι έκανε εκεί. Θα μπορούσαν να μπαίνουν με λουλούδια στο χέρι! Θα μπορούσαν οι Έλληνες να «συνωστίζονται στην παραλία» από πείσμα, επειδή δεν είχαν πια την εξουσία στην πόλη! Όμως τίποτα, ούτε μια τόση δα, έστω «light” περιγραφή για τα όσα έγιναν στη Σμύρνη… Πλήρης αποσιώπηση του λόγου που οι Έλληνες «συνωστίζονταν», αλλά και των άλλων δραματικών λεπτομερειών όπου προσπαθούσαν να μπουν στα πλοία των «συμμάχων» μας κι αυτοί, μένοντας «ουδέτεροι», τους πετούσαν με βαρβαρότητα στη θάλασσα. Μόνο σε μια φωτογραφία στη σελ. 103 μπορεί να διακρίνει κανείς ότι η Σμύρνη φλέγεται, κι ωστόσο ζητείται από τους μαθητές να «περιγράψουν την κατάσταση που επικρατεί στο λιμάνι της Σμύρνης μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή». «Βλέπω συνωστισμό και καπνό, κυρία».

Συνεχίζοντας την ίδια τακτική της απόκρυψης γεγονότων, στις επόμενες σελίδες πλανάται η εντύπωση, πως ό,τι έπαθαν οι Έλληνες, ήταν από τις κακές συνθήκες του ταξιδιού όταν «έφυγαν» – κουνούσαν πολύ αυτά τα καράβια… Και οι κακές συνθήκες που συνάντησαν όταν ήρθαν στην Ελλάδα τονίζονται, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να έρθουν στην Ελλάδα αποσιωπώνται.

Γιατί άραγε αυτή η έλλειψη έστω μιας στοιχειώδους περιγραφής του τι πραγματικά έγινε στη Σμύρνη, και γενικότερα στη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία ανεπιτυχώς ταυτίζεται με την «ήττα των Ελλήνων» ενώ είναι κάτι πολύ ευρύτερο; Γιατί δεν υπάρχει αναφορά στους σκοπούς και τις προετοιμασίες των Νεοτούρκων για εξάλειψη των μη μουσουλμανικών εθνοτήτων από την Τουρκία; Προφανώς για να μην εξαφθεί ο «εθνικιστικός φανατισμός», που λέει και η προοδευτική φίλη μου, η οποία τόσο καμαρώνει για την «ανάδειξη του ρόλου των γυναικών» σε αυτό το βιβλίο. Μια ανάδειξη, που συνεπάγεται την αναφορά της Ολυμπίας ντε Γκουζ σε συνδυασμό με την απουσία αναφοράς στον Δαντών και τον Ροβεσπιέρο. Μια επιλεκτική ανάδειξη μερικών γυναικών σ’ ένα βιβλίο, το οποίο θάβει κυριολεκτικά τις ανώνυμες γυναίκες της Σμύρνης , που αλλόφρονες «συνωστίζονταν στην παραλία» μέσα σε μια ατμόσφαιρα φόνων, βιασμών, εμπρησμών, λεηλασίας και τρόμου. Μια «ανάδειξη» που προσβάλλει με το χειρότερο τρόπο τις χιλιάδες γυναίκες κάθε ηλικίας που ανήκαν στις εθνότητες, που αποδεδειγμένα και αδιαμφισβήτητα οι Νεότουρκοι σχεδίαζαν να εξαφανίσουν από την Τουρκία ήδη από το 1911 – σχέδιο που φαίνεται οι συγγραφείς του βιβλίου να αγνοούν, και το οποίο εφάρμοσε ο « ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων » Κεμάλ (προς Θεού, μη μιλήσουμε για γενοκτονία)… Τις γυναίκες που ξεριζώθηκαν απ’ τον τόπο τους, κι όχι απλά «έφυγαν» έτσι από κάποιο καπρίτσιο, που δεν ταξίδεψαν άσχημα επειδή απλά «κουνούσε το καράβι»… Τις Ελληνίδες, τις Αρμένισσες, τις Ασσύριες που δολοφονήθηκαν, που κατακρεουργήθηκαν, που βιάστηκαν, που τρελάθηκαν, που τους πήραν τα παιδιά μέσα απ’ την αγκαλιά, που έχασαν μέσα στον πανικό τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που είδαν τις οικογένειές τους να εξοντώνονται, που περπάτησαν εξαντλημένες, ξυπόλητες, νηστικές χιλιόμετρα ολόκληρα κατά την «έξοδό» τους, μέχρι να σωριαστούν νεκρές από τις κακουχίες και την πείνα. Γι’ αυτές τις γυναίκες και για τις συνθήκες του μαρτυρίου, που μοιράστηκαν με τους άντρες των εθνοτήτων τους, δεν υπάρχει μνεία σ’ αυτό το βιβλίο, κι αυτό αποτελεί μια ύπουλη προδοσία, μια βάναυση προσβολή στο πρόσωπο ΟΛΩΝ των γυναικών, που η αναφορά στην «Εφημερίδα των Κυριών» και τα συναφή δεν είναι αρκετή για να ξεπλύνει.

