Πολεμικές τέχνες

Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα ακούμε να γίνεται λόγος για «πολεμικές τέχνες». Σχολές, περιοδικά, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, μας παρουσιάζουν διάφορα στυλ των τεχνών αυτών και διαφημίζουν τα αποτελέσματά τους, ενώ διάφοροι εκπαιδευτές μιλούν για «εκρηκτική εξάπλωσή τους». Είναι λοιπόν απαραίτητο να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι αυτό που «εξαπλώνεται εκρηκτικά», ιδίως από τη στιγμή που η εξάπλωσή του συμβαίνει κυρίως στις νεαρές ηλικίες και μάλιστα ενθαρρύνεται ακόμα και από κρατικούς φορείς (βλ. περίπτωση εισαγωγής του ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία και διδασκαλίας του τάι τσι σε ορισμένα άλλα).

Οι πολεμικές τέχνες (κουνγκ-φου, καράτε, αικίντο κτλ.) περιλαμβάνουν διάφορες τεχνικές άμυνας κι επίθεσης τόσο με όπλα όσο και χωρίς, γι’ αυτό και συνήθως προωθούνται ως «αυτοάμυνα». Όμως είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με τον κεντρικό θρησκευτικό στόχο του ασιατικού ινδο-βουδο-ταοιστικού πολιτισμού, δηλ. την επίτευξη της θέωσης του ανθρώπου με έναν τρόπο αναποτελεσματικό και αυθαίρετο, ανάλογο με το «και ως θεοί έσεσθε» του όφεως, και όχι με τον τρόπο τον οποίο συνέστησε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους.

Για το σκοπό της αυτοθέωσης η όλη κινησιολογία των πολεμικών τεχνών είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να επικαλείται διάφορα στοιχεία και δυνάμεις της φύσης, αστέρια, πνεύματα πραγματικών και μυθικών ζώων που κατ’ άλλους αντιπροσωπεύουν πραγματικά πνεύματα και κατ’ άλλους «καταστάσεις της συνείδησης», ή ακόμα και τα δύο, σε μια αντιστοιχία του εξωτερικού περιβάλλοντος κόσμου των πνευμάτων με τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο των ανθρώπων. Η βασική πηγή δύναμης στις πολεμικές τέχνες δεν είναι η σωματική δύναμη, ούτε καν η εκπαιδευμένη θέληση ή η σωστή γεωμετρική τοποθέτηση του σώματος, όπως πιστεύουν κάποιοι «ρεαλιστές» οπαδοί τους που δεν κατανοούν τη θρησκευτική διάσταση των τεχνών αυτών. Βέβαια τόσο η θέληση, όσο και η σωστή γεωμετρική τοποθέτηση του σώματος είναι πράγματα που εξασκούνται και που απαιτούνται κατά την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες.

Όμως το κυρίως ζητούμενο είναι ο έλεγχος της λεγόμενης «εσωτερικής ενέργειας» (τσι ή κι). Υποτίθεται ότι ο έλεγχος αυτής της ενέργειας, σύμφωνα με τη φιλοσοφία αυτών των τεχνών, μπορεί όχι μόνο να μετατρέψει το μαχητή σε υπεράνθρωπο, αλλά να μετατρέψει κι ένα απλό άγγιγμα ή κάποια νοητική τεχνική («μαγνητική προβολή» κτλ.) που εφαρμόζεται εξ αποστάσεως, σε θανατηφόρο χτύπημα.

Η ίδια ενέργεια, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπευτικούς σκοπούς, και μάλιστα ο μαχητής που δεν είναι παράλληλα και θεραπευτής, είτε με τη χρήση βελονισμού και ειδικής διατροφής – μασάζ – βοτάνων είτε με τη χρήση της «εσωτερικής ενέργειας» χωρίς τη μεσολάβηση αυτών των εξωτερικών μεθόδων (π.χ. με επαφή των χεριών με τον ασθενή ή με τη διδασκαλία κάποιας ειδικής «θεραπευτικής φόρμας», δηλ. συνόλου κινήσεων) θεωρείται σαφώς υποδεέστερος από αυτόν που είναι και θεραπευτής, και ακόμα μη ολοκληρωμένος ως μαχητής και ακατάλληλος για πραγματικός διδάσκαλος.

Η αρχική πρόθεση πολλών Ασιατών διδασκάλων πολεμικών τεχνών ήταν να μείνουν τα μυστικά της αυτοθεωτικής «σοφίας» τους απρόσιτα για τους λευκούς. Όμως η ήττα της Ιαπωνίας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ανάγκασε τη χώρα να εντάξει την «αθλητικοποίηση» μέρους των πολεμικών τεχνών της και τη μετατροπή αυτών σε εξαγώγιμο είδος, στο «νέο ξεκίνημα της Ιαπωνίας ως ένα ειρηνικό έθνος». Παράλληλα η επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Κίνα έκανε πολλούς δασκάλους πολεμικών τεχνών να καταφύγουν σε άλλες γειτονικές ή και δυτικές χώρες, όπου ήρθαν σε επαφή με πολλούς Δυτικούς διψασμένους για «σοφία» και δύναμη. Η αναπόφευκτη κατάληξη ήταν η επέκταση της διδασκαλίας, ή έστω μέρους αυτής, και σε Δυτικούς, για λόγους βιοποριστικούς ή ακόμα και «ιεραποστολικούς».

Παράλληλα, το αναπτυσσόμενο κίνημα της «Νέας Εποχής» η φιλοσοφία του οποίου περιλαμβάνει διάφορες εκδοχές και πρακτικές αυτοθέωσης, βρήκε στις πολεμικές τέχνες ένα θαυμάσιο όχημα για τη διάδοση της βασικής της ιδέας: ότι ο άνθρωπος είναι θεός, και μπορεί να κάνει κατά βούλησιν χρήση της θεότητάς του, αρκεί να πιστέψει σ’ αυτήν και να την «συνειδητοποιήσει».

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο πολλές παραθρησκείες «ψαρεύουν» οπαδούς μέσα από σχολές πολεμικών τεχνών ή διαθέτουν τμήματα εκμάθησης «τεχνικών αυτοάμυνας».
Το όχημα των πολεμικών τεχνών έχει το πλεονέκτημα να καλύπτεται πίσω από το προσωπείο του αθλητισμού, προσφέροντας και κάποια σωματική εκγύμναση, αλλά και να βάζει τον άνθρωπο σε κάποιες διαδικασίες με καθαρά θρησκευτικό νόημα, χωρίς όμως αυτός να το καταλαβαίνει.

Μία τέτοια διαδικασία είναι η υπόκλιση -χαιρετισμός των εκπαιδευομένων στην εικόνα-φωτογραφία του δασκάλου, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι πνευματικά παρών, ελέγχοντας και «προστατεύοντας» με την πνευματική του δύναμη τους εκπαιδευόμενους είτε από χιλιόμετρα μακριά είτε από τον… άλλο κόσμο (των «θεωμένων διδασκάλων»). Η συγκεκριμένη πρακτική σερβίρεται στον εκπαιδευόμενο ως ένα απλό έθιμο ή συνήθεια, η τήρηση της οποίας είναι απαραίτητη στην όλη πειθαρχία του συστήματος. Άλλη διαδικασία είναι η χρήση ειδικής στολής και ζώνης συγκεκριμένου χρώματος, που συμβολίζει το στάδιο μύησης του μαθητή στην ατραπό της «σοφίας».

Επίσης η χρήση ειδικών λαβάρων με σύμβολα που αντιστοιχούν σε στοιχεία και δυνάμεις της φύσης (άνεμος, νερό κτλ.) και κραυγών που επικαλούνται είτε τα στοιχεία της φύσης, είτε κάποιες θεότητες, που μπορεί και να αντιστοιχούν σε «δυνάμεις της φύσης», είτε τη συγκέντρωση της περίφημης «εσωτερικής ενέργειας».
Επίσης η χρήση του διαλογισμού για την επίτευξη χαλάρωσης και καλύτερης «συγκέντρωσης» είναι μια θρησκευτική πράξη, ανεξάρτητα με το αν ο διαλογιζόμενος έχει θρησκευτικούς σκοπούς και αν απευθύνεται σε κάποια θεότητα ή θεωμένο διδάσκαλο ή όχι.1

Όμως η θρησκευτική πράξη που διαδίδεται πιο εύκολα και εφαρμόζεται από μαθητές κάθε ηλικίας και θρησκευτικών πεποιθήσεων ανεξαιρέτως, είναι η εκτέλεση των κάτας (φόρμες) των πολεμικών τεχνών. Πρόκειται για σύνολα εναλλαγής επιθετικών και αμυντικών κινήσεων τα οποία έχουν καθαρά μαγική – θρησκευτική δομή. Ο τρόπος που ο εξασκούμενος στρέφεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ή ακόμα τη γη και τον ουρανό ή την κατεύθυνση συγκεκριμένων αστερισμών1, η εναλλαγή γιν και γιανγκ (άμυνα-επίθεση, μαλακές-σκληρές κινήσεις) οι διάφορες κινήσεις που δηλώνουν κατεύθυνση της ενέργειας και βρίσκονται συχνά στην αρχή και στο τέλος της κάθε φόρμας, αλλά και σε άλλα σημεία της, το γεγονός ότι η τελευταία κίνηση της φόρμας εκτελείται ακριβώς στο σημείο όπου εκτελέστηκε η πρώτη κίνηση, ο τελετουργικός χαιρετισμός στο τέλος (ιδιαίτερα στα κινέζικα συστήματα κουνγκ φου) – όλα αυτά έχουν βαθειά θρησκευτική σημασία που αν και είναι κρυμμένη από τους αμύητους, έχει αποκρυσταλλωθεί μετά από αιώνες αλλεπάλληλων εφαρμογών και αναθεωρήσεων από βαθιά θρησκευόμενους δασκάλους.

Πιθανόν ο ίδιος ο εκπαιδευτής που διδάσκει αυτά να μην γνωρίζει πλήρως (ή και να μην γνωρίζει καθόλου) τη σημασία τους. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από τη δυναμική τους. Οι φόρμες των πολεμικών τεχνών παραμένουν ένας μαγικός πολεμικός χορός, ένας «διαλογισμός εν κινήσει», που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει στον εξασκούμενο την προστασία από «αρνητικές οντότητες» και την εύνοια των δυνάμεων της φύσης, τη δική του ένωση με τις δυνάμεις αυτές και την πλήρη αξιοποίηση της «εσωτερικής» του ενέργειας για την επίτευξη των σκοπών του.

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών προκαλεί κάποια ευεξία λόγω της σωματικής εκγύμνασης, της βαθιάς αναπνοής που οξυγονώνει καλά τον οργανισμό και βέβαια λόγω κάποιας ψυχολογικής αντίδρασης του εξασκούμενου που μπορεί να αισθάνεται από σιγουριά μέχρι υπερηφάνεια και «μέθη της δύναμης». Όμως αυτό που τελικά κάνει τον άνθρωπο να ανάγει τις πολεμικές τέχνες σε τρόπο ζωής δεν είναι άλλο από αυτό που τον κάνει να υιοθετεί και τη γιόγκα (μπορούμε εξάλλου να χαρακτηρίσουμε τις πολεμικές τέχνες ως πολεμική γιόγκα, αφού στην Ινδία υπήρχε η «vajra mukti», είδος πολεμικής γιόγκα για την κάστα των πολεμιστών, κι ακόμα και σήμερα επιζεί ένα από τα αρχαιότερα στυλ πολεμικών τεχνών, το ινδικό κάλαρι παγιάτ, που γίνεται «για τους θεούς» και μοιάζει πολύ με το αποκαλούμενο κουνγκ φου της γειτονικής Κίνας). Και αυτό το κοινό στοιχείο της στατικής γιόγκα και των πολεμικών τεχνών είναι, εκτός από το διαλογισμό και τις αναπνευστικές ασκήσεις (τις οποίες δεν εφαρμόζουν όλες οι σχολές, αφού πολλές περιορίζονται στο «αθλητικό μέρος» δηλαδή τις δήθεν αποκλειστικά αθλητικές φόρμες), μια ασυνήθιστη ευεξία που καταλαμβάνει τον εξασκούμενο από την πρώτη κιόλας μέρα εξάσκησης. Ο άνθρωπος αισθάνεται μια παράξενη ευχαρίστηση και ζωντάνια, και βέβαια θέλει να συνεχίσει.2

Η αίσθηση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δύο πράγματα: Την επιρροή που έχουν οι κινήσεις αυτές καθ’ εαυτές στο ορμονικό σύστημα και τις εκκρίσεις των αδένων – πράγμα που μπορούν να κατανοήσουν και οι αθεϊστές μελετητές των πολεμικών τεχνών – και στην έκθεση του εξασκουμένου στις πνευματικές οντότητες, τις γνωστές στους Χριστιανούς ως «δαίμονες». Στις δυνάμεις αυτές βέβαια απευθύνεται η ανατολική πνευματικότητα, και αυτές δεν χάνουν καθόλου χρόνο να απαντήσουν στην κλήση των συνειδητών ή ασυνείδητων λάτρεων, με σκοπό να τους επηρεάσουν βαθύτερα και να τους κόψουν κάθε διέξοδο προς την αλήθεια.
Κάποιες πολεμικές τέχνες όπως το νιντζούτσου, που δεν έχουν καθόλου φόρμες αλλά μόνο τεχνικές όπως «πνιγμός με ξέσκισμα προσώπου» και τα παρόμοια, έχουν ωστόσο πολλά μαγικά στοιχεία τόσο από τις ειδικές τεχνικές διαλογισμού που υποτίθεται ότι δίνουν υπεράνθρωπες ικανότητες, όσο και από το βουδιστικό-ταοιστικό φιλοσοφικό τους υπόβαθρο. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι στην Ανατολή δεν υπάρχει φιλοσοφία με την ίδια έννοια που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, αλλά η λεγόμενη «φιλοσοφία» είναι καθαρά θρησκευτικού περιεχομένου κι έχει να κάνει με τη λεγόμενη «άμεση βίωση της πραγματικότητας», τη «φώτιση» που επαγγέλλονται οι ανατολικές θρησκείες. Αυτό το παραδέχονται και το επιβεβαιώνουν τόσο οι οπαδοί όσο και οι μελετητές αυτής της «φιλοσοφίας»3, οπότε ουσιαστικά ο τίτλος «φιλοσοφία» όσον αφορά τις διδασκαλίες αυτές είναι παραπλανητικός.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που αφαιρείται ο διαλογισμός και η υπόκλιση στον διδάσκαλο, οι πολεμικές τέχνες χάνουν τον αντιχριστιανικό χαρακτήρα τους και γίνονται κατάλληλες και για Χριστιανούς. Όμως ο μαγικο-θρησκευτικός κώδικας της φόρμας παραμένει ενεργός, ακόμα κι όταν αφαιρεθούν αυτά τα στοιχεία, και ο εκπαιδευόμενος μένει εκτεθειμένος στην επιρροή του. Επίσης η όλη εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες προϋποθέτει την αποδοχή του δαιμονικού λογισμού ότι ο πλησίον είναι ένας επικίνδυνος εχθρός.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν και για την απόκτηση εξαρτημένων αντανακλαστικών άμυνας και επίθεσης, που υπονομεύουν και ουσιαστικά αναιρούν την κατά Χριστόν ελευθερία του ανθρώπου. Και βέβαια τα ποσοστά σοβαρών ατυχημάτων κι ακόμα και θανάτων κατά την εξάσκηση των πολεμικών τεχνών τόσο «στο δρόμο» (σε καυγάδες) όσο και μέσα στο γυμναστήριο αλλά και στους αγώνες, είναι αρκετά υψηλά, οπότε είναι πιο ασφαλές να απέχει κανείς από αυτές. Εξάλλου καταξιωμένοι δάσκαλοι πολεμικών τεχνών παραδέχονται ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος που αθλείται με κάποιον άλλο τρόπο πέραν των πολεμικών τεχνών, μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς σε μια επίθεση, αλλά και ότι οι πολεμικές τέχνες είναι αναποτελεσματικές όταν ο αντίπαλος διαθέτει πυροβόλο όπλο.

Τα τελευταία χρόνια κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν άμεση σχέση με τον ελληνισμό και γι’ αυτό μπορούμε άφοβα να τις εξασκούμε, μια που, καταπώς λένε, κάποιες από τις τεχνικές τους είναι κινήσεις του παγκρατίου που διαδόθηκαν στην Ανατολή από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για το σκοπό αυτό επικαλούνται διάφορες αθλητικές παραστάσεις σε αρχαία αγγεία κ.ο.κ. Νομίζω είναι αφελές να θεωρούμε πως, επειδή οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη φιλοσοφία, την τραγωδία κ.τ.λ., οι άλλοι αρχαίοι λαοί περίμεναν να έρθουν οι Έλληνες για να τους μάθουν να δέρνουν. Κάποιες κινήσεις είναι κοινές σε όλους τους λαούς και όλες τις εποχές, και βασίζονται στο ένστικτο και τον κοινό νου, που ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως καταγωγής διαθέτει.

Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε πως πράγματι οι άλλοι λαοί δεν είχαν δικές τους τεχνικές μέχρι να τους διδάξουν οι Έλληνες, θα ήταν το ίδιο, αν όχι περισσότερο, αφελές να πιστεύουμε πως πήραν ό,τι έμαθαν χωρίς να το περάσουν μέσα από τα δικά τους φίλτρα κατανόησης και χωρίς να το αναμείξουν με στοιχεία του δικού τους πολιτισμού, χωρίς να το κατευθύνουν προς το στόχο του δικού τους πολιτισμού – που καμμία σχέση δεν είχε με το στόχο του ελληνικού κι ακόμα περισσότερο του χριστιανικού πολιτισμού μας.

Για όποιον θέλει οπωσδήποτε «μαχητική προπόνηση» υπάρχει και η ελληνορωμαϊκή πάλη, και η πυγμαχία, αθλήματα καθαρά ελληνικά χωρίς καμμία μυστικιστική προέκταση. Μερικοί λένε ότι υπάρχει και το παγκράτιο – αν βέβαια πρόκειται για αναβίωση του αρχαίου παγκρατίου, το οποίο δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ήταν, κι όχι για μια ελληνική διασκευή του καράτε, με το πνεύμα του οποίου έχει γαλουχηθεί ο δάσκαλος του «παγκρατίου». Είναι όμως γεγονός ότι ακόμα κι αν οι ίδιοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν επινοήσει ένα μαχητικό σύστημα με μυστικιστικές προεκτάσεις – που δεν είχαν – εμείς οι Χριστιανοί απόγονοί τους οφείλουμε να το απαρνηθούμε, όπως και άλλα πράγματα, για την αγάπη του Χριστού.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. «Η αλήθεια για τις πολεμικές τέχνες», εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, και «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», Εκδ. Εγρήγορση.
2. Βλ. «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», κεφ. 4
3. Βλ. «Η αλήθεια για τις πολεμικές τέχνες», κεφ. 2

—————————

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος», τ. 23, Ιανουάριος-Μάρτιος 2001

Βρείτε το περιοδικό «Διάλογος» στη διεύθυνση http://www.ecclesia.gr/greek/press/dialogos/dialogos.html

Ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία

Δημοσιεύθηκε («Το Βήμα» 24.10.2000) ότι μετά το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του Μιχάλη Μουρούτσου, το Υπουργείο Παιδείας έσπευσε, σε συνεργασία με την Ελληνική Ομοσπονδία Ταεκβοντό, να εντάξει πιλοτικά το Ταεκβοντό σε δύο σχολεία της Αργυρούπολης και του Περιστερίου, και ότι σύντομα αυτό θα γίνει και σε άλλα σχολεία. Μάλιστα βασικός στόχος της ΕΛΟΤ είναι να μπει στα Δημοτικά και στα Γυμνάσια.

Βέβαια αυτό δεν είναι παράξενο από την πλευρά της ΕΛΟΤ, αφού έτσι πολλά μέλη της θα εργαστούν και αυτό που διδάσκουν θα κερδίσει προβολή διαρκείας. Το Υπουργείο Παιδείας όμως, που σπεύδει να εισάγει το κορεατικό Ταεκβοντό στα σχολεία, δείχνει την ίδια σπουδή να εισάγει άλλα ελληνικά αθλήματα που και διεθνείς διακρίσεις φέρνουν, και τις παρενέργειες που έχουν σε μικρά παιδιά και εφήβους τα «μαχητικά αθλήματα» δεν έχουν; Άραγε το χρυσό μετάλλιο του Κ. Κεντέρη και τα τόσα άλλα μετάλλια στο στίβο, την άρση βαρών, την ενόργανη γυμναστική κ.ο.κ. έχουν μικρότερη αξία;

Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Ταεκβοντό, πρόκειται για μια σύγχρονη αθλητική διασκευή των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών της Κορέας, οι οποίες βασίζονται – όπως όλες οι ανατολικές πολεμικές τέχνες – στις θρησκευτικές και «φιλοσοφικές» αντιλήψεις των ανατολικών λαών, δηλ. τον Ταοϊσμό, Βουδισμό και τα συναφή. Η κανονική του μορφή περιλαμβάνει διδασκαλία διαλογισμού – ασχέτως αν πολλοί Έλληνες δάσκαλοι δεν το κάνουν – και οι φόρμες του δεν είναι απλώς μια διαδοχή επιθετικών και αμυντικών κινήσεων, αλλά ένας ολόκληρος μυστικιστικός κώδικας (πράγμα που και να θέλει ο δάσκαλος, δεν μπορεί να το αλλάξει). Όσοι το θεωρούν ένα απλό άθλημα, ιδού η ανάλυση προπονητή με τίτλο «ονομασίες-φιλοσοφίες» από το περιοδικό «Ταεκβοντό»: «Το Τεγκούκ Οχ-Τσανγκ βρίσκεται κάτω από το σύμβολο του ανέμου. Παρά τις καταιγίδες και τους τυφώνες, ο αέρας έχει μια καλή σημασία… μοιράζει τους σπόρους και διασκορπά τα μαύρα σύννεφα. Συμβολίζει τη δύναμη της καταστροφής και της ανακατασκευής (Σ.Σ. πρβ. το θεό των Ινδουϊστών Σίβα). …Σύμφωνα με τη φύση του αέρα, το τεγκούκ οχ τσάνγκ είναι ήρεμα και δυναμικά δομημένο. Η ησυχία και ο ρυθμός διακόπτονται όμως σε μερικά σημεία από τις δυνατές τεχνικές, γεγονός που υπογραμμίζει τη συμβολική δύναμη του αέρα».

Ο Ιάπωνας προπονητής της εθνικής ομάδας του Καναδά έχει δηλώσει: «Το Ταεκβοντό δεν έχει σχέση με θεολογία. Ταεκβοντό κάνουμε απ’ τη στιγμή που θα γεννηθούμε ώσπου να πεθάνουμε. Όταν πεθάνουμε τ’ αφήνουμε στη θεολογία». Εκτός του ότι η «φιλοσοφία» των πολεμικών τεχνών είναι θρησκευτικού περιεχομένου, οπότε η ανατολική θεολογία περνά μέσω αυτής, δεν ξέρω ποιος Ορθόδοξος γονιός θα ήθελε το παιδί του να ασχολείται μια ζωή με Ταεκβοντό (πράγμα πολύ πιθανό αν μάλιστα το αρχίσει από την τρυφερή ηλικία του Δημοτικού, αφού πολεμικές τέχνες και «μαχητικά αθλήματα» του τύπου εύκολα γίνονται μανία και ανάγονται σε τρόπο ζωής), και να σκεφτεί τη θεολογία όταν θα… πεθάνει. Όμως είναι με χρήματα των Ορθοδόξων Ελλήνων, και όχι των Βουδιστών Κορεατών, που εισάγεται το Ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία.

Ας μην αναφερθούμε εκτεταμένα σε θέματα σωματικής ακεραιότητας των μαθητών, και στη δημιουργία εξαρτημένων αντανακλαστικών άμυνας και επίθεσης, που σαμποτάρουν την εν Χριστώ ελευθερία του ανθρώπου. Υπάρχει κάτι άλλο που οι γνωρίζοντες πολεμικές τέχνες ξέρουν καλά: Από τεχνικής πλευράς, το Ταεκβοντό είναι κατώτερο από άλλες πολεμικές τέχνες όπως το Καράτε, κι ακόμα περισσότερο το Κουνγκ Φου. Αυτός λοιπόν που θα έχει αποκτήσει μανία με την αυτοάμυνα και θα θέλει να αισθάνεται πιο «ασφαλής», δεν θα περιοριστεί στο Ταεκβοντό. Θα προχωρήσει και σε άλλες πολεμικές τέχνες που έχουν ακόμα πιο έντονη μαγικοθρησκευτική χροιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήδη σε σχολές άλλων πολεμικών τεχνών φοιτούν διάφοροι που δεν ικανοποιήθηκαν από τις μαχητικές δυνατότητες του Ταεκβοντό. Φαίνεται λοιπόν ότι το να εισαχθεί αυτό στα ελληνικά σχολεία είναι ένας σίγουρος τρόπος να αλλοιωθεί πολιτιστικά και θρησκευτικά η επόμενη γενιά Ελλήνων.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος» τευχ. 22, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2000

Βρείτε το περιοδικό «Διάλογος» στη διεύθυνση http://www.ecclesia.gr/greek/press/dialogos/dialogos.html

IRON MAIDEN: Διαφημιστές του Σατανισμού ή παρεξηγημένοι καλλιτέχνες;

Tο βρετανικό συγκρότημα των Iron Maiden ακύρωσε λόγω ατυχήματος την εμφάνισή του στο καλοκαιρινό φεστιβάλ Rockwave 2000, αναμένεται όμως να έρθει στην Ελλάδα στο προσεχές μέλλον. Έχει άλλωστε δώσει άλλες δυο συναυλίες στην Ελλάδα, με πιο πρόσφατη αυτήν τον Οκτώβριο του 1999. Οι Iron Maiden θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της μουσικής heavy metal, με ευρεία απήχηση και στους νέους της Ελλάδας, ώστε πολλοί να μιλούν για Maidenmania και για θεούς του heavy metal. Πρόκειται για το ίδιο εκείνο συγκρότημα, του οποίου η συναυλία είχε απαγορευθεί στη Χιλή, λόγω της παρέμβασης της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που τους θεώρησε ως διαφημιστές του σατανισμού (23/7/1992). Πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούν «διαφημιστές του σατανισμού» τους Iron Maiden – όπως και πολλά παρόμοια μουσικά σχήματα. Ας δούμε όμως αν ο όρος ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ή αν είναι μια «στενόμυαλη επίθεση από προκατειλημμένους ανθρώπους», όπως πιστεύουν πολλοί οπαδοί του συγκροτήματος.

ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΣΑΔΙΣΜΟΣ

Κατ’ αρχήν παρατηρεί κανείς ότι το συγκρότημα προβάλλει το φρικιαστικό, το διεστραμμένο και το άσχημο και προβάλλεται μέσω αυτού. Το όνομα Iron Maiden, δηλαδή σιδηρά παρθένος, αναφέρεται σε μεσαιωνική συσκευή βασανιστηρίων, μια σιδερένια, όρθια σαρκοφάγο με καρφιά στο εσωτερικό μέρος της πόρτας. «Έκλειναν το θύμα μέσα και έκλειναν σιγά σιγά, με ειδικό στρόφαλο, την πόρτα, οπότε τα μικρότερα καρφιά βυθίζονταν πρώτα στο σώμα. αλλά χτυπούσαν σε σημεία που πονάνε πάρα πολύ χωρίς όμως να επιφέρουν το θάνατο, όπως τα μάτια. Όσο έκλεινε η πόρτα, τα πιο κοντά καρφιά μπήγονταν στην καρδιά, στα γεννητικά όργανα και τον εγκέφαλο, και το θύμα πέθαινε, μετά από πολλή ώρα φριχτών πόνων. στην κάτω πλευρά της πόρτας υπήρχε ένα αυλάκι για να τρέχει το αίμα που χυνόταν».
Το εν λόγω συγκρότημα όχι μόνο επέλεξε για τίτλο του το όνομα αυτής της συσκευής, αλλά την εξυμνεί σε ομώνυμο τραγούδι του ως εξής:

«Δε θα ‘ρθεις στο δωμάτιό μου;
Θέλω μόνο να δω το αίμα σου,
θέλω να στέκομαι και να κοιτάζω.
Δες το αίμα να χύνεται
καθώς πέφτει στο πάτωμα.