Γι’ αυτό λοιπόν όχι, φίλες που υπεραμύνεστε του βιβλίου Ιστορίας της 6 ης Δημοτικού. Δεν μπορώ με κανένα τρόπο να συνηγορήσω υπέρ αυτού του βιβλίου. Τα όποια καλά στοιχεία περιέχει μπορούν να διατηρηθούν σε μια νέα έκδοση, στην οποία κάποια κεφάλαια θα πρέπει να διορθωθούν, και άλλα να ξαναγραφτούν από την αρχή… Ώστε να διορθωθούν και οι παραλείψεις και τα λάθη που δεν αναφέρω εδώ, αλλά έχουν επισημανθεί από άλλους που ασχολήθηκαν με το βιβλίο, και να πάψει να προσβάλλεται τόσο κατάφωρα και προδοτικά η μνήμη των προγόνων μας, αντρών και γυναικών. Γιατί τρόπος πραγματικά αμερόληπτης καταγραφής της Ιστορίας χωρίς «εθνικιστικό φανατισμό» και χωρίς παραποίηση και απόκρυψη των πραγματικών αιτίων, καταστάσεων και γεγονότων υπάρχει, αρκεί να θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς, και να μην αποσκοπούμε τελικά σε κάτι άλλο, κάτι πέρα από την αντικειμενική παρουσίαση της Ιστορίας.

Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Αντίβαρο”: http://palio.antibaro.gr/society/dhmhtriadou_istoria.php

Για το δικαίωμα του ανθρώπου στη ζωή, αναφορικά με την έκτρωση

(Θέματα που προέκυψαν από ανταλλαγές απόψεων στο παλιό forum του www.robby.gr. Οι θέσεις των συνομιλητών με πλάγια γράμματα.)

* Είναι δύσκολο να μεγαλώνει ένα παιδί μια μητέρα μόνη της. Αν είχα καρκίνο και ήξερα ότι θα πεθάνω, πώς να το κρατούσα; Δεν θα εμπιστευόμουν την τύχη του παιδιού μου σε κανέναν (όσον αφορά τη λύση της υιοθεσίας).

Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι δύσκολο ακόμα κι όταν είναι και οι δύο γονείς, αλλά τα πιο υπέροχα πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο δύσκολα και δεν πιστεύω ότι η ποιότητα της ζωής κρίνεται από την ευκολία της. Οπωσδήποτε η αντοχή ενός ανθρώπου κάποτε εξαντλείται, έστω και προσωρινά, όταν παλεύει μόνος, κι εκεί υπεισέρχεται η δική μας ευθύνη για όλο το κακό που κάνουν άνθρωποι, που δεν θα το έκαναν αν ήξεραν ότι ένα χέρι θα απλωθεί να τους βοηθήσει.

Και πάλι όμως σκέψου, η έκτρωση λύνει κάποιο πρόβλημα ή δημιουργεί άλλα που δεν διορθώνονται πια; Άλλο πράγμα είναι να έχω ένα παιδί και να λέω που και που, αχ και να μην το είχα, και μετά να το παίρνω πίσω με τρόμο μην πάθει κάτι το παιδί μου, κι άλλο να είναι πια νεκρό, να φταίω εγώ γι’αυτό κι αυτό το μίζερο “τι άλλο να έκανα”; να μην μπορεί να με παρηγορήσει.