Η σιδηρά παρθένος είναι ανίκητη,
δεν μπορεί να ανακαλυφθεί πουθενά.
Όπου και να ‘σαι θα σε πιάσει.
δες το αίμα να χύνεται πάνω από το κεφάλι μου.
Η σιδηρά παρθένος σε θέλει νεκρό».

Εδώ έχουμε επιπλέον την προβολή δολοφονικών επιθυμιών σε ένα άψυχο αντικείμενο. Καμία συσκευή, όσο φρικτή και να είναι, δεν μπορεί να θέλει οτιδήποτε γιατί δεν έχει λογική ψυχή και βούληση. Άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτόν που επιθυμεί βασανιστήρια και θανάτους στον δημιουργό του εν λόγω τραγουδιού. Αυτός ο σαδισμός μεταδίδεται και γίνεται βίωμα στον ακροατή, χάρη στη ρυθμική μουσική, που εντυπώνεται στην ψυχή, και στο θαυμασμό για το συγκρότημα. Ο σαδισμός, όπως και όλες οι διαστροφές, έχει ως εμπνευστή του το διάβολο.

Εκτός από το όνομα που λέει πολλά, το συγκρότημα διαθέτει ειδική μασκώτ, ένα σάπιο πτώμα ονόματι Eddie (χαιδευτικό του Edward) που πρωταγωνιστεί στα εξώφυλλα των δίσκων ως σχέδιο και στις συναυλίες τους ως μηχανική κινούμενη κούκλα, η οποία σε ύψος μπορεί να φτάσει και τα έξι μέτρα. Στο εξώφυλλο του πρώτου τους δίσκου o Eddie αποκεφαλίζει τη Μάργκαρετ Θάτσερ, διεκδικώντας τη συμπάθεια όσων εναντιώνονταν στην πολιτική της. Σε άλλο εξώφυλλο βγαίνει ως νεκραναστημένος μέσα από τον τάφο του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας H.P.Lovecraft, ενώ στην ταφόπλακα διακρίνονται λόγια από το βιβλίο μαγείας «Νεκρονομικόν», (μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι έργο του Lovecraft), με την υπογραφή του συγγραφέα: «Δεν υπάρχει νεκρός που να μπορεί να είναι αιώνια πεθαμένος, και σε κάποιους παράξενους αιώνες, ακόμα κι ο ίδιος ο θάνατος μπορεί να πεθάνει».

Σε άλλο εξώφυλλο, η «μασκώτ» με το χαιδευτικό όνομα καλεί με σαδιστικό γέλιο τους γονείς να «φέρουν την κόρη τους στο σφαγέα» καθώς κρατά το δρεπάνι του χάρου, ενώ τελευταία έχει γίνει ήρωας ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Με τον Eddie, το δαιμονικά και αφύσικα άσχημο και φρικιαστικό γίνεται αποδεκτό αφού συνδέεται με τη ζωηρή μουσική, που ξεσηκώνει το νευρικό σύστημα (ο τραγουδιστής μάλιστα συνδέει τον Eddie με το ροκ εντ ρόλ, βλ. παρακάτω). Το σάπιο σαδιστικό πτώμα γίνεται μια φιλική φιγούρα. Έχουμε λοιπόν μια αντιστροφή της φυσικής τάξης: επιθυμητό δεν είναι πια το ωραίο, αλλά το φρικτό και το αποτρόπαιο.
Το συγκρότημα αυξάνει τη δόση του τρόμου όσον αφορά τον Eddie, καθώς σταδιακά οι οπαδοί εθίζονται: Για το εξώφυλλο του άλμπουμ «fear of the dark», προσελήφθησαν 4 καλλιτέχνες να σχεδιάσουν μια καινούργια βερσιόν (παραλλαγή) του τέρατος-μασκώτ. «Μας κόστισε μια περιουσία, αλλά ο τύπος που τελικά διαλέξαμε μας έβγαλε κάτι εντελώς αποτρόπαιο», λέει ο τραγουδιστής. Ώστε η πρόκληση φρίκης και τρόμου είναι πολιτική του συγκροτήματος. Το ομώνυμο τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου παίζει ακριβώς με αυτά τα συναισθήματα:

«Aγχώνομαι λίγο όταν σκοτεινιάζει
Φόβος του σκοταδιού, φόβος του σκοταδιού,
Φοβάμαι συνεχώς ότι κάτι είναι πάντα κοντά μου
Έχω μια φοβία ότι κάτι βρίσκεται πάντα εκεί.
Έχεις νιώσει το δέρμα του σβέρκου σου να ανατριχιάζει,
όταν ψάχνεις για το φως;

Το άγνωστο βασανίζει το μυαλό σου,
και καθώς ταχύνεις το βήμα σου
δυσκολεύεσαι να ξανακοιτάξεις πίσω σου
επειδή είσαι σίγουρος ότι κάποιος είναι εκεί».

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι τέτοια λόγια είναι επικίνδυνα για την ψυχική υγεία, ιδιαίτερα όταν εκφέρονται σε πρώτο πρόσωπο οπότε ο ακροατής ταυτίζεται με το περιεχόμενο. Επιπλέον το συναίσθημα που περιγράφεται εδώ, είναι η ανησυχία και η ταραχή που προκαλεί η απομάκρυνση από το Θεό και ο εναγκαλισμός του νοητού σκότους. Η αγάπη διώχνει έξω το φόβο. Όπου υπάρχει φόβος, και μάλιστα παθολογικός, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την απουσία της.

IRON MAIDEN ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στο τραγούδι «Running free» ένας δεκαεξάχρονος με ένα φορτηγάκι «πατάει γκάζι και τρέχει ελεύθερος», αφού έχει «περάσει τη νύχτα σε μια φυλακή του Λος ΄Αντζελες» και «όλα τα παιδιά τον κυνηγούν», με την προοπτική «έτσι να γίνεται στο εξής». Άλλο παράδειγμα προς μίμηση είναι ένας αιχμάλωτος, που λέει:

«Είμαι άγριο θηρίο, κάνω ό,τι θέλω, όπως μου αρέσει.
Δεν είμαι αιχμάλωτος, είμαι ελεύθερος άνθρωπος.
Θα κάνεις καλά να με σβήσεις από τη μαύρη λίστα σου
γιατί θα σε μαγέψω».

Οι IRON MAIDEN μιλούν και για την απώλεια της «σεξουαλικής ελευθερίας στους νέους» (Metal Hammer 6/92) λόγω του AIDS:

«Ζούμε τις ζωές μας στον πυρετό,
σε έναν αποπνικτικό ιδρώτα φόβου
Ακούμε το μυστικό σας χτυποκάρδι,
μπορώ να ακούσω τις σιωπηλές σας κραυγές.
Θυμάμαι μια εποχή που το πάθος ήταν ελεύθερο.
που κάναμε χρήση, όχι κατάχρηση.
Στην κάψα της νύχτας φλεγόμενα κορμιά,
ζούμε σε πυρετό, ζω σε πυρετό.
Τώρα ζούμε σε ένα κόσμο αβεβαιότητας,
ο φόβος είναι το κλειδί σε ότι θες να γίνεις.
Τα παιδιά έχουν χάσει την ελευθερία τους,
και κανείς δεν νοιάζεται
μέχρι να πεθάνει κάποιος διάσημος».
(Fear is the key).

ΓΟΝΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Στο τραγούδι «Η πτήση του Ίκαρου» (flight of Icarus) η ιστορία του μυθικού Ίκαρου με τα κέρινα φτερά, που παράκουσε τη συμβουλή του πατέρα του και πέταξε κοντά στον ήλιο με αποτέλεσμα να καταστραφούν τα φτερά του και να γκρεμιστεί στη γη, διαστρέφεται κυριολεκτικά. Εδώ ο πατέρας συμβουλεύει λάθος το παιδί του επίτηδες, ώστε αυτό να σκοτωθεί και να τιμωρηθεί για την αλαζονεία του! Όπως λέει το συγκρότημα, το τραγούδι αναφέρεται «στην καταπίεση των παιδιών από τους γονείς τους». Τι αποτέλεσμα να έχουν τέτοιοι στίχοι σε οικογένειες, όπου οι σχέσεις γονέων και παιδιών είναι ήδη τεταμένες;

ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ

Ένας από τους πολύ επιτυχημένους δίσκους των Iron Maiden, το Powerslave (σκλάβος της δύναμης) αναφέρεται στη θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου, που λόγω κάποιων επιφανειακών ομοιοτήτων με τον Χριστιανισμό είναι πολύ αγαπητή στους αποκρυφιστικούς κύκλους της «Νέας Εποχής». Το ομώνυμο τραγούδι λέει μεταξύ άλλων:

«Πέφτω στην άβυσσο, το μάτι του Ώρου (ο θεός-γεράκι)
μέσα στα μάτια της νύχτας, με βλέπει να φεύγω.
Το μάτι της γάτας που λάμπει μέσα στο ναό είναι πράσινο
Είσελθε στον Όσιρι που αναστήθηκε, που αναστήθηκε ξανά.
Πές μου γιατί να είμαι σκλάβος της δύναμης
Δεν θέλω να πεθάνω, είμαι θεός, θέλω να ζήσω
Όταν ο ζωοδότης πεθαίνει, όλα πεθαίνουν
Και στην τελευταία μου ώρα είμαι σκλάβος της δύναμης του θανάτου.
.Φέρτε μου το αίμα και το κόκκινο κρασί για το διάδοχό μου
γιατί είναι άνθρωπος και θεός, και θα πεθάνει κι αυτός..
.Ανοίξτε τις πύλες της κόλασής μου, θα χτυπήσω από τον τάφο.»

Στο τραγούδι The Apparition (το όραμα) υπάρχουν αναφορές στη μετενσάρκωση και άλλες διδασκαλίες της Νέας Εποχής:

«Πιστεύω ότι υπάρχουν μερικοί
που πρέπει να έχουν ξαναζήσει,
δε νομίζεις;

Ζήσε τη ζωή σου με πάθος,
Ο,ΤΙ και να κάνεις, (σ.σ. καλό ή κακό) να το κάνεις καλά.

Μπορείς να φτιάξεις τη δική σου τύχη,
να δημιουργήσεις το δικό σου πεπρωμένο.
Πιστεύω ότι έχεις τη δύναμη αν το θέλεις,
είναι αλήθεια.»

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ…

«Οι περισσότεροι από τους στίχους του συγκροτήματος κατατρέχονται από κολασμένες παραστάσεις (Purgatory-καθαρτήριο) και βρυκολακίστικα θέματα (Τρανσυλβανία, φάντασμα της όπερας). Εφτά στα δέκα τραγούδια τους, σε ένα και μόνο άλμπουμ, αναφέρονται σε θέματα θανάτου και συναφή. Η αλυσοδεμένη κολασμένη ψυχή που απεικονίζεται στο κάλυμμα του άλμπουμ. σε συνδυασμό με τους μηδενιστικούς στίχους, μας κάνει να αναρωτιόμαστε, αν αποτελεί αντανάκλαση της .ψυχικής κατάστασης των ερμηνευτών», παρατηρεί μεταφραστής των στίχων τους.
Στα τραγούδια τους το κακό φαίνεται αρκετά γοητευτικό, σε βαθμό που να παρασύρει και να ελέγχει τη θέληση.

«Ξέρω πως θα με γρατζουνίσεις, θα με ακρωτηριάσεις και θα με τραυματίσεις,
ξέρεις πως είμαι ανήμπορος μπροστά στο υπνωτιστικό σου κάλεσμα.
φεύγω και κρύβομαι, είσαι πάντα στα όνειρά μου,
είσαι το φάντασμα της όπερας, είσαι ο διάβολος»
(Phantom of the opera).

Την ίδια γοητεία έχει για το συγκρότημα και μια σατανιστική τελετή:

«666 ο αριθμός του θηρίου
η Κόλαση και η φωτιά γεννήθηκαν για να απελευθερωθούν.
η τελετή άρχισε, το έργο του σατανά έγινε,απόψε γίνεται θυσία.
νιώθω να με τραβάνε οι ορδές που ψέλνουν (σατανικές ψαλμωδίες),
μοιάζουν να με υπνωτίζουν, δεν μπορώ ν’ αποφύγω τα μάτια τους.

666, ο αριθμός του θηρίου, ο αριθμός για σένα και για μένα.

Έρχομαι πίσω, θα επιστρέψω,
θα καταλάβω το σώμα σου και θα σε κάνω να καείς
Έχω τη φωτιά, έχω την ισχύ
Έχω τη δύναμη να κάνω το κακό μου να πάρει το δρόμο του»
(Number of the beast).

Το συγκρότημα έχει μια προτίμηση στον όρο «θηρίο». Έτσι ονόμασε μια μεγάλη περιοδεία του «το θηρίο στο δρόμο», και ένα δίσκο με συλλογή από επιτυχίες του «τα καλύτερα του θηρίου».
Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Bruce Dickinson έχει γράψει και ένα βιβλίο – σενάριο για ταινία σχετικά με τη ζωή του Aleister Crowley, ο οποίος «τον σαγηνεύει». Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Crowley θεωρείται «πάπας του νεοσατανισμού» και ο μεγαλύτερος μαύρος μάγος του 20ου αιώνα. Το τάγμα του τελούσε ανθρωποθυσίες και ο ίδιος πέθανε ναρκομανής, από τους πειραματισμούς που έκανε με τα ναρκωτικά για να «διευρύνει τη συνείδησή του». Αυτοαποκαλείτο «το μεγάλο θηρίο 666» και πίστευε ότι ήταν ο Μεσσίας της «Νέας Εποχής του Ώρου» (αρχαίος αιγυπτιακός θεός). Εάν το σενάριο του Bruce σχετικά με τη ζωή του «σαγηνευτικού» αυτού ανθρώπου γίνει ταινία, τότε σίγουρα οι οπαδοί του συγκροτήματος θα την παρακολουθήσουν, και δεν είναι απίθανο να «σαγηνευθούν» από τη δράση του, όπως σαγηνεύθηκε και το ίνδαλμά τους.
Αλλά σύμφωνα με το συγκρότημα, «η κόλαση δεν είναι κακό μέρος για να είσαι, η κόλαση είναι από δω ως την αιωνιότητα». Άρα δεν είναι επικίνδυνο να σαγηνεύεται κανείς από το κακό. Το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου παρουσιάζει τον διάβολο με τη μορφή του τράγου Μπαφομέτ.