Προσωπικά δεν έχω καμία εγγύηση ότι θα ζω αύριο και τι θα συμβεί στα παιδιά μου αν πεθάνω, κι ας μην έχω καρκίνο. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους, ότι ουσιαστικά δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να ελέγξουμε τίποτα ακόμα κι αν είμαστε απόλυτα υγιείς και με καλή οικονομική κατάσταση, κι ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε τη ζωή των άλλων ακόμα κι αν όλα φαίνονται μαύρα, γιατί τα φαινόμενα απατούν. Και βέβαια έχω δει παιδιά ταλαιπωρημένα, δεν έχω δει όμως κανένα παιδί που λόγω της ταλαιπωρίας να θέλει να πεθάνει. Μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι πολλά παιδιά που μεγαλώνουν σε γκέττο και άλλα φρικτά μέρη γίνονται καλοί, πονετικοί άνθρωποι κι επιτυχημένοι επαγγελματίες, παράλληλα με άλλα που γίνονται π.χ. πρεζέμποροι. Άρα λοιπόν η επιρροή του περιβάλλοντος δεν είναι αποφασιστική σε σχέση με το τι θα διαλέξει το παιδί να κάνει στη ζωή του.

Επίσης, ακόμα κι αυτοί που αυτοκτονούν βρίσκονται μετά σε μια στάση σώματος τέτοια, που δείχνει ότι καθ’οδόν το μετάνιωσαν! Ας μην το αποφασίζουμε λοιπόν εμείς για λογαριασμό των παιδιών ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, χωρίς καν να τα ρωτήσουμε. Έχουμε χρέος να φέρουμε τον άνθρωπο στη ζωή, να του δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε, ακόμα κι αν αυτό το καλύτερο δεν είναι και τόσο καλό σε σχέση μ’αυτό που έχουν να δώσουν άλλοι. Κι από κει και πέρα ας διαλέξει μόνο του. έλος, αν και δε μ’αρέσει να μιλάω υποθετικά,,, πιστεύω ότι αν είχα καρκίνο θα ήθελα τουλάχιστον να φύγω με τη συνείδησή μου ήσυχη ότι δεν σκότωσα κανέναν. Και με το παιδί οπωσδήποτε θα βρισκόταν κάποια άκρη. Πιστεύω κι εγώ στη θεία πρόνοια. Όπως φρόντισε εμένα φροντίζει σίγουρα και για άλλους ανθρώπους. Μόνο που όπως λέει μια παροιμία, ο Θεός δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά μας!

*Ναι αλλά ένα παιδί έχει και το δικαίωμα να αγαπηθεί, και είναι άδικο να γεννηθεί ενώ κανείς δεν θα το αγαπήσει.

Το θέμα εδώ είναι ότι δεν προδικάσουμε αν τελικά θα αγαπηθεί ή όχι, μια και δεν γνωρίζουμε το μέλλον. Στο περιβάλλον μου δεν υπάρχει ούτε μια γυναίκα που να κράτησε το παιδί της και να το μετάνιωσε, αντιθέτως όλες λένε τι τρελή που ήμουν που ήθελα να το ρίξω. Ωστόσο όταν ήταν έγκυες αναρωτιόντουσαν αν θα τα καταφέρουν κι αν θα το αγαπούν, με τόσα προβλήματα που θα είχαν. Ακόμα και μια ανύπαντρη (τότε, τώρα παντρεύτηκε) με καθυστερημένο παιδί το αγάπησε, κι όχι μόνο αυτή αλλά και οι γονείς της που δεν το ήθελαν καθόλου.