Τελικά φαίνεται πως το κακό είναι και αξιοσέβαστο: «Συγκεκριμένες εμπειρίες που είχαμε στη διάρκεια των εγγραφών του άλμπουμ «the Number of the beast», μας δίδαξαν να σεβόμαστε τη δύναμη του σατανισμού. Συνέβησαν πάρα πολλά παράξενα πράγματα, όταν ηχογραφούσαμε το δίσκο», λέει ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Bruce Dickinson. Και αφού έχει παραδεχτεί ότι σέβεται τον Σατανά (ο οποίος είναι η δύναμη του Σατανισμού), δηλώνει: «Οι Iron Maiden απέχουν πολύ από το να είναι ένα συγκρότημα προσκυνητών του διαβόλου. Απλώς έχουμε τη νοοτροπία των ταινιών τρόμου, και τίποτε άλλο».

Ο τραγουδιστής προτείνει και τρόπους για την αντιμετώπιση του κακού: «Ο Eddie έρχεται στη σκηνή για να πολεμήσει το διάβολο και μπορώ να σας πω ότι ο Eddie πραγματικά τον κλωτσά στα γεννητικά του όργανα (τον διάβολο!) Αυτός είναι ο τρόπος των Maiden να δείξουν ότι το ροκ εντ ρόλλ μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα». Ώστε λοιπόν, δεν χρειάζεται καταφυγή στο Θεό. Ο «αξιοσέβαστος» διάβολος που σύμφωνα με τη στιχουργική του συγκροτήματος κάνει τους ανθρώπους ό,τι θέλει, αντιμετωπίζεται θαυμάσια με μια μουσική φτιαγμένη από ανθρώπους, η οποία αντιπροσωπεύεται από (φανταστικά) σάπια πτώματα. Ίσως ο ίδιος ο διάβολος να δυσκολευόταν να ισχυριστεί κάτι τέτοιο!

ΠΟΤΕ ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΣ…

Εκτός από τις συνεχείς αναφορές στον τρόμο, διάβολο και τα συναφή, το συγκρότημα καταπιάνεται και με κάποια χριστιανικά θέματα. Ένα από αυτά είναι «ένα σωρό κακοί ιεροκήρυκες για να τους κάψει ο διάβολος (πάλι αυτός!), να τους βάλει στη φωτιά με τα πόδια πρώτα.» Οι ιεροκήρυκες αυτοί «δεν είναι θρήσκοι, αλλά ούτε και βλάκες», «έκαναν (τον Χριστό) ανέκδοτο. σώζουν τις ψυχές τους παίρνοντας τα λεφτά μας» (Holy smoke, 1990).

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι απατεώνες, ειδικά στο εξωτερικό. Οπωσδήποτε όμως δεν είναι αντιπροσωπευτικοί τύποι πραγματικών Χριστιανών και είναι κρίμα η θρησκεία που έχει αναδείξει τόσους αγίους να αντιμετωπίζεται έτσι μονόπλευρα.

Στο τραγούδι «Ιούδα γίνε οδηγός μου» ακούμε τα εξής:

«Πέσε κάτω, προσευχήσου στο Θεό σου (σ.σ. όχι «Θεό μας») για έλεος,
λοιπόν γονάτισε και βοήθα τη λεπίδα να κόψει καλά.
Τίποτα δεν είναι ιερό, ούτε παλιά ούτε τώρα.

Ιούδα γίνε οδηγός μου.
Ο Ιούδας, ο οδηγός μου, ψιθυρίζει στη νύχτα».

Ακόμα και ένας μη χριστιανός δύσκολα θα διάλεγε για οδηγό του τον άνθρωπο που πρόδωσε τον Χριστό. Κατά τα άλλα το συγκρότημα «απέχει πολύ από το να είναι προσκυνητές του διαβόλου»!

«ΚΑΛΑ» ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Κάποιοι οπαδοί του συγκροτήματος μιλούν με θαυμασμό για τραγούδια κοινωνικού περιεχομένου, όπως το «Run to the hills» (τρέξτε στους λόφους – όπως λέμε πάρτε τα βουνά), που αναφέρεται στην εξόντωση των Ινδιάνων από τους Ευρωπαίους. Βέβαια δεν είναι δύσκολο να κατηγορείς κάποιες κακές πράξεις. Ακόμα και ο διάβολος το κάνει αυτό πολλές φορές. Το δύσκολο είναι να προτρέπεις σε καλές πράξεις. Μάλιστα με τον Ιούδα για οδηγό είναι σίγουρα αδύνατο.
Οι IRON MAIDEN έχουν γράψει και τραγούδια με συγκρουόμενα νοήματα. Το «22, Acacia avenue» προτρέπει έναν νέο να «διασκεδάσει» με μια συγκεκριμένη πόρνη, να την «χτυπήσει, να την κακομεταχειριστεί» κτλ. για 15 λίρες, και μετά προτρέπει την πόρνη να αλλάξει ζωή γιατί «αυτό που κάνει θα την οδηγήσει στην καταστροφή».

Πολλά από τα τραγούδια των IRON MAIDEN αναφέρονται σε μάχες, όπου έχουν πολεμήσει οι Βρετανοί. Δεν ξέρω τι εποικοδομητικό μπορούν να έχουν στίχοι όπως «εισβολείς βιάζουν και λεηλατούν» (Invaders) ή «θα μου πάρεις τη ζωή, αλλά θα πάρω κι εγώ τη δική σου, θα με πυροβολήσεις αλλά θα σε τρυπήσω» (The trooper). Το ίδιο ισχύει κι για δηλώσεις του στυλ «πίνουμε πολλή μπύρα», ιδίως τώρα πια που γίνεται φανερό ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα αλκοολισμού, που πλήττει κυρίως τη νεολαία.

Πάντως στο εξώφυλλο του δίσκου «Hallowed be thy name» (αγιασθήτω το όνομά σου) γίνεται επίδειξη εκδικητικότητας και μικροπρέπειας: Ο (εδώ κερασφόρος) Eddie σουβλίζει με τρίαινα και ψήνει τον τραγουδιστή Bruce Dickinson, που τότε είχε αποχωρήσει από το συγκρότημα!

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ «ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ»

Η μουσική των IRON MAIDEN έχει μελωδία, η οποία όμως επιβάλλεται χάρη στα πολλά decibel και στο γρήγορο ρυθμό. Ο τραγουδιστής μάλιστα έχει δηλώσει ότι «καμμιά φορά, όταν πάμε πολύ γρήγορα, πηδώ πάνω στην πλατφόρμα των ντραμς και λέω στον Nicko (ντράμερ) να κόψει λίγο». Καθώς το νευρικό σύστημα βιάζεται από το ρυθμό και την ένταση του ήχου, παραβιάζεται η ελευθερία του ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει περιθώριο να μην αντιδράσει έντονα σε αυτή τη μουσική. Τέτοιου είδους καταναγκασμός είναι ένα ακόμα δαιμονικό γνώρισμα.

Επιπλέον με τέτοιες μεθόδους το μουσικό αισθητήριο αλλοιώνεται, κι έτσι συχνά ο άνθρωπος δεν μπορεί να απολαύσει μια μελωδία αν δεν την ακούσει «δυνατά και γρήγορα». Κατά συνέπεια πολλές φορές μουσική που ανυψώνει το πνεύμα όπως η βυζαντινή, φαίνεται ακατανόητη – κι αυτό, όσο κι αν μοιάζει ασήμαντο, κάνει τον εκκλησιασμό βαρετή υπόθεση.
Η πολύ γρήγορη και δυνατή μουσική δημιουργεί διάφορα ψυχικά φαινόμενα, που συχνά οφείλονται σε ορμονικές εκκρίσεις. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι δηλώνουν ότι «το metal είναι το ναρκωτικό τους» και ότι «παίρνουν δύναμη από αυτό». Ενώ όμως, η «δύναμη» αυτή δεν είναι πραγματική και δεν διαρκεί, η τάση για την απόκτησή της με τη συνεχή ακρόαση τέτοιων τραγουδιών αφ’ ενός διαιωνίζει την εξάρτηση από αυτή τη μουσική, και αφ’ ετέρου εντυπώνει στον ψυχισμό του ακροατή τους στίχους, με όλα τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτό.

Οι IRON MAIDEN ίσως να μην είναι συνειδητοί σατανιστές, και να γοητεύονται μόνο από το κακό χωρίς προσευχές στο σατανά και μαύρες λειτουργίες. Από τα όσα αναφέρθηκαν όμως είναι φανερό ότι προβάλλουν «το σατανά και πάσα την πομπή αυτού και πάντα τα έργα αυτού», τηρώντας κάποια προσχήματα, αμβλύνοντας την διάκριση μεταξύ καλού και κακού και αδυνατίζοντας την αντίσταση του ανθρώπου στο κακό. Το πράγμα όμως δεν σταματά στους IRON MAIDEN. Κάποιος που έχει συνηθίσει να «παίρνει δύναμη» από τα τραγούδια τους, περνάει εύκολα σε άλλα πιο «σκληρά» συγκροτήματα, τα οποία δύσκολα θα μπορούσε να ακούσει, αν δεν είχε περάσει από τον μουσικό προθάλαμο της «Σιδηράς Παρθένου». Και υπάρχουν σ’ αυτό το χώρο πολλά συγκροτήματα που είναι συνειδητοί οπαδοί και προπαγανδιστές του σατανισμού. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι στα περιοδικά όπου οι θαυμαστές των IRON MAIDEN μαθαίνουν για το αγαπημένο τους συγκρότημα προβάλλονται τόσο πολύ αποκρυφιστικά και νεοειδωλολατρικά βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ακόμα και καταστήματα με τελετουργικά είδη μαύρης μαγείας. Ούτε είναι τυχαίο, ότι μέλη σατανιστικών ομάδων που έχουν συλληφθεί για τελετουργικές δολοφονίες στην Ελλάδα και αλλού, είναι οπαδοί συγκροτημάτων heavy metal μουσικής, όπως και των Iron Maiden.

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διάλογος», τευχ. 21, Αυγ. – Οκτ. 2000).

Για το εν λόγω άρθρο έλαβα ένα μήνυμα, τα βασικά σημεία του οποίου παρατίθενται εδώ μαζί με την απάντησή μου:

1. Το μήνυμα:

«Οφείλω να ομολογήσω ότι δε χειρίστηκες το θέμα με προκατάληψη, αντίθετα μάλιστα ήσουν αρκετά αντικειμενική. Παρόλ’ αυτά, έχω κάποιες ενστάσεις.
Ο ιδρυτής του συγκροτήματος, Steve Harris, επέλεξε το συγκεκριμένο όνομα διαβάζοντας το βιβλίο «Ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο», όπου φυσικά γινόταν αναφορά στην περιβόητη αυτή «μηχανή». Αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι οι Iron Maiden είναι σαδιστές, ούτε και ότι εξυμνούν τη «σιδηρά παρθένο». Απλά είναι ένα όνομα που κεντρίζει το ενδιαφέρον περισσότερο από ένα του τύπου π.χ. «Good Guys». Η μασκότ του συγκροτήματος, ο Eddie, προέρχεται από μια κούκλα που βρισκόταν στην παμπ όπου πρωτοέπαιξαν – από τότε τον «υιοθέτησαν». Όσο για το «φόνο» της Θάτσερ, παρουσιάστηκε για το λόγο ότι πολλοί πίστευαν πως «Σιδηρά Παρθένο» εννοούσαν τη γνωστή «σιδηρά κυρία». Το συγκρότημα για να διώξει μια και καλή αυτήν την εντύπωση, επέλεξε αυτόν τον ακραίο, αλλά και πρωτότυπο, τρόπο.

Επίσης, στο εξώφυλλο του δίσκου «Live after Death», ο οποίος είναι ζωντανά ηχογραφημένος όπως μαρτυρά το όνομά του (ζωντανά και μετά το θάνατο), ο Eddie βγαίνει από το δικό του τάφο (Edward The Head), ενώ το «Νεκρονομικόν» είναι βιβλίο που ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, όντας αποκύημα της σκέψης του Λάβκραφτ -για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Λάβκραφτ (που σημειωτέον ήταν άθεος) το έχει δηλώσει επανειλημμένα, όπως προκύπτει από ορισμένες επιστολές του. Αναφορικά, τώρα, με το «Bring Your Daughter To The Slaughter», αρχικά είχε γραφτεί ως μουσικό θέμα για την (όντως βλακώδη) ταινία «Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες Νο (δεν ξέρω κι εγώ πόσο!)», εξού και το εξώφυλλο.

Όσα γράφεις έπειτα για αύξηση του τρόμου τα απορρίπτω αμέσως, καθώς ο τραγουδιστής Bruce Dickinson, γνωρίζοντας τις απαιτήσεις του -όχι και τόσο καλλιεργημένου- κοινού, το «καθησυχάζει», λέγοντας ότι μετά την αλλαγή του σχεδιαστή ο Eddie δε «φλώρεψε» (αν μου επιτρέπεις την έκφραση). Τέλος, το τραγούδι «Fear of the Dark» αναφέρεται στον παιδιόθεν φόβο του συνθέτη Steve Harris και ουδεμία σχέση δεν έχει με νοητά σκοτάδια!

2. Η απάντησή μου

Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις και τις πληροφορίες που γράφεις.
Αντί απάντησης, θα θέσω λίγα ερωτήματα.

Ένας Χριστιανός, ή έστω ένας άνθρωπος με σχετική ειρήνη στην ψυχή του, θα έγραφε τέτοιους στίχους για τη «σιδηρά παρθένο», (γιατί αν πρόσεξες αναφέρω στίχους τραγουδιού που όντως εξυμνούν τη σιδηρά παρθένο); Το όνομα, είναι η εικόνα που προβάλλουμε προς τα έξω, και συνήθως διαλέγουμε κάτι που μας αρέσει και μας εκφράζει. Εσύ θα διάλεγες ένα τέτοιο φρικιαστικό όνομα απλώς για να κάνεις εντύπωση; Υπάρχουν χιλιάδες εντυπωσιακά ονόματα για να διαλέξει κανείς… Επίσης, θα έγραφε μουσική για αηδιαστικές (όχι απλώς εκφοβιστικές) ταινίες τρόμου, ξέροντας ότι μετά οι οπαδοί του θα πάνε να δουν αυτό το σκουπίδι; Θα υιοθετούσε για σήμα κατατεθέν του μια κούκλα σαν τον Έντι επειδή τη βρήκε κάπου τυχαία; Η δική μου απάντηση είναι «όχι». Τίποτα δεν είναι τυχαίο, και υπάρχουν πολύ βαθιοί λόγοι για ό,τι κάνουμε, ακόμα κι αν λέμε ότι το κάνουμε «για πλάκα». Γιατί αυτή η πλάκα, και όχι κάποια άλλη πλάκα; Επίσης η ύπαρξη παθολογικού φόβου είναι ένα σύμπτωμα νοητού σκοταδιού, δηλ. σκοταδιού στο νου, θέλουμε δεν θέλουμε. «Η αγάπη (προς το Θεό) διώχνει έξω το φόβο», λέει ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης. Όπου αυτή δεν υπάρχει, ο φόβος κυριαρχεί. Πράγμα που δικαιολογεί τα ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα της απομακρυσμένης από το Θεό σύγχρονης κοινωνίας, και όλες τις ατυχείς κατά τη γνώμη μου επιλογές του συγκροτήματος. Και τελικά, γιατί να σερβίρουμε στον κόσμο ό,τι φοβία και κόμπλεξ μας ταλαιπωρεί; Θα κάνουμε καλό στον κόσμο, ή μήπως στον εαυτό μας; Νομίζω ούτε εμείς, ούτε ο κόσμος ωφελείται από κάτι τέτοιο.

Σχετικά με το Νεκρονομικόν, που έχω στη βιβλιοθήκη μου, δεν είναι καθόλου αστείο είτε είναι απάτη είτε όχι. Τα ονόματα και τα σύμβολα των δαιμόνων που περιέχει λειτουργούν και οι αστρολογικές και αστρονομικές του πληροφορίες (σχετικά με την εποχή που περιγράφει) είναι γνήσιες. Τώρα το αν το έγραψε ο Λόβκραφτ ή κάποιος άλλος, ή αν ο Λόβκραφτ πήρε ένα υπάρχον βιβλίο μαγείας, του έβαλε λίγη σάλτσα, το παρουσίασε σαν πιο αρχαίο από ό,τι πραγματικά είναι και πούλησε φούμαρα ότι υπάρχουν μόνο δυο αντίτυπα κ.τ.λ. δεν με ενδιαφέρει. Σίγουρα δεν είναι κάτι για να παίζει κανείς, και κάποιοι που έπαιξαν το μετάνιωσαν άσχημα. Είναι καλό να μην προωθούνται τέτοια πράγματα ποτέ και από κανέναν. Από ότι ξέρω, ο Λάβκραφτ και η παρέα του ήταν αποκρυφιστές. Βέβαια σύμφωνα με τη θρησκευτικότητα της εποχής και της περιοχής, είναι πολύ πιθανό να αυτοπροσδιοριζόταν ως άθεος.

Σχετικά για το «μη καλλιεργημένο κοινό»: γνώμη μου είναι ότι ένας πραγματικός καλλιτέχνης είναι και «ηθοποιός», δηλ. «ποιεί ήθος», φτιάχνει χαρακτήρα. Αυτός προσπαθεί να διακονήσει το μη καλλιεργημένο κοινό, ακόμα κι αν ξέρει ότι έτσι δεν θα έχει πολλή επιτυχία. Αυτός που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του κοινού για να κερδίσει χρήμα και φήμη, για μένα δεν ανταποκρίνεται στον όρο «καλλιτέχνης», ακόμα κι αν έχει ταλέντο στη σύνθεση ή μια ωραία φωνή σαν τον Μπρους Ντίκινσον. Στο κάτω κάτω αυτά είναι δώρα που δίνει ο Θεός. Η συμμετοχή του ανθρώπου έγκειται στον τρόπο που τα χρησιμοποιεί, και εκεί φαίνεται και ποιος είναι: «Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε». Και ξέρουμε ποιοι είναι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος: Αγάπη, πραότητα, μακροθυμία, καλωσύνη, ειρήνη κτλ. Προκαλεί η ακρόαση των ΙΜ κάτι έστω από όλα αυτά; Προσοχή: Δεν μιλάω για «εκτόνωση».

Όπως θα είδες και στο άρθρο, θεωρώ ότι οι ΙΜ δεν είναι συνειδητοί σατανιστές. Μάλλον είναι «οδηγοί τυφλοί», όπως λέει ο Χριστός, και ως εκ τούτου επικίνδυνοι, καθώς «τυφλός τυφλό αν οδηγεί, θα πέσουν κι οι δυο στο βόθρο».

Σίγουρα δεν «μαζεύουν μαζί» με τον Κύριο. Άρα σκορπίζουν.

Πρώτα απ’ όλα, αγαπάμε τα παιδιά

Νήπιο και μωρόΣυνηθίζουμε να λέμε, ότι αγαπάμε τα παιδιά. Μας αρέσει να τους λέμε γλυκά λόγια και να τα χαϊδολογάμε όταν τα βλέπουμε στην αγκαλιά της μαμάς τους. Ακόμα τα καλούμε να φύγουν από τη μαμά τους και να έρθουν στη δική μας αγκαλιά, για να τα χαρούμε καλύτερα. Μερικές φορές μάλιστα τα αρπάζουμε με το έτσι θέλω, χωρίς να ρωτάμε τους γονείς αν αυτό τους ενοχλεί.
Έτσι λοιπόν, αγαπάμε τα παιδιά. Δεν μπορούμε βέβαια να ακούμε τις φωνές τους στην Εκκλησία. Θα προτιμούσαμε να υπήρχαν λειτουργίες μόνο για παιδιά, για να μή μας θυμίζουν με τις φωνές τους πόσο εύκολα αφαιρούμαστε από την προσευχή καί πόσο λίγο κατανοούμε στην πραγματικότητα το τι συμβαίνει στη Λειτουργία.
Έμβρυο 7 εβδομάδωνΕπίσης παρότι αγαπάμε τα παιδιά, νομίζουμε ότι θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε παραπάνω από ένα. Άντε δύο, για να μην είναι το ένα μοναχό του. Μάλιστα τα παιδιά αυτά πρέπει να μεγαλώσουν σε παιδικό σταθμό, γιατί έχουμε πολλές δουλειές και η καριέρα μας είναι κάτι πολύ σημαντικό για να το αφήσουμε.

Επειδή όμως αγαπάμε τα παιδιά, πρέπει να φροντίζουμε για την ευτυχία τους. Είμαστε 100% σίγουροι ότι κάποιες καταστάσεις θα κάνουν ένα παιδί δυστυχισμένο. Π.χ. μπορεί η μαμά του να είναι μικρή σε ηλικία, ο μπαμπάς του να μην το θέλει, ή ο παππούς και η γιαγιά να διαφωνούν με τη γέννησή του. Αυτά επειδή οι γονείς του παιδιού είναι ανύπαντροι, ή είναι νιόπαντροι και δεν έχουν χαρεί ακόμα τη ζωή τους, ή επειδή υπάρχουν άλλα αδελφάκια οπότε το καινούργιο θα μεγαλώνει φτωχό ή παραμελημένο.
Εκτρωμένα παιδιά στα σκουπίδια νοσοκομείουΜπορεί επίσης το παιδί να έχει κάποια ασθένεια που δεν θα του επιτρέψει να ζήσει πολύν καιρό μετά τη γέννησή του. Μπορεί να έχει και κάποια διανοητική καθυστέρηση, και τότε πώς θα αντέξει τη ζωή μέσα σε μια κοινωνία υγιών ανθρώπων; Ευτυχώς η επιστήμη έχει δώσει τη λύση σε όλες αυτές τις δυσκολίες – και σε πολλές άλλες ακόμη. Υπάρχουν γονείς, γιατροί και νοσοκόμες, που πρόθυμα απαλλάσσουν τα παιδιά από τα μελλοντικά τους προβλήματα: τα βασανίζουν για λίγο, ούτως ώστε να αποφύγουν το μελλοντικό βασανισμό. Με μια σύντομη και νόμιμη έκτρωση, όλα τακτοποιούνται και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
(Ή μήπως υπάρχει; Για περισσότερες λεπτομέρειες πιέστε εδώ.)
Πολλές φορές βέβαια αυτές οι ιστορίες με τις εκτρώσεις δεν μας αρέσουν καθόλου. Αλλά τι να κάνουμε; Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας. Το σημαίνον είναι, τι συμφέρει τα παιδιά. Γιατί εμείς αγαπάμε τα παιδιά. Έτσι δεν είναι;


IN ENGLISH

First of all, we love Children

We like to tell them sweet little words and to caress them when they are in their mothers’ arms. We even call them to leave the arms of their mother and come into our arms, so that we can play with them. Sometimes we even jerk them because «that’s the way we like it», without asking their parents if they are annoyed.
Child and baby
So, we love children. Of course we can’t stand them shouting in the Church. We would prefer that there were Services for children, so they wouldn’t remind us by their voices how easily we wander from prayer and how little we really understand what happens during Liturgy.
Besides, though we love children, we think it would be better not to have more than one. Or maybe two, so that our child won’t be alone without a brother(sister).
Furthermore our children should grow up at a nursery school, because we are too busy and our career is too important to leave it behind.
But because we love children, we must assure their happiness. We are 100% sure that some conditions would make a child unhappy. For example, the child’s mother may be too young, or the father may not want it. The grandmother or grandfather may also not want this child to be born.
unborn child
All these things may happen because the child’s parents are not married, or are newlyweds and they haven’t had their fun yet, or because there are other brothers or sisters, so the newcomer will grow up neglected or in poverty.                                                          The child may also have an illness that won’t let it live for long after birth. Or it may be mentally retarded, so how can this child live happily in a society of healthy people?
Fortunately, Science solves all these problems and many other problems too. There are parents, doctors and nurses, who willingly release children from their future problems: they torture them for a while, so that children can avoid future torturing. Through a legal abortion, which is completed in a short time, everything is arranged and there is no problem (Or there are some? For more details click here).Aborted children in a hospital garbage-can.
Of course, under normal circumstances we don’t like abortions at all. But what can we do? We must not think of ourselves. The important thing is, what is advantageous to the children. Because we love children, don’t we?

Τι θα ήθελα να μου έχουν πει πριν γίνω έφηβη

Πολλά είναι αυτά που θα ήθελα να μου έχουν πει πριν φτάσω στην εφηβεία. Τα πιο σημαντικά αφορούν τη σχέση μας με το Θεό, τον εαυτό μας και τους άλλους ανθρώπους.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ ότι υπάρχει, ότι μας αγαπά κι ότι ποτέ δεν κάνει λάθη. Θα ήθελα να ξέρω ότι είναι πάντα κοντά μας και δεν μας αφήνει ποτέ μόνους μας. Ότι εμείς φεύγουμε από κοντά Του, κι όχι ότι Εκείνος μας εγκαταλείπει. Ότι θέλει να ζήσουμε κοντά Του για πάντα σε μια ζωή που δεν μοιάζει μέ τίποτα από όσα υπάρχουν εδώ στη γη.

Θα ήθελα να ξέρω ότι ο Θεός είναι Κοινωνία Τριών Προσώπων. Αυτό σημαίνει ότι κι εμείς που φτιαχτήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του, δεν μπορούμε να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι αν δεν έρθουμε σε πραγματική, και όχι ιδιοτελή, επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας. Ότι δηλαδή οι άλλοι είναι ο παράδεισός μας, κι όχι η κόλασή μας, όπως λέει ο Σαρτρ.

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ ότι ο λόγος που ο Θεός – το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας – έγινε άνθρωπος και μεγάλωσε στην κοιλιά μιας γυναίκας, ήταν ότι ήθελε να μας χαρίσει τα θεϊκά ιδιώματά Του.

ΟΤΙ ο λόγος που πηγαίνουμε στην Εκκλησία δεν είναι «για να μας πάνε όλα δεξιά» ή «γιατί έτσι μας μάθανε οι γονείς μας». (Με αυτή τη λογική, αν οι γονείς μας ήταν ειδωλολάτρες και μας μάθαιναν να πιστεύουμε στα είδωλα, θα έπρεπε να καίμε τους Χριστιανούς στα αμφιθέατρα).
Ο λόγος που πηγαίνουμε στην Εκκλησία είναι ότι εκεί είναι ο φυσικός μας χώρος, εκεί που ο Θεός θέλει να βρισκόμαστε, για να μοιράζεται μαζί μας από αγάπη τα δικά Του ιδιώματα – την Aγάπη Tου, την Ελευθερία Του, την Ειρήνη Του, την Αγιότητά Του, τη Δικαιοσύνη Του, την Αθανασία Του, την Αιωνιότητά Του.

Θα ήθελα να μου εξηγήσουν καλά τι σημαίνει «δημιούργημα» του Θεού. Ότι δηλαδή ο Θεός και ο άνθρωπος δεν έχουν την ίδια ουσία κι ότι είναι αδύνατον για τον άνθρωπο να γίνει όπως ο Θεός, ακολουθώντας κάποιες «ενεργειακές τεχνικές» που είναι της μόδας στην εποχή μας. Ότι ο Θεός απονέμει τα δώρα Του όπως Εκείνος θέλει, κι ότι κανείς, με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να τα υποκλέψει.

Ότι δε φτάνει να είναι κανείς «καλός άνθρωπος» που κάνει «καλές πράξεις», για να είναι «εντάξει» απέναντι στο Θεό. Δε φτάνει, γιατί ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ούτε τι είναι καλό και τι κακό μέσα του, ούτε ποιές είναι οι καλές πράξεις. Η πραγματική αίσθηση του καλού και του κακού αποκτάται όταν ο άνθρωπος έρχεται σε κοινωνία με το Θεό, οπότε ανακαλύπτει και το μέγεθος της αμαρτωλότητάς του και παύει να φαντάζεται ότι είναι καλός. Ακόμα,κανείς δεν είναι «εντάξει» απέναντι στο Θεό,εξαιτίας των καλών πράξεων που κάνει. Τα καλά έργα που κάνουμε, αν κάνουμε, είναι κι αυτά δώρα που ο Θεός παραχωρεί σε μας. Επειδή «χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα» (Ιωάν. 15:6).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ ότι δεν μπορούμε να διαβάσουμε τι κρύβουν στα μύχια της καρδιάς τους. Ότι αξίζουν την αγάπη μας, ότι κι αν μας έχουν κάνει. Ότι δεν πρέπει να τους χτυπάμε τα λάθη τους, νομίζοντας ότι έτσι τους βοηθάμε. Ότι κάποιος που σήμερα είναι κακός, αύριο πραγματικά μπορεί να είναι άγιος.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΩ ότι όταν κάποιος αγαπά κάποιον δεν πρέπει απαραιτήτως να κάνει σεξ με αυτόν.