Επίσης δεν ξέρω καμία που να έκανε έκτρωση και να μη μετάνιωσε. Κάποιες δεν έκαναν άλλα παιδιά και παιδεύονται με αποτυχημένες εξωσωματικές. Πολλά παιδιά γεννιούνται με τις καλύτερες προοπτικές, με γονείς που νιάζονται και θυσιάζονται γι’αυτά, που τους παρέχουν αυτά που υποτίθεται ότι αν λείπουν, το παιδί θα νιώθει μειονεκτικά και θα είναι δυστυχισμένο. Παρόλα αυτά τα παιδιά γίνονται ναρκομανείς και κανείς δεν ξέρει γιατί. Μια τέτοια περίπτωση που γνωρίζω έχει πεθάνει. Η περίπτωση του γονέα χρήστη ναρκωτικών είναι σίγουρα επιβαρυντική, αλλά τώρα πια η ιατρική μπορεί να διορθώσει τα πράγματα. Ακόμα πολλές μητέρες απεξαρτήθηκαν για να μπορέσουν να φροντίσουν το παιδί τους. Σε σχετικό ρεπορτάζ που είχα διαβάσει, μια έκοψε για λίγο την πρέζα και μετά την ξανάρχισε κι άφησε το παιδί στη μάνα της. Τελικά μετά από δυο ή περισσότερα χρόνια με σκαμπανεβάσματα διάφορα, απεξαρτήθηκε ολοκληρωτικά και τώρα πια ζουν ευτυχισμένες. Αν είχε και μια έκτρωση στη συνείδησή της, 99% όχι δεν θα είχε απεξαρτηθεί, αλλά θα είχε προκαλέσει το θάνατό της από τις υποσυνείδητες (ίσως και συνειδητές) τάσεις αυτοτιμωρίας που θα ένιωθε. Τώρα η κόρη της, που συμβολικά τη βάφτισε Ελπίδα, μπορεί να ξέρει ότι για την αγάπη της η μητέρα της αγωνίστηκε σκληρά σε κάτι πολύ δύσκολο και νίκησε.

Θυμάμαι μια ιστορία από τον Καναδά που με είχε συγκλονίσει. Εκεί επιτρέπεται η έκτρωση μέχρι λίγο πριν από τον τοκετό, και τα μωρά, που είναι πια μεγάλα και μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους, αφήνονται να πεθάνουν (ή και τα σκοτώνουν) γιατί δεν θεωρούνται παιδιά αλλά εκτρώματα. Μια νοσοκόμα που άκουγε ένα τέτοιο μεγάλο μωρό να φωνάζει, αντί να το σκοτώσει ή να το αφήσει να πεθάνει μόνο του, το περιέθαλψε, το τάισε και το νανούρισε στην αγκαλιά της. Μάλιστα το έβγαλε Hope (Ελπίδα) κι ευχόταν κλαίγοντας να μπορέσει να ζήσει. Το μωρό ησύχασε και μετά από λίγες ώρες πέθανε μόνο του (από αυτά που του είχαν κάνει κατά την έκτρωση). Έφυγε όμως με την ανάμνηση ότι κάποιος το είχε αγαπήσει. Όλα τα μωρά νιώθουν την αγάπη, ακόμα και τα καθυστερημένα όπως έχω διαπιστώσει. Κι αν ακόμα οι γονείς τους δεν τα αγαπήσουν, κάποιος θα το κάνει και οι στερήσεις θα αναπληρωθούν. Εξάλλου είμαστε κι εμείς εδώ! Αν όμως δεν το αφήσουμε να γεννηθεί, όχι μόνο κάνουμε κάτι που δεν έχουμε δικαίωμα, αλλά αυτομάτως του στερούμε και το δικαίωμα και την ευκαιρία να αγαπηθεί.

*Και τι θα γίνει όταν μια γυναίκα βιαστεί από κάποιον χωρίς να θέλει και μείνει έγκυος;

Κάθε γυναίκα που υφίσταται έκτρωση παθαίνει μετεκτρωτικό σύνδρομο, μια ειδική κατηγορία μετατραυματικού σοκ που έχει διάφορες μορφές κι εμφανίζεται σε διαφορετικό βαθμό και διαφορετικό χρονικό διάστημα στην καθεμιά (από την επόμενη μέρα μέχρι μετά από 10 χρόνια). Έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή και θεραπεύεται πολύ δύσκολα από ειδικευμένους ψυχοθεραπευτές, ένας απλός άνθρωπος που δεν ξέρει ίσως να μην μπορεί ούτε να το εντοπίσει. Η εμφάνισή του δεν έχει σχέση με το τι πιστεύει η γυναίκα για την έκτρωση (ότι δεν είναι κακό, ότι δεν γινόταν αλλιώς, ότι καλά έκανε κλπ.) αλλά με την υποσυνείδητη γνώση του τι συμβαίνει στο σώμα, στην περίπτωσή μας μια σφαγή. Στην περίπτωση του βιασμού η γυναίκα έχει τη δυνατότητα να ρίξει όλη την ευθύνη στο βιαστή και να νιώσει ότι δεν έφταιγε που βιάστηκε (και στις περισσότερες περιπτώσεις έχειδίκιο). Στην περίπτωση της έκτρωσης όμως, που ΔΕΝ μπορεί να γίνει χωρίς τη συγκατάθεσή της, δεν μπορεί να ρίξει ολοκληρωτικά την ευθύνη κάπου αλλού και να ανακουφιστεί, και καθώς δεν πρόκειται για ένα παιδί που είναι μόνο του βιαστή, αλλά για ένα παιδί που όπως και νά’χει είναι και δικό της, πάντα θα υποφέρει εσωτερικά, συνειδητά ή ασυνείδητα. Έτσι έχουμε ένα διπλό ψυχολογικό τραύμα.