«Γεννιέται το ερώτημα: Αν κάποιος αγαπά κάποιον, θα πρέπει να κάνει σεξ μαζί του για να αποδείξει την αγάπη του;… Αν κάποιος αγαπά κάποιον άντρα θα πρέπει να κάνει σεξ μαζί του; Αν το πρόσωπο της αγάπης είναι παιδί, τότε τι θα πρέπει να γίνει; Αγάπη νομίζω είναι η αγαθή διάθεση της ψυχής, κατά την οποία κάποιος δεν προτιμά κανένα από τα υλικά πράγματα μπροστά στην ευτυχία του πλησίον.»

«…Κάποιος λέγει ότι το σεξ διατηρεί τον έρωτα. Αντίθετα η πραγματικότητα δείχνει ότι το σεξ σκοτώνει τον έρωτα. Κάθε έρωτας, είτε απευθύνεται προς την Αγία Τριάδα είτε προς το άλλο φύλο, βρίσκει την πλήρη έκφρασή του στην ένωση. Άλλωστε γι’ αυτό κάποιος παντρεύεται, για να είναι πάντοτε μαζί με τον άλλον που παντρεύτηκε, έστω και φευγαλέα. Αφού λοιπόν ο έρωτας βρίσκει την πλήρη έκφρασή του στην ένωση, όταν αυτή πραγματοποιηθεί δια του σεξ, ο έρωτας έχει εξαντλήσει τα όριά του, δεν έχει άλλο τίποτα να δώσει. Αυτός λοιπόν που μένει προσκολλημένος στο σεξ, ως μοναδική ή ύψιστη εκδήλωση του έρωτα, χάνει τον έρωτα, την τρυφερότητα, τη στοργή, τον σεβασμό του προσώπου του άλλου, και μετά έρχεται ως συνέπεια η φθορά της ερωτικής διάθεσης. Γι’ αυτό όλες οι προγαμιαίες σχέσεις φθείρονται, καταστρέφονται, τις διαδέχεται πολλές φορές το μίσος. Αρχίζουν οι νέοι π.χ. να ερωτεύονται και να έχουν προγαμιαίες σχέσεις στα δεκάξι τους χρόνια, αλλά στην ηλικία των τριάντα παντρεύονται άλλον, αφού έχουν αλλάξει ερωτικό σύντροφο πέντε-δέκα φορές. Πού είναι ο έρωτας; Έρωτας είναι η παρατεταμένη αγάπη. Η αγάπη που διατηρείται στό χρόνο δεν γεννά τον έρωτα, είναι έρωτας».

Ο Αδάμ και η Εύα φεύγουν από τον παράδεισοΚι ακόμα θα ήθελα να ξέρω ότι «όσοι πιστεύουν ότι το σεξ, η χρήση ή η παράχρησή του, είναι φυσικά στον άνθρωπο, κάνουν λάθος.»

Ότι

«φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι ο Αδάμ πριν από την αμαρτία, παραφυσική είναι ο Αδάμ μετά την πτώση, έξω από τον Παράδεισο, υπέρ φύσιν είναι η ζωή με το Χριστό εν Αγίω Πνεύματι».

Ότι το σεξ είναι μια μεταπτωτική κατάσταση:

«Όταν ο Χριστός εξέβαλλε του παραδείσου τους ανθρώπους για να μη γίνει το κακό αθάνατο και βασανίζει τον άνθρωπο αιώνια, τον ενέδυσε με τους δερμάτινους χιτώνες ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να επιβιώσει, μέχρις ότου δια του Χριστού εισέλθει στη θέωση. Είπε ο Χριστός στη γυναίκα και στον άνδρα: ‘Εν λύπαις τέξη τέκνα…’ (Γεν. 3:16-21). Οι δερμάτινοι χιτώνες δόθηκαν ως φάρμακο κατά του θανάτου, αφού ο άνθρωπος, αντί της μετά του Θεού αθανασίας, επέλεξε το θάνατο χωρίς Θεό.»
(Ιερομονάχου Διονυσίου Βογλού, «Περί γενετησίου ενστίκτου», από το βιβλίο «Το Σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων», Εκδόσεις Εγρήγορση, Αθήνα 1998).

Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που θα ήθελα να ξέρω πριν γίνω έφηβη. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους ανθρώπους που τότε δεν μου τα είπαν καθόλου, ή δεν μου τα είπαν καλά, γιατί ίσως ούτε κι εκείνοι τα ήξεραν. Ίσως πάλι και να μην τους άκουγα, ότι και να μου έλεγαν. Πάντως τώρα τα ξέρω. Και εν Χριστώ ποτέ δεν είναι αργά, όσο ζει ο άνθρωπος.

IN ENGLISH

What I wish I’d been told before I become a teenager

There are many things that I wish I’d been told before I become a teenager.The most important of these concern our relation with God, ourselves and other people.
CONCERNING GOD I WOULD LIKE TO KNOW that He exists, that He loves us and that He never makes mistakes. I would like to know that He is always beside us and that He never leaves us alone. That it is we who leave from Him, not He who abandons us.That He wants us to live by His side forever in a life which resembles nothing that exists on earth.
I would like to know that God is a Communion of Three Persons. This means that we, who are created at His Image and to His Similitude, cannot become true people unless we are in real – not selfish – communion with our fellowmen. This means that other people are our paradise, not our hell, as Sartre says.
I WOULD LIKE TO KNOW why God – the Second Person of the Holy Trinity – became a man and lived in a woman’s womb; because He wanted to endow His Holy Virtues to us.
THAT the reason why we go to Church is not «to have everything turn in our advantage» or to do what «our parents taught us to do». (In this reasoning, if our parents were pagans and taught us to believe in idols, we should burn Christians in the amphitheatres). The reason why we go to Church is that there is our homeland, the place where God wants us to be, so that He can share with us His Own Virtues for He loves us: to share with us His Love, His Freedom, His Peace, His Holiness, His Justice, His Immortality, His Eternity.
I would like someone to eloquently explain to me what the term «God’s creation» means (referring to man). Namely, that God and man are not of the same essence and that it’s impossible for man to become a God by following some «energy techniques» which are fashionable nowadays. That God grants His gifts the way He wants to, and that these gifts can be stolen by noone, by no means.
I WOULD LIKE TO KNOW that being «a good man» who makes «good deeds» is not enough to be OK in front of God. This is not enough, because man doesn’t know either what is good and evil inside him, or which deeds are good. The true understanding of good and evil is acquired when man comes in communion with God; then he discovers the magnitude of his sin and he stops to imagine that he is good.
Still, no one is «OK» in front of God, because of the «good deeds» he makes. The good deeds we make – if we make any – are also gifts which God has granted to us.Because «without Him we can do nothing» (John 15:6).
CONCERNING OTHER PEOPLE I WOULD LIKE TO KNOW that we can’t read what’s hidden in the innermost of their heart. That they deserve our love, whatever they have done to us. That we must not hammer them with their mistakes, thinking that in this way we help them. That he who today is a bad person, tomorrow may truly be a Saint.
CONCERNING SEX I WOULD LIKE TO KNOW that when somebody loves somebody he doesn’t necessarily have to have sex with him.

«A question arises: If somebody loves somebody, should he have sex with him to prove his love?… If a man loves another man, should he have sex with him? Of course not. If the beloved person is a child, then what should happen? I think love is the kind disposition of the soul, in which somebody does not prefer anything of the material things to the happiness of the beloved person».
«…Someone may say that sex maintains love. On the opposite, real life shows that sex kills love. Every kind of love, whether it addresses tο the Holy Trinity or to the other sex, finds its full expression into union. Besides, that’s why somebody gets married, to be forever with the person that (s)he – even elusively – fell in love with. So, since love finds its full expression into union, if such union may be fulfilled through sex, love reaches its limits, and has nothing more to offer. As a result, (s)he who remains attached to sex, as to the only or the highest expression of eros, (s)he loses eros (tenderness, affection, respect to the other person). Thus, deterioration of love follows as a consequense. That’s why all premarital relations are perished and destroyed, and sometimes succeeded by hatred. Young people start to fall in love and to have premarital relations at 16, and they get married to another person at the age of 30, after they have changed a partner 5-10 times. Where is eros? Eros is the prolonged love. Lasting love does not give birth to eros; it is eros».

Also, I would like to know that «whoever believes that sex, its use or its misuse is natural to man, (s)he makes a mistake.» That «Man’s natural condition is Adam before sin. Adam’s condition after the fall, out of paradise, is opposite to man’s natural condition. Beyond man’s natural condition is the life with Christ in the Holy Spirit.»The expulsion from Paradise«When Christ sent Adam and Eve away from paradise (so that evil could not become immortal and torture people eternally), He dressed them in leather robes so that they could survive, until they enter into godlikeness through Christ. Christ said to man and woman: ‘You shall give birth to your children in sorrow’ (Genesis 3:16-21). Leather robes were given as a medicine against death, since humans, instead of immortality with God, chose death without God». («About sexual instict», by hieromonk Dionyssios Voglos. From the book «The body of Christ and the garden of earthly delights», Egrigorsi publications, Athens, Greece, 1998).

These are some of the things I wish I had been told before I become a teenager. I can’t blame people that they didn’t tell me then – or they didn’t tell me in a proper way –  because maybe they didn’t knew either. It is also possible that I wouldn’t listen, no matter how they would talk to me. Anyway, I know now. And in Christ it’s never too late, as long as man lives.

Για το δικαίωμα του ανθρώπου στη ζωή, αναφορικά με την έκτρωση

(Θέματα που προέκυψαν από ανταλλαγές απόψεων στο παλιό forum του www.robby.gr. Οι θέσεις των συνομιλητών με πλάγια γράμματα.)

* Είναι δύσκολο να μεγαλώνει ένα παιδί μια μητέρα μόνη της. Αν είχα καρκίνο και ήξερα ότι θα πεθάνω, πώς να το κρατούσα; Δεν θα εμπιστευόμουν την τύχη του παιδιού μου σε κανέναν (όσον αφορά τη λύση της υιοθεσίας).

Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι δύσκολο ακόμα κι όταν είναι και οι δύο γονείς, αλλά τα πιο υπέροχα πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο δύσκολα και δεν πιστεύω ότι η ποιότητα της ζωής κρίνεται από την ευκολία της. Οπωσδήποτε η αντοχή ενός ανθρώπου κάποτε εξαντλείται, έστω και προσωρινά, όταν παλεύει μόνος, κι εκεί υπεισέρχεται η δική μας ευθύνη για όλο το κακό που κάνουν άνθρωποι, που δεν θα το έκαναν αν ήξεραν ότι ένα χέρι θα απλωθεί να τους βοηθήσει.

Και πάλι όμως σκέψου, η έκτρωση λύνει κάποιο πρόβλημα ή δημιουργεί άλλα που δεν διορθώνονται πια; Άλλο πράγμα είναι να έχω ένα παιδί και να λέω που και που, αχ και να μην το είχα, και μετά να το παίρνω πίσω με τρόμο μην πάθει κάτι το παιδί μου, κι άλλο να είναι πια νεκρό, να φταίω εγώ γι’αυτό κι αυτό το μίζερο «τι άλλο να έκανα»; να μην μπορεί να με παρηγορήσει.

Προσωπικά δεν έχω καμία εγγύηση ότι θα ζω αύριο και τι θα συμβεί στα παιδιά μου αν πεθάνω, κι ας μην έχω καρκίνο. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους, ότι ουσιαστικά δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να ελέγξουμε τίποτα ακόμα κι αν είμαστε απόλυτα υγιείς και με καλή οικονομική κατάσταση, κι ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε τη ζωή των άλλων ακόμα κι αν όλα φαίνονται μαύρα, γιατί τα φαινόμενα απατούν. Και βέβαια έχω δει παιδιά ταλαιπωρημένα, δεν έχω δει όμως κανένα παιδί που λόγω της ταλαιπωρίας να θέλει να πεθάνει. Μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι πολλά παιδιά που μεγαλώνουν σε γκέττο και άλλα φρικτά μέρη γίνονται καλοί, πονετικοί άνθρωποι κι επιτυχημένοι επαγγελματίες, παράλληλα με άλλα που γίνονται π.χ. πρεζέμποροι. Άρα λοιπόν η επιρροή του περιβάλλοντος δεν είναι αποφασιστική σε σχέση με το τι θα διαλέξει το παιδί να κάνει στη ζωή του.

Επίσης, ακόμα κι αυτοί που αυτοκτονούν βρίσκονται μετά σε μια στάση σώματος τέτοια, που δείχνει ότι καθ’οδόν το μετάνιωσαν! Ας μην το αποφασίζουμε λοιπόν εμείς για λογαριασμό των παιδιών ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, χωρίς καν να τα ρωτήσουμε. Έχουμε χρέος να φέρουμε τον άνθρωπο στη ζωή, να του δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε, ακόμα κι αν αυτό το καλύτερο δεν είναι και τόσο καλό σε σχέση μ’αυτό που έχουν να δώσουν άλλοι. Κι από κει και πέρα ας διαλέξει μόνο του. έλος, αν και δε μ’αρέσει να μιλάω υποθετικά,,, πιστεύω ότι αν είχα καρκίνο θα ήθελα τουλάχιστον να φύγω με τη συνείδησή μου ήσυχη ότι δεν σκότωσα κανέναν. Και με το παιδί οπωσδήποτε θα βρισκόταν κάποια άκρη. Πιστεύω κι εγώ στη θεία πρόνοια. Όπως φρόντισε εμένα φροντίζει σίγουρα και για άλλους ανθρώπους. Μόνο που όπως λέει μια παροιμία, ο Θεός δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά μας!