Βάλε και τον καρκίνο του μαστού που προκαλεί η έκτρωση, λόγω της απότομης διακοπής των ορμονικών αλλαγών στους μαστούς, που από την πρώτη στιγμή της σύλληψης προετοιμάζονται για να ταίσουν εννιά μήνες αργότερα με γάλα το μωρό. Βάλε και τις διάφορες άλλες σωματικές επιπλοκές, από το θάνατο μέχρι τη στείρωση και τις άλλες τις λιγότερο σοβαρές, που πάντα υπάρχουν παρά την πρόοδο της χειρουργικής, και θα δεις ότι ο μόνος τρόπος να προστατέψεις αποτελεσματικά τη γυναίκα είναι να της εξηγήσεις όλα αυτά και να την ενθαρρύνεις να κρατήσει το παιδί της.

Στην Αμερική συνέβη το εξής: Μια γυναίκα βιάστηκε από ένα συνάδελφό της. Έφυγε από τη δουλειά της απελπισμένη, χωρίς να κάνει καταγγελία, γιατί σκέφτηκε ότι στην αστυνομία και το δικαστήριο θα εξευτελιζόταν και θα έπρεπε να αποδείξει ότι δεν έφταιγε που βιάστηκε (σα να λέμε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας). Διαπίστωσε όμως ότι είχε μείνει έγκυος. Καθώς ήταν μόνη και χωρίς χρήματα πήγε σε ένα pregnancy crisis center όπου τη βοήθησαν μέχρι να γεννήσει, και μετά, με τη σκέψη ότι είναι πολύ φτωχή και δεν θα καταφέρει να μεγαλώσει το παιδί, το έδωσε για υιοθεσία και έφυγε σε άλλη πολιτεία όπου βρήκε δουλειά και τελικά παντρεύτηκε.

Η κόρη της μεγάλωσε με τη θετή της οικογένεια και δεν ήξερε τίποτα μέχρι που ενηλικιώθηκε και της το είπαν. Τότε έψαξε και βρήκε τη μητέρα της, που στο μεταξύ δεν είχε άλλα παιδιά, και τη ρώτησε: Γιατί δεν έκανες έκτρωση αφού σε είχαν βιάσει; Και πήρε την απάντηση “είσαι η κόρη μου, είσαι ό,τι πιο όμορφο μου συνέβη, κι ας ήρθες στη ζωή μου έτσι άσχημα.”. Η κόρη λέγεται Τζούλυ Μακίμα κι έχει ιδρύσει έναν οργανισμό που βοηθά βιασμένες που έμειναν έγκυοι.

Ας σκεφτούμε τώρα όχι με γνώμονα την ηθική, αλλά το συμφέρον: Τι θα είχε απογίνει η μητέρα της Μακίμα αν είχε ρίξει την κόρη της; Στο τραύμα του βιασμού θα είχε προσθέσει κι αυτό της έκτρωσης, πράγμα που οπωσδήποτε δυσκολεύει τη συμβίωση με το άλλο φύλο και γεμίζει τις σχέσεις και τους γάμους με προβλήματα. Ακόμα κι αν πετύχαινε στο γάμο της, θα είχε μείνει μια τραυματισμένη, άκληρη γυναίκα που πάντα θα σκεφτόταν ότι έχασε το μοναδικό της παιδί με δική της ευθύνη. Τώρα όμως έχει ξεπεράσει τον πόνο του βιασμού με τη σκέψη ότιαπ’αυτόν προήλθε κια κάτι καλό, ζει με ήσυχη τη συνείδησή της ότι δεν σκότωσε το παιδί της κι έχει όχι μόνο ένα παιδί που την αγαπά, αλλά κι ένα γαμπρό και τρία εγγόνια. Σκέψου και πόσα θα είχαμε στερηθεί αν η έκτρωση είχε γίνει: Όχι μόνο η μητέρα δεν θα είχε την κόρη και τα εγγόνια της, αλλά και ο άντρας της Τζούλυ δεν θα είχε τη γυναίκα του, και τα παιδιά τους και όλοι οι απόγονοι που θα προκύψουν από αυτά, δεν θα υπήρχαν. Επίσης δεν θα υπήρχε η οργάνωση της Τζούλυ που προσφέρει τόση βοήθεια σε απελπισμένες γυναίκες, κι έτσι θα είχαμε χάσει πολλά από τα δικά τους παιδιά. Ο κόσμος μας θα είχε στερηθεί τόσους ανθρώπους, και δεν θα ξέραμε αυτή την ιστορία που αποδεικνύει ότι αυτός που κάνει το σωστό ποτέ δεν χάνεται.