*Ναι αλλά ένα παιδί έχει και το δικαίωμα να αγαπηθεί, και είναι άδικο να γεννηθεί ενώ κανείς δεν θα το αγαπήσει.

Το θέμα εδώ είναι ότι δεν προδικάσουμε αν τελικά θα αγαπηθεί ή όχι, μια και δεν γνωρίζουμε το μέλλον. Στο περιβάλλον μου δεν υπάρχει ούτε μια γυναίκα που να κράτησε το παιδί της και να το μετάνιωσε, αντιθέτως όλες λένε τι τρελή που ήμουν που ήθελα να το ρίξω. Ωστόσο όταν ήταν έγκυες αναρωτιόντουσαν αν θα τα καταφέρουν κι αν θα το αγαπούν, με τόσα προβλήματα που θα είχαν. Ακόμα και μια ανύπαντρη (τότε, τώρα παντρεύτηκε) με καθυστερημένο παιδί το αγάπησε, κι όχι μόνο αυτή αλλά και οι γονείς της που δεν το ήθελαν καθόλου.

Επίσης δεν ξέρω καμία που να έκανε έκτρωση και να μη μετάνιωσε. Κάποιες δεν έκαναν άλλα παιδιά και παιδεύονται με αποτυχημένες εξωσωματικές. Πολλά παιδιά γεννιούνται με τις καλύτερες προοπτικές, με γονείς που νιάζονται και θυσιάζονται γι’αυτά, που τους παρέχουν αυτά που υποτίθεται ότι αν λείπουν, το παιδί θα νιώθει μειονεκτικά και θα είναι δυστυχισμένο. Παρόλα αυτά τα παιδιά γίνονται ναρκομανείς και κανείς δεν ξέρει γιατί. Μια τέτοια περίπτωση που γνωρίζω έχει πεθάνει. Η περίπτωση του γονέα χρήστη ναρκωτικών είναι σίγουρα επιβαρυντική, αλλά τώρα πια η ιατρική μπορεί να διορθώσει τα πράγματα. Ακόμα πολλές μητέρες απεξαρτήθηκαν για να μπορέσουν να φροντίσουν το παιδί τους. Σε σχετικό ρεπορτάζ που είχα διαβάσει, μια έκοψε για λίγο την πρέζα και μετά την ξανάρχισε κι άφησε το παιδί στη μάνα της. Τελικά μετά από δυο ή περισσότερα χρόνια με σκαμπανεβάσματα διάφορα, απεξαρτήθηκε ολοκληρωτικά και τώρα πια ζουν ευτυχισμένες. Αν είχε και μια έκτρωση στη συνείδησή της, 99% όχι δεν θα είχε απεξαρτηθεί, αλλά θα είχε προκαλέσει το θάνατό της από τις υποσυνείδητες (ίσως και συνειδητές) τάσεις αυτοτιμωρίας που θα ένιωθε. Τώρα η κόρη της, που συμβολικά τη βάφτισε Ελπίδα, μπορεί να ξέρει ότι για την αγάπη της η μητέρα της αγωνίστηκε σκληρά σε κάτι πολύ δύσκολο και νίκησε.

Θυμάμαι μια ιστορία από τον Καναδά που με είχε συγκλονίσει. Εκεί επιτρέπεται η έκτρωση μέχρι λίγο πριν από τον τοκετό, και τα μωρά, που είναι πια μεγάλα και μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους, αφήνονται να πεθάνουν (ή και τα σκοτώνουν) γιατί δεν θεωρούνται παιδιά αλλά εκτρώματα. Μια νοσοκόμα που άκουγε ένα τέτοιο μεγάλο μωρό να φωνάζει, αντί να το σκοτώσει ή να το αφήσει να πεθάνει μόνο του, το περιέθαλψε, το τάισε και το νανούρισε στην αγκαλιά της. Μάλιστα το έβγαλε Hope (Ελπίδα) κι ευχόταν κλαίγοντας να μπορέσει να ζήσει. Το μωρό ησύχασε και μετά από λίγες ώρες πέθανε μόνο του (από αυτά που του είχαν κάνει κατά την έκτρωση). Έφυγε όμως με την ανάμνηση ότι κάποιος το είχε αγαπήσει. Όλα τα μωρά νιώθουν την αγάπη, ακόμα και τα καθυστερημένα όπως έχω διαπιστώσει. Κι αν ακόμα οι γονείς τους δεν τα αγαπήσουν, κάποιος θα το κάνει και οι στερήσεις θα αναπληρωθούν. Εξάλλου είμαστε κι εμείς εδώ! Αν όμως δεν το αφήσουμε να γεννηθεί, όχι μόνο κάνουμε κάτι που δεν έχουμε δικαίωμα, αλλά αυτομάτως του στερούμε και το δικαίωμα και την ευκαιρία να αγαπηθεί.

*Και τι θα γίνει όταν μια γυναίκα βιαστεί από κάποιον χωρίς να θέλει και μείνει έγκυος;

Κάθε γυναίκα που υφίσταται έκτρωση παθαίνει μετεκτρωτικό σύνδρομο, μια ειδική κατηγορία μετατραυματικού σοκ που έχει διάφορες μορφές κι εμφανίζεται σε διαφορετικό βαθμό και διαφορετικό χρονικό διάστημα στην καθεμιά (από την επόμενη μέρα μέχρι μετά από 10 χρόνια). Έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή και θεραπεύεται πολύ δύσκολα από ειδικευμένους ψυχοθεραπευτές, ένας απλός άνθρωπος που δεν ξέρει ίσως να μην μπορεί ούτε να το εντοπίσει. Η εμφάνισή του δεν έχει σχέση με το τι πιστεύει η γυναίκα για την έκτρωση (ότι δεν είναι κακό, ότι δεν γινόταν αλλιώς, ότι καλά έκανε κλπ.) αλλά με την υποσυνείδητη γνώση του τι συμβαίνει στο σώμα, στην περίπτωσή μας μια σφαγή. Στην περίπτωση του βιασμού η γυναίκα έχει τη δυνατότητα να ρίξει όλη την ευθύνη στο βιαστή και να νιώσει ότι δεν έφταιγε που βιάστηκε (και στις περισσότερες περιπτώσεις έχειδίκιο). Στην περίπτωση της έκτρωσης όμως, που ΔΕΝ μπορεί να γίνει χωρίς τη συγκατάθεσή της, δεν μπορεί να ρίξει ολοκληρωτικά την ευθύνη κάπου αλλού και να ανακουφιστεί, και καθώς δεν πρόκειται για ένα παιδί που είναι μόνο του βιαστή, αλλά για ένα παιδί που όπως και νά’χει είναι και δικό της, πάντα θα υποφέρει εσωτερικά, συνειδητά ή ασυνείδητα. Έτσι έχουμε ένα διπλό ψυχολογικό τραύμα.

Βάλε και τον καρκίνο του μαστού που προκαλεί η έκτρωση, λόγω της απότομης διακοπής των ορμονικών αλλαγών στους μαστούς, που από την πρώτη στιγμή της σύλληψης προετοιμάζονται για να ταίσουν εννιά μήνες αργότερα με γάλα το μωρό. Βάλε και τις διάφορες άλλες σωματικές επιπλοκές, από το θάνατο μέχρι τη στείρωση και τις άλλες τις λιγότερο σοβαρές, που πάντα υπάρχουν παρά την πρόοδο της χειρουργικής, και θα δεις ότι ο μόνος τρόπος να προστατέψεις αποτελεσματικά τη γυναίκα είναι να της εξηγήσεις όλα αυτά και να την ενθαρρύνεις να κρατήσει το παιδί της.

Στην Αμερική συνέβη το εξής: Μια γυναίκα βιάστηκε από ένα συνάδελφό της. Έφυγε από τη δουλειά της απελπισμένη, χωρίς να κάνει καταγγελία, γιατί σκέφτηκε ότι στην αστυνομία και το δικαστήριο θα εξευτελιζόταν και θα έπρεπε να αποδείξει ότι δεν έφταιγε που βιάστηκε (σα να λέμε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας). Διαπίστωσε όμως ότι είχε μείνει έγκυος. Καθώς ήταν μόνη και χωρίς χρήματα πήγε σε ένα pregnancy crisis center όπου τη βοήθησαν μέχρι να γεννήσει, και μετά, με τη σκέψη ότι είναι πολύ φτωχή και δεν θα καταφέρει να μεγαλώσει το παιδί, το έδωσε για υιοθεσία και έφυγε σε άλλη πολιτεία όπου βρήκε δουλειά και τελικά παντρεύτηκε.

Η κόρη της μεγάλωσε με τη θετή της οικογένεια και δεν ήξερε τίποτα μέχρι που ενηλικιώθηκε και της το είπαν. Τότε έψαξε και βρήκε τη μητέρα της, που στο μεταξύ δεν είχε άλλα παιδιά, και τη ρώτησε: Γιατί δεν έκανες έκτρωση αφού σε είχαν βιάσει; Και πήρε την απάντηση «είσαι η κόρη μου, είσαι ό,τι πιο όμορφο μου συνέβη, κι ας ήρθες στη ζωή μου έτσι άσχημα.». Η κόρη λέγεται Τζούλυ Μακίμα κι έχει ιδρύσει έναν οργανισμό που βοηθά βιασμένες που έμειναν έγκυοι.

Ας σκεφτούμε τώρα όχι με γνώμονα την ηθική, αλλά το συμφέρον: Τι θα είχε απογίνει η μητέρα της Μακίμα αν είχε ρίξει την κόρη της; Στο τραύμα του βιασμού θα είχε προσθέσει κι αυτό της έκτρωσης, πράγμα που οπωσδήποτε δυσκολεύει τη συμβίωση με το άλλο φύλο και γεμίζει τις σχέσεις και τους γάμους με προβλήματα. Ακόμα κι αν πετύχαινε στο γάμο της, θα είχε μείνει μια τραυματισμένη, άκληρη γυναίκα που πάντα θα σκεφτόταν ότι έχασε το μοναδικό της παιδί με δική της ευθύνη. Τώρα όμως έχει ξεπεράσει τον πόνο του βιασμού με τη σκέψη ότιαπ’αυτόν προήλθε κια κάτι καλό, ζει με ήσυχη τη συνείδησή της ότι δεν σκότωσε το παιδί της κι έχει όχι μόνο ένα παιδί που την αγαπά, αλλά κι ένα γαμπρό και τρία εγγόνια. Σκέψου και πόσα θα είχαμε στερηθεί αν η έκτρωση είχε γίνει: Όχι μόνο η μητέρα δεν θα είχε την κόρη και τα εγγόνια της, αλλά και ο άντρας της Τζούλυ δεν θα είχε τη γυναίκα του, και τα παιδιά τους και όλοι οι απόγονοι που θα προκύψουν από αυτά, δεν θα υπήρχαν. Επίσης δεν θα υπήρχε η οργάνωση της Τζούλυ που προσφέρει τόση βοήθεια σε απελπισμένες γυναίκες, κι έτσι θα είχαμε χάσει πολλά από τα δικά τους παιδιά. Ο κόσμος μας θα είχε στερηθεί τόσους ανθρώπους, και δεν θα ξέραμε αυτή την ιστορία που αποδεικνύει ότι αυτός που κάνει το σωστό ποτέ δεν χάνεται.

Δεν αμφιβάλλω ότι προτιμάς να μην περιορίζεσαι από νόμους, να είσαι όμως σίγουρος ότι το παιδί προτιμά να γεννηθεί ούτως ή άλλως. Ο φόβος φυλάει τα έρμα, που λένε, και στην προκειμένη περίπτωση ο νόμος φυλάει το παιδί ώσπου να βρεθούν άνθρωποι να το αγαπήσουν (οι γονείς του ή άλλοι. Εδώ είμαστε κι εμείς!)

* Δικαίωμα του καθενός είναι να έχει ελεύθερη επιλογή σε οτιδήποτε, δίχως δεσμεύσεις (όλα αυτά καταγράφονται σε νόμους + Σύνταγμα + Καταστατικό Χάρτη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Στο κάτω κάτω αν εσύ, εγώ, και κάποιοι άλλοι θέλουν να κρατήσουν το παιδί, ένα άλλο μπορεί να μη θέλει να το κρατήσει για διάφορους λόγους (είτε μικρής ηλικίας, είτε οικονομικών προβλημάτων, είτε κοινωνικού αποκλεισμού). Αυτό είναι δημοκρατία, όλοι να κατοχυρώνονται, άσχετα αν σε κάποιους φαίνεται σωστό ή όχι!

Πρόσεξε τι λες. «Δικαίωμα του καθενός είναι να έχει ελεύθερη επιλογή σε οτιδήποτε δίχως δεσμεύσεις». Αν και αυτό είναι σχετικό, μιλάς για την επιλογή που έχει κάποιος όσον αφορά το άτομό του. Η έκτρωση όμως είναι επέμβαση στο σώμα κάποιου ΑΛΛΟΥ και αφαιρεί τη ζωή αυτού του ΑΛΛΟΥ όχι τη δική μου, αν δεχτούμε ότι είμαι μια έγκυος που κάνει έκτρωση -σε μένα προκαλεί απλώς κάποιες σωματικές και κυρίως ψυχολογικές ανωμαλίες, που μπορεί να με σημαδέψουν για μια ζωή, αλλά στις 97% των περιπτώσεων δεν με σκοτώνει. Είναι «δικαίωμά μου», ας πούμε, το να προκαλώ σωματικές και ψυχολογικές ανωμαλίες στον εαυτό μου, ίσως και το να ρισκάρω αυτό το 3% να πεθάνω, όχι όμως και να σκοτώνω άλλους.

Καλά λες ότι πρέπει ΌΛΟΙ να κατοχυρώνονται. ΚΑΙ αυτός που δεν έχει γεννηθεί ακόμη πρέπει να κατοχυρώνεται. Το να επιτρέπεται ο φόνος για τους χψ λόγους είναι ανεπίτρεπτο γιατί αντί να κατοχυρώνει το δικαίωμα όλων στη ζωή το καταπατεί. Στην 4η αρχή της διακήρυξης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού, τονίζεται ότι στην φροντίδα και προστασία, που θα παρέχεται στο παιδί και στη μητέρα, περιλαμβάνεται και η ικανοποιητική προγεννητική και μεταγεννητική μέριμνα’. Πού είναι η προγεννητική μέριμνα στην περίπτωση της έκτρωσης; Όχι μόνο δεν μεριμνούμε για το παιδί αλλά το σκοτώνουμε κιόλας.

Οι νόμοι που υποτίθεται ότι χρησιμεύουν στην απονομή της δικαιοσύνης, οφείλουν να είναι και δίκαιοι. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Υπήρξαν πολλοί άδικοι νόμοι στο παρελθόν, και καταργήθηκαν. Όταν η γερμανική βουλή απέρριψε νομοσχέδιο αποποινικοποίησης των εκτρώσεων, το έκανε με το αιτιολογικό ότι είναι άδικος κι ότι ο νόμος δεν οφείλει απλώς να εξυπηρετεί τους πολίτες αλλά να είναι παιδαγωγός τους στη δικαιοσύνη. Μη μου πεις ότι στη Γερμανία δεν έχουν δημοκρατία κι ότι οι νόμοι μας είναι καλύτεροι από τους δικούς τους.

Ας μη μιλήσουμε για το αν «φαίνεται» ή «δεν φαίνεται» σωστό, νομίζω όλοι συμφωνούν ότι ο φόνος είναι έγκλημα και δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε. Ακόμα κι αυτοί που είναι υπέρ της θανατικής ποινής, είτε όταν την απονέμει το κράτος είτε η 17 Νοέμβρη, θα συμφωνήσουν ότι ένα έμβρυο δεν έχει φταίξει σε τίποτα για να του επιβάλλουμε τη θανατική ποινή.

Και για να απαντήσω και στο ερώτημα του φίλου επιτέλους, πιστεύω ότι χρειάζονται νομοθετικές αλλαγές ιδίως όσον αφορά την προστασία της μητρότητας. Χρειάζονται θεσμοί και ΓΕΝΝΑΙΑ χρηματικά ποσά για επιδόματα κτλ. ειδικά σε δύσκολες περιπτώσεις όπως πάνω από δύο παιδιά,άγαμες -ανήλικες μητέρες κτλ. Χρειάζεται θεσμική υποστήριξη όσον αφορά τις σπουδές των μητέρων, με υποτροφίες και παιδικούς σταθμούς στίς φοιτητικές εστίες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπως στην Αμερική. Καλό είναι και οι νέοι να προετοιμάζονται για το γονικό τους ρόλο από το σχολείο, γιατί πιο μεγάλη σημασία έχει να γίνουν υπεύθυνοι γονείς παρά τα ικανά και υπάκουα ρομπότ ενός εργοδότη (αυτό κάνει τώρα το εκπαιδευτικό σύστημα). Να υπάρχουν κυρώσεις για τους ανεύθυνους γονείς, με τρόπο που να γίνεται πραγματικά σωφρονισμός, και όχι με φυλάκιση που 90% σε κάνει εγκληματικό στοιχείο. Κι αυτοί οι γιατροί που σκοτώνουν αδιακρίτως καταπατώντας το νόμο του Ιπποκράτη να έχουν κάποιες κυρώσεις, και μάλιστα σοβαρές.

*Ένας νόμος που απαγορεύει την έκτρωση δεν δίνει το δικαίωμα στη γυναίκα να αποφασίσει αν θέλει ή όχι το παιδί. Φυσικά και δεν πρέπει να απαγορευτεί η έκτρωση, διότι καταπατείται το δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής, επιλογής κτλ.

Φαντάζομαι ότι εννοείς επιλογή της μητέρας στην τεκνοποίηση ή μη τεκνοποίηση. Αυτή αγαπητέ μου σταματά στην αντισύλληψη. Μέχρι εκεί ναι, είναι καθαρή επιλογή. Από τη σύλληψη και πέρα όμως δεν χωράνε «επιλογές», κανείς δεν έχει δικαίωμα να παίζει με τη ζωή ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου και να τη διακόπτει γιατί είναι… επιλογή του. Είναι αίσχος να υπάρχει ο νόμος αυτός που έγινε για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, μια και τα έμβρυα όπως είναι γνωστό δεν ψηφίζουν, ψηφίζουν όμως οι δολοφόνοι «γιατροί» και οι ανεύθυνοι γονείς που οδηγούν τα παιδιά τους σ’ αυτούς τους δολοφόνους.

Σου φαίνεται λογικό και δημοκρατικό να είναι επιλογή μας αν θα σκοτώσουμε κάποιον ή όχι;;; Αυτό είναι ο απόλυτος φασισμός. Εάν κάποιος δεν θέλει ένα παιδί, ας το δώσει για υιοθεσία τέλος πάντων. Αλλίμονο αν η ζωή μας εξαρτιόταν από την ιδιοσυγκρασία των γονέων μας.

Περί Ελληνισμού και Ορθοδοξίας & γενικότερα έθνους και θρησκείας

(Θέματα που προέκυψαν από ανταλλαγές απόψεων στην παλιά λίστα του ecclesia.gr. Οι θέσεις του συνομιλητή με πλάγια γράμματα.)

Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις χαρακτηρίζουν τα άτομα, όχι τα έθνη. Τέτοια γενίκευση είναι είτε επιστημονική, στην καλύτερη περίπτωση, είτε έργο του διαβόλου στη χειρότερη.

Τα «φυσικά» και όχι «τεχνητά» έθνη (παράδειγμα τεχνητού έθνους είναι το αμερικανικό), μοιράζονται -ως προς την πλειοψηφία των ανθρώπων που τα αποτελούν – και μια θρησκεία. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες θρησκευτικές προτιμήσεις κάποιων μειοψηφιών, αλλά δεν είναι αυτές που ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ το έθνος. Λέμε «οι Ορθόδοξοι Σέρβοι» κι ωστόσο μέσα στα δέκα
εκατομμύρια των Σέρβων υπάρχουν κάποιες χιλιάδες που είναι άθεοι ή Ινδουϊστές. Δεν είναι όμως αυτοί που δίνουν τη βασική σφραγίδα του έθνους.

Στον εθνικό πόλεμο του 1821, Μουσουλμάνοι, Τούρκοι και Αλβανοί πολέμησαν μαζί ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το Σύνταγμα της Τροιζήνας ήταν ένα κόλπο των τότε ξένων δυνάμεων.

Οι Αλβανοί που πολέμησαν τους Τούρκους είναι οι γνωστοί Ορθόδοξοι Αρβανίτες, οι οποίοι και εθνολογικά συγγενεύουν με τους Έλληνες (ειδικά οι Τόσκηδες), και όχι οι εξισλαμισμένοι Τουρκαλβανοί οι οποίοι, όχι μόνο συνεργάζονταν με τους Τούρκους, αλλά ήταν συχνά πιο σκληροί απέναντι στους Χριστιανούς. Οι Βλάχοι, οι Σέρβοι και γενικά όλοι οι Βαλκάνιοι που πολέμησαν με τους Έλληνες την Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν Ορθόδοξοι. Οι ελάχιστοι Μωαμεθανοί που κατά καιρούς πολέμησαν το Σουλτάνο, όπως ο Αλή πασάς, το έκαναν για ίδιον όφελος και χρησιμοποίησαν τους Έλληνες για τη δουλειά τους, ενώ όταν δεν τους χρειάζονταν τους εξόντωναν.

Το μόνο κόλπο των Μεγάλων Δυνάμεων που υπάρχει στα ελληνικά συντάγματα της επανάστασης, είναι ότι αναγνωρίζουν ως Έλληνες αυτούς που «πιστεύουν στο Χριστό» αλλά κατοικούν στην ελληνική επικράτεια, δηλ. τη μικρή περιοχή της τότε απελευθερωμένης Ελλάδας. Με το κόλπο αυτό αναχαιτίζουν τη βασική ιδέα της επανάστασης, που ήταν η ανασύσταση του «ρωμέικου», της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτή την ιδέα προπαγάνδιζαν οι Φαναριώτες, ο Ρήγας και οι Κολλυβάδες, αλλά σαμποτάριζαν όλες οι μεγάλες δυνάμεις. Οι Δυτικοί συμμερίζονταν την «αρχή των εθνοτήτων», ότι κάθε γλωσσική ομάδα πρέπει να αποτελεί ξεχωριστή εθνότητα και κρατική οντότητα, ενώ το συνεκτικό στοιχείο της Ρωμαίικης ενότητας είναι το Ομόδοξον, η Ορθοδοξία, που συγκρατούσε όλες τις εθνότητες ενωμένες κάτω από τη σκέπη του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Βάση αυτής της ρωμαίικης ιδέας είναι που λέει ο Ρήγας:

«Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμηοί
(Έλληνες, γιατί «Ρωμηοί» ήταν και οι προαναφερόμενοι),
αράπηδες και άσπροι,
με μια κοινή ορμή,
για την ελευθερία να ζώσωμεν σπαθί».

Ο Ρήγας καλεί ακόμα και τους Τούρκους να επαναστατήσουν, και το επιχείρημά του είναι ότι στο χριστιανικό κράτος – που λόγω της Γαλλικής επανάστασης το οραματίζεται ως πολυεθνική δημοκρατία, κι όχι ως πολυεθνική αυτοκρατορία που ήταν η Ρωμανία – και οι Μουσουλμάνοι θα ζούν κάτω από δικαιότερη διακυβέρνηση. Προσοχή όμως: καλεί τους επαναστατημένους Τούρκους να δώσουν όρκο «στο σταυρό»:

«Ελάτε μ’ ένα ζήλον σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν».

Και παρακάτω:

«Καί όσοι προσκυνήσουν (το υπό το Σταυρό καινούργιο κράτος) δεν είναι πλιο εχθροί,
αδέλφια μας θα γίνουν, ας είναι κι εθνικοί (δηλ. μη Χριστιανοί).
Μα όσοι θα τολμήσουν αντίκρυ να σταθούν (υποστηρίζοντας την κυριαρχία του μουσουλμανικού
κράτους του σουλτάνου),
εκείνοι, και δικοί μας αν είναι, ας χαθούν.»

Και να πώς τελειώνει ο Θούριος:

«νά σφάξωμεν τους λύκους, που τον ζυγόν βαστούν
και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν.
Στεριάς και του πελάγου να λάμψει ο Σταυρός,
κ’ εις την δικαιοσύνην να σκύψει ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώσει απ’ αυτήν την πληγήν,
κι ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια, εις την γην!»

Ποιοι είναι οι Τούρκοι που ανταποκρίθηκαν στο υπό το Σταυρό κάλεσμα; Σχεδόν κανείς… εκτός από τον Πασβάνογλου. Οι υπόλοιποι, λόγω της θρησκείας τους, προτιμούσαν να ζουν σ’ ένα καταπιεστικό μουσουλμανικό κράτος. Ας μη διαχωρίζουμε λοιπόν τόσο εύκολα τη θρησκεία από το έθνος και φανταζόμαστε ότι κάποια σύμβολα μπορεί να είναι μόνο εθνικά.

Το ελληνικό έθνος είναι παλαιότερο, και εξ ορισμού ευρύτερο από την Ορθοδοξία.

Φυσικά και είναι παλαιότερο, αλλά με τη μορφή που είχε πριν συναντήσει το Χριστιανισμό.
Από τη στιγμή που συναντήθηκαν δεν ξεχωρίζονται πια – γι’ αυτό και η «αναβίωση» της αρχαίας θρησκείας και άλλα τέτοια δεν αντιπροσωπεύουν πια τον Ελληνισμό. Μάλλον σε ταινία με ζόμπι παραπέμπουν, μετά συγχωρήσεως. Οι μόνοι που κάπως ξεφεύγουν από τον κανόνα είναι οι Καλάς Καφίρ και παρόμοιες περιπτώσεις, οι οποίοι διατήρησαν την αρχαία θρησκεία γιατί παρέμεναν αποκομμένοι από το υπόλοιπους Έλληνες και δεν έμαθαν για τον Χριστό.
Όλοι οι υπόλοιποι που ήταν Χριστιανοί κι εξισλαμίστηκαν, έχασαν και τη σύνδεση με την ελληνική τους καταγωγή, όπως οι – Έλληνες – Πομάκοι, οι γνωστοί γενίτσαροι κτλ. Αντιθέτως οι Πόντιοι που κατέφυγαν στη Σοβιετική Ένωση και χρειάστηκε να διαλέξουν τι θα κρατούσαν, ελληνική γλώσσα ή Ορθόδοξη θρησκεία, διάλεξαν τη θρησκεία και παρέμειναν Έλληνες.

Φορητές εικόνες που έχω ιστορήσει

Αγιογραφία άρχισα να σπουδάζω το 1993. Έκανα δύο χρόνια στο πνευματικό κέντρο του Παντοκράτορα, στη Γλυφάδα, με δασκάλους τον π. Κων/νο Στρατηγόπουλο (θεολογία και σχέδιο) και τον κ. Στάθη (αγιογραφία και χρύσωμα), αλλά και μερικούς μήνες μαθήματα αναπαλαίωσης σε άλλη σχολή.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, παρότι έχω ιστορήσει πολλές εικόνες, δεν μου έχει μείνει σχεδόν καμμία. Όμως, για μεγάλη μου χαρά, κάποιες βρίσκονται σε ναούς και μοναστήρια. Εδώ είναι αυτές που έχουν απομείνει στην κατοχή μου, η Παναγία η Γλυκοφιλούσα και ο Μέγας Κωνσταντίνος, και η εικόνα ενός αρχαγγέλου (από κυπριακό πρωτότυπο) η οποία δεν βρίσκεται πια στην κατοχή μου αλλά έτυχε να την έχω σε φωτογραφία, που τραβήχτηκε πριν την παραδώσω.

Με την εικόνα του αρχαγγέλουΑρχάγγελοςΠαναγία ΓλυκοφιλούσαΆγιος Κωνσταντίνος

In English:

I had courses on Hagiography at the Pantocrator’s School for 2 years. My teachers were f. Constantinos Stratigopoulos (Theology and Drawing) and mr. Stathis (Icon Painting). In another school I learned how to make icons look old…
Though I have painted many icons, only a few are still in my posession. But I am happy to know that some of them are in churches and monasteries.
Here you can see two that I have at my house, the Virgin Mary with Jesus and St. Constantine, as well as the icon of an Archangel (the prototype is from Cyprus) which I don’t own. I just have the photo were I hold it, before giving it to the one who ordered it.