Δεν αμφιβάλλω ότι προτιμάς να μην περιορίζεσαι από νόμους, να είσαι όμως σίγουρος ότι το παιδί προτιμά να γεννηθεί ούτως ή άλλως. Ο φόβος φυλάει τα έρμα, που λένε, και στην προκειμένη περίπτωση ο νόμος φυλάει το παιδί ώσπου να βρεθούν άνθρωποι να το αγαπήσουν (οι γονείς του ή άλλοι. Εδώ είμαστε κι εμείς!)

* Δικαίωμα του καθενός είναι να έχει ελεύθερη επιλογή σε οτιδήποτε, δίχως δεσμεύσεις (όλα αυτά καταγράφονται σε νόμους + Σύνταγμα + Καταστατικό Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Στο κάτω κάτω αν εσύ, εγώ, και κάποιοι άλλοι θέλουν να κρατήσουν το παιδί, ένα άλλο μπορεί να μη θέλει να το κρατήσει για διάφορους λόγους (είτε μικρής ηλικίας, είτε οικονομικών προβλημάτων, είτε κοινωνικού αποκλεισμού). Αυτό είναι δημοκρατία, όλοι να κατοχυρώνονται, άσχετα αν σε κάποιους φαίνεται σωστό ή όχι!

Πρόσεξε τι λες. “Δικαίωμα του καθενός είναι να έχει ελεύθερη επιλογή σε οτιδήποτε δίχως δεσμεύσεις”. Αν και αυτό είναι σχετικό, μιλάς για την επιλογή που έχει κάποιος όσον αφορά το άτομό του. Η έκτρωση όμως είναι επέμβαση στο σώμα κάποιου ΑΛΛΟΥ και αφαιρεί τη ζωή αυτού του ΑΛΛΟΥ όχι τη δική μου, αν δεχτούμε ότι είμαι μια έγκυος που κάνει έκτρωση -σε μένα προκαλεί απλώς κάποιες σωματικές και κυρίως ψυχολογικές ανωμαλίες, που μπορεί να με σημαδέψουν για μια ζωή, αλλά στις 97% των περιπτώσεων δεν με σκοτώνει. Είναι “δικαίωμά μου”, ας πούμε, το να προκαλώ σωματικές και ψυχολογικές ανωμαλίες στον εαυτό μου, ίσως και το να ρισκάρω αυτό το 3% να πεθάνω, όχι όμως και να σκοτώνω άλλους.

Καλά λες ότι πρέπει ΌΛΟΙ να κατοχυρώνονται. ΚΑΙ αυτός που δεν έχει γεννηθεί ακόμη πρέπει να κατοχυρώνεται. Το να επιτρέπεται ο φόνος για τους χψ λόγους είναι ανεπίτρεπτο γιατί αντί να κατοχυρώνει το δικαίωμα όλων στη ζωή το καταπατεί. Στην 4η αρχή της διακήρυξης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού, τονίζεται ότι στην φροντίδα και προστασία, που θα παρέχεται στο παιδί και στη μητέρα, περιλαμβάνεται και η ικανοποιητική προγεννητική και μεταγεννητική μέριμνα’. Πού είναι η προγεννητική μέριμνα στην περίπτωση της έκτρωσης; Όχι μόνο δεν μεριμνούμε για το παιδί αλλά το σκοτώνουμε κιόλας.

Οι νόμοι που υποτίθεται ότι χρησιμεύουν στην απονομή της δικαιοσύνης, οφείλουν να είναι και δίκαιοι. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Υπήρξαν πολλοί άδικοι νόμοι στο παρελθόν, και καταργήθηκαν. Όταν η γερμανική βουλή απέρριψε νομοσχέδιο αποποινικοποίησης των εκτρώσεων, το έκανε με το αιτιολογικό ότι είναι άδικος κι ότι ο νόμος δεν οφείλει απλώς να εξυπηρετεί τους πολίτες αλλά να είναι παιδαγωγός τους στη δικαιοσύνη. Μη μου πεις ότι στη Γερμανία δεν έχουν δημοκρατία κι ότι οι νόμοι μας είναι καλύτεροι από τους δικούς τους.

Ας μη μιλήσουμε για το αν “φαίνεται” ή “δεν φαίνεται” σωστό, νομίζω όλοι συμφωνούν ότι ο φόνος είναι έγκλημα και δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Ακόμα κι αυτοί που είναι υπέρ της θανατικής ποινής, είτε όταν την απονέμει το κράτος είτε η 17 Νοέμβρη, θα συμφωνήσουν ότι ένα έμβρυο δεν έχει φταίξει σε τίποτα για να του επιβάλλουμε τη θανατική ποινή.

Και για να απαντήσω και στο ερώτημα του φίλου επιτέλους, πιστεύω ότι χρειάζονται νομοθετικές αλλαγές ιδίως όσον αφορά την προστασία της μητρότητας. Χρειάζονται θεσμοί και ΓΕΝΝΑΙΑ χρηματικά ποσά για επιδόματα κτλ. ειδικά σε δύσκολες περιπτώσεις όπως πάνω από δύο παιδιά,άγαμες -ανήλικες μητέρες κτλ. Χρειάζεται θεσμική υποστήριξη όσον αφορά τις σπουδές των μητέρων, με υποτροφίες και παιδικούς σταθμούς στίς φοιτητικές εστίες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπως στην Αμερική. Καλό είναι και οι νέοι να προετοιμάζονται για το γονικό τους ρόλο από το σχολείο, γιατί πιο μεγάλη σημασία έχει να γίνουν υπεύθυνοι γονείς παρά τα ικανά και υπάκουα ρομπότ ενός εργοδότη (αυτό κάνει τώρα το εκπαιδευτικό σύστημα). Να υπάρχουν κυρώσεις για τους ανεύθυνους γονείς, με τρόπο που να γίνεται πραγματικά σωφρονισμός, και όχι με φυλάκιση που 90% σε κάνει εγκληματικό στοιχείο. Κι αυτοί οι γιατροί που σκοτώνουν αδιακρίτως καταπατώντας το νόμο του Ιπποκράτη να έχουν κάποιες κυρώσεις, και μάλιστα σοβαρές.

*Ένας νόμος που απαγορεύει την έκτρωση δεν δίνει το δικαίωμα στη γυναίκα να αποφασίσει αν θέλει ή όχι το παιδί. Φυσικά και δεν πρέπει να απαγορευτεί η έκτρωση, διότι καταπατείται το δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής, επιλογής κτλ.

Φαντάζομαι ότι εννοείς επιλογή της μητέρας στην τεκνοποίηση ή μη τεκνοποίηση. Αυτή αγαπητέ μου σταματά στην αντισύλληψη. Μέχρι εκεί ναι, είναι καθαρή επιλογή. Από τη σύλληψη και πέρα όμως δεν χωράνε “επιλογές”, κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με τη ζωή ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου και να τη διακόπτει γιατί είναι… επιλογή του. Είναι αίσχος να υπάρχει ο νόμος αυτός που έγινε για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, μια και τα έμβρυα όπως είναι γνωστό δεν ψηφίζουν, ψηφίζουν όμως οι δολοφόνοι “γιατροί” και οι ανεύθυνοι γονείς που οδηγούν τα παιδιά τους σ’ αυτούς τους δολοφόνους.

Σου φαίνεται λογικό και δημοκρατικό να είναι επιλογή μας αν θα σκοτώσουμε κάποιον ή όχι;;; Αυτό είναι ο απόλυτος φασισμός. Εάν κάποιος δεν θέλει ένα παιδί, ας το δώσει για υιοθεσία τέλος πάντων. Αλλίμονο αν η ζωή μας εξαρτιόταν από την ιδιοσυγκρασία των γονέων μας